Ο ενανθρωπήσας Λόγος και ο χρόνος

Του Αρχιμ. Κυρίλλου Κωστοπούλου Ιεροκήρυκος Ι. Μ. Πατρών Δρος Θεολογίας

Ο Τριαδικός Θεός μέσω του Υιού και Λόγου του Θεού Πατρός παρεμβαίνει στον χρόνο, για να λυτρώσει τον άνθρωπο από την φθορά που συντελείται “ἐν χρόνῳ”.

Η Γέννηση του Χριστούαναιρεί τον χρόνο, αφού παρεμβάλλεται σ’ αυτόν η
αιωνιότητα που είναι η φυσική κοινωνία Θεούκαιανθρώπου. Αιωνιότητα δεν είναι ουλικός
χρόνος, αλλάη προσωπική σχέση τουανθρώπου μετά του Θεανθρώπου, ηοποία
προεκτείνεται αιωνίως. Αυτή την σχέση ο άνθρωπος την γεύεται μέσα στο μυστικό Σώμα
του Ενανθρωπήσαντος Λόγου, την Ορθόδοξο Εκκλησία. Κάθε ευχαριστιακή Σύναξη -Θεία
Λειτουργία- δεν είναι ένας συμβολισμός, αλλά πραγματική μετοχή τουβεβαπτισμένου
Ορθοδόξου Χριστιανού στο μυστικό Σώμα του Χριστού μέσω της Θείας Ευχαριστίας.
Η αιωνιότητα της Εκκλησίας, η κατάργηση του χρόνου, δεν ερμηνεύεται ως αθανασία
της ψυχής,όπως διατείνονται και οι φιλόσοφοι, αλλάως σωτηρία και λύτρωση τουόλου
ανθρώπου.
Η Ενανθρώπηση του Υιού και Λόγου αναιρεί τον χρόνο καιεπομένως και την
ανθρώπινη Ιστορία ως πορεία ανθρωπίνων παθών, βίας, συμφερόντων, μίσους,
εκμετάλλευσης και απανθρωπίας και εντάσσει την ζωή στην αιώνια αλήθεια και την
αλήθεια στην ζωή.
Έτσι η παρέμβαση του Θεανθρώπου στον χρόνο συμβαίνει για
ναελευθερωθείοάνθρωπος από τον χρόνο και ναενταχθεί στον Λειτουργικό χρόνο. Γι’ αυτόη
Γέννηση του Χριστού παραμένει Μυστήριο ξένο από την ανθρώπινη λογική και πέρα από
κάθε ανθρώπινη γνώση.
Ο συναισθηματικός διάκοσμος των ημερών αυτών συνιστάμιαέκφραση επιθυμίας για
μια γιορτή Χριστουγέννων χωρίς Χριστόή μεέναν Χριστό -αντικείμενο που μπορεί εύκολα
νααντικατασταθείμεάλλα πρόσωπα ήαντικείμενα.
Γι’ αυτό θα λέγαμε ότι μέσα σ’ αυτή την χρονική περίοδο των Χριστουγέννων στους
στολισμένους και φωταγωγημένους δρόμους μας γίνεται απόλυτα αισθητήη παγωνιά του
θανάτου του Θεού. Γιορτάζουμε Χριστούγεννα χωρίς τον Χριστό.
Ο Χριστός, όμως, η παρουσία τουΟποίου δεν εντάσσεται μόνον σ’ αυτό το χρονικό
διάστημα ως “ο γλυκύς Ναζωραίος”, είναι ο ζωντανός Θεός, οΟποίος αποκαλύπτεται μόνο
μέσα από την εκκλησιαστική ζωή και την Ορθόδοξο άσκηση, των μόνων δρόμων προς την
Θεογνωσία και την Χριστογνωσία.
Χωρίς τον Ενανθρωπήσαντα Υιό και Λόγο του Θεού Πατρός, οάνθρωπος γίνεται
αντικείμενο του χρόνου, μονάδα παραγωγής και κατανάλωσης, ετήσιο εισόδημα, συντάξιμα
χρόνια και τελικώς δύο ημερομηνίες, γέννησης και ταφής.
Η Σάρκωση του Θεού Λόγου καταργεί την απόσταση αυτή τουανθρώπου από την εν
Χριστώ αλήθεια, καταλύει το “μεσότοιχον τοῦ φραγμοῦ” (Ἐφ. 2, 14). Οάνθρωπος πλέον

δύναται ναυπάρχειως προσωπικήυπόσταση κοινωνίας με την θεότητα εκτός χρόνου και
χώρου.
Αυτή, όμως, η αναγέννηση του ανθρώπου “ἐν Χριστῷ” ημπορεί να υπάρξει μόνον,
εάν ο άνθρωπος αρνηθεί την ατομική του αυτάρκεια, τον εγκλεισμό του στον χρόνο και
χώρο της αμαρτίας και νααγωνισθεί να ζήσειαγαπώντας τον Θεό Δημιουργό του και
αγαπώμενοςυπ’ Αυτού.
Άλλωστε ο Ενανθρωπήσας Λόγος του Θεού Πατρός αυτό ζητείαπό το δημιούργημά
Του, τον άνθρωπο. Ναυπάρξει στην νέα ζωή, στην Θεανθρώπινη ζωή, μέσω της αληθινής
καιοντολογικής αποδοχής της.

* Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα «Πελοπόννησος» των Πατρών στις 1/1/2017