Ο Άγιος Ραφαήλ και τα συλλείτουργα των ημερών μας

Γράφει ο Φώτης Μιχαήλ, ιατρός
Δεκατρία χρόνια μετά την προδοτική ψευτοσύνοδο της Φερράρας, ο συνυπογραφείς ενωτικός όρος εφαρμόζεται πλέον και στην πράξη: Απεσταλμένοι του πάπα έρχονται στην Κωνσταντινούπολη και στις 12 Δεκεμβρίου 1452 (πέντε μήνες πριν από την Άλωση) συλλειτουργούν με τους δικούς μας μέσα στην Αγιά Σοφιά.

Η υβριστική αυτή ενωτική λειτουργία σήμανε και το τέλος της χιλιόχρονης Ανατολικής Ρωμαικής Αυτοκρατορίας. Η προδοσία της Πίστεως, όπως μαθαίνουμε από τα Βιβλία μας τα Ιερά, ποτέ δεν μένει ατιμώρητη. Η Χάρις του Θεού σηκώθηκε από την Πόλη και αντ’ αυτής εγκαταστάθηκε η χατζάρα του Τούρκου.
Στην συγκεκριμμένη, όμως, αποστασία (συλλείτουργο με αιρετικούς), κάποια παλληκάρια της Πίστεώς μας διαμαρτυρήθηκαν και αντέδρασαν σθεναρά. Ανάμεσά τους και ο γνωστός σε όλους μας θαυματουργός Αγιος της νήσου Λέσβου, ο Άγιος Ραφαήλ.

Ο Άγιος Ραφαήλ ήταν διορισμένος από τον ίδιο τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο ως σύμβουλός του και πρωτόπαπας. Στην κρίσιμη, όμως, ώρα (την ώρα του προδοτικού συλλείτουργου) δεν υπολόγισε ούτε αξιώματα ούτε φιλίες αυτοκρατορικές. Κινούμενος στην ίδια εκκλησιολογική και πνευματική γραμμή με τον Γεννάδιο, συμβουλεύει τον αυτοκράτορα να σταματήσουν κάθε σχέση με τους παπικούς. Προτείνει στον βασιλιά να αγωνιστούν για την σωτηρία της Πόλης καταφεύγοντας όχι στην δήθεν βοήθεια του αντίχριστου Βατικανού, αλλά στην δοκιμασμένη κραταιά προστασία της Παναγιάς μας.

Ο Άγιος Ραφαήλ, ενώ ήταν καλεσμένος από τον ίδιο τον αυτοκράτορα, δεν πάτησε το πόδι του στο προδοτικό συλλείτουργο. Στοιχημένος στην αγιοπατερική μας Παράδοση, αρνήθηκε να συμπροσευχηθεί με τους ενωτικούς λατινόφρονες και με τους εκπροσώπους του αρχιαιρεσιάρχη, δηλαδή του πάπα. Ο βασιλιάς, όπως ήταν αναμενόμενο, εξοργίστηκε με την σθεναρά Ορθόδοξη στάση του Αγίου Ραφαήλ και έδωσε αμέσως διαταγή να εξοριστεί. Να πως βρέθηκε ο Άγιός μας στην Λέσβο, όπου και αργότερα μαρτύρησε: Εξορισμένος στο νησί για τα ανόθευτα Ορθόδοξα φρονήματά του και την προσήλωσή του στην Αγιοπατερική μας Παράδοση.
Στις ημέρες μας, σε ανάλογες περιπτώσεις, το έμπρακτο παράδειγμα του Αγίου Ραφαήλ αποδεικνύεται, δυστυχώς, ότι δεν έχει πέραση. Σήμερα, οι ίδιοι εκκλησιαστικοί αξιωματούχοι, οι οποίοι λένε ότι σεμνύνονται τον Άγιο Ραφαήλ, όχι μονάχα δεν αντιδρούν στην συμπροσευχητική παρουσία καρδιναλίων και παστόρων μέσα σε Θεία Λειτουργία στο Φανάρι, στο Κολυμπάρι και αλλαχού εν Ευρώπη και Αμερική, αλλά τουναντίον επιχαίρουν και καυχώνται για τα προδοτικά τους αυτά ‘’κατορθώματα’’.

Απόδειξη, τα ατελείωτα πάρε-δώσε με την πανσπερμία των αιρετικών και των αλλοπίστων, η ενυπόγραφη ‘’συνοδική’’ αναγνώριση των άντιχρίστων αποφάσεων του λεγόμενου παγκοσμίου συμβουλίου εκκλησιών, τα εντατικά μαθήματα ιερωμένων για την εμπέδωση των αποφάσεων της ψευτοσυνόδου της Κρήτης, η μετάλλαξη των περισσοτέρων αντιαιρετικών γραφείων σε κέντρα συνεργασίας με ‘’ετεροδόξους αδελφούς’’, η μετατροπή Ιερών Μονών σε άντρα ‘’μεταπατερικής θεολογίας’’ και διδασκαλεία ‘’σύγχρονων φιλοσοφικών θεωριών’’, και πάνω απ’ όλα το μένος όλων αυτών των εκκλησιαστικών μας αξιωματούχων εναντίον κάθε Ρωμηού ρασοφόρου (παπά ή μοναχού), που δηλώνει ελάχιστος μιμητής του νεοφανούς και θαυματουργού Αγίου μας, του Αγίου Ραφαήλ, του μαρτυρήσαντος στην νήσο Λέσβο.

Η αποστασία μας αναμφιβόλως έχει λάβει τεράστιες διαστάσεις.
Οι υψηλά ιστάμενοι, στην συντριπτική τους πλειονότητα, υπηρετούν χωρίς συστολή την παναίρεση του οικουμενισμού, είτε με την σιωπή τους είτε με τα έργα τους. Είναι παραλογισμός –για να μην πούμε καθαρή υποκρισία- από την μια μεριά να διδάσκεις, ότι ‘’εορτή Αγίου ίσον μίμησις Αγίου’’ και από την άλλη να βάζεις στα έξι μέτρα κάθε πιστό (παπά ή λαικό), που προσπαθεί με φιλότιμο να εφαρμόσει την Χρυσοστομική παρότρυνσή σου.
Οι πιο κάτω (τίμιοι παπάδες και ευλαβείς μοναχοί), ζώντας υπό καθεστώς ομηρίας και τρομοκρατίας, σιωπούν περιμένοντας τάχα ευνοικότερες ημέρες για να αντιδράσουν.
Ενώ οι πιστοί, ως ανεπίσκοποι πλέον, καταλήγουν στην αδιαφορία ή στην σύγχυση.

Θα βγούν επιτέλους μπροστά μερικοί Επίσκοποι, με έψιλον κεφαλαίο, για να πιάσουν όντως σκοπιά, να φυλάξουν το ποίμνιο και να κρατήσουν ανόθευτη την πολυτίμητη Ορθοδοξία μας; Ή θα συνεχίσουμε τον ίδιο εκκοσμικευμένο (οικουμενιστικό) χαβά, περιγράφοντας τα δεινά του λαού μας απλώς και μόνον ως ‘’κρίση’‘ και ’’ακραία καιρικά φαινόμενα’’, και όχι ως θεομηνία και Θεία Δίκη για τα τεκταινόμενα στον χώρο της Πίστεως;