Υπάρχουν μερικά πρόσωπα μέσα στην ιστορία, που όσο περνά ο καιρός, ο πανδαμάτωρ χρόνος τα ξεθωριάζει και η λήθη τα σύρει στην αφάνεια.
Υπάρχουν όμως και άλλα, που όσο περνά ο χρόνος αναδεικνύονται περισσότερο και η διαχρονική αξία τους αποκαλύπτεται.
Ένα τέτοιο διαχρονικό πρόσωπο αξίας είναι ο αείμνηστος Αρχιεπϊσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος ο Α΄. Όσο ζούσε, η πολεμική των εμπαθών, ωσάν καπνός, θόλωνε την προσωπικότητά του και οι ψευδολογίες των ραδιούργων επηρέαζαν τη γνώμη του λαού. Σήμερα, 26 χρόνια από την κοίμησή του († 15 Νοεμβρίου 1988), έχει κατασταλάξει ο κουρνιαχτός και η λάσπη έχει γίνει σκόνη. Οι αντικειμενικοί ερευνητές της ζωής και του έργου του αναγνωρίζουν, ότι ο Αθηνών Ιερώνυμος Κοτσώνης ήταν ένας ακάματος εργάτης του Ευαγγελίου και αφοσιωμένος υπηρέτης των δικαίων της Εκκλησίας.
Δοκιμασμένος στη ζωή με την ορφάνια και τη στέρηση από την νηπιακή του ηλικία, αυτοδημιούργητος και πάμπτωχος σε όλα τα στάδια της ζωής του και ως Πρωθιερεύς των Βασιλικών Ανακτόρων και ως Καθηγητής του Κανονικού Δικαίου του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και ως Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, δεν εγνώρισε την χλιδή, ούτε αγάπησε την πολυτέλεια, αλλά ήταν προσηλωμένος στις αρχές της Μοναχικής ζωής διαμένων σ΄ένα μικρό κελλί της Μονής Πετράκη με την Μητέρα του Αγγελική, απ΄όπου εκλήθηκε στον Αρχιεπισκοπικό θρόνο των Αθηνών.
Δεν είναι υπερβολή να λεχθεί, ότι ήταν ο πτωχότερος των Αρχιεπισκόπων μη δεχόμενος τα εκ των Μυστηρίων της Αρχιεπισκοπής τυχηρά, τα οποία είχε απ΄αρχής διαθέσει για την ενίσχυση του Νοσοκομείου Κληρικών Ελλάδος, αλλά και μετά, ως πρώην Αθηνών, διαθέτων τον μισθό του κατά το μεγαλύτερο μέρος υπέρ Ιερών Μονών, Ιδρυμάτων, απόρων οικογενειών και εχόντων ανάγκην συνανθρώπων. Οι τότε υπάλληλοι του Ταχυδρομείου της Τήνου έχουν πολλά να διηγηθούν περί της φιλανθρωπίας του. Την πτωχεία του διετήρησε μέχρι του θανάτου του, όπως δηλώνει η Διαθήκη του, που είναι ένα μνημείο εκκλησιαστικού ήθους.
Σε όλη του τη ζωή προτιμούσε την λιτότητα. Στην τροφή του, στην ενδυμασία του, στις διακοπές του, στην επικοινωνία του πάντοτε ήταν απλός και μετρημένος. Έτσι λιτός ήταν και στην έξοδό του. Εζήτησε να τον ενδύσουν με το καλογερικό ράσο, τον σκούφο και την καλογερική ζώνη, δηλωτικά, όπως έγραψε στην Διαθήκη του, «αναξίου Μοναχού». Αυτό ήταν το μόνο πρωτείο, που διεκδίκησε στη ζωή του.
Τα επιτεύγματα της περιόδου της Αρχιερατείας του ήταν πολλά και ουσιαστικά για το παρόν και για το μέλλον της Εκκλησίας. Αγωνίσθηκε να δημιουργήσει υποδομές για την αξιοπρεπή εμφάνιση της Εκκλησίας και να θέσει τις βάσεις για την οικονομική αυτονομία και αυτοδυναμία της Εκκλησίας της Ελλάδος. Δεν πρόλαβε. Θα ήταν δυνατόν σήμερα η Εκκλησία να μην εκλιπαρεί το κράτος για μία θέση Εφημερίου και να μη παρουσιάζεται ως πτωχή θεραπαινίδα της πολιτείας. Πήρε από το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων την εκκλησιαστική εκπαίδευση, γιατί έβλεπε μακρυά, αυτά που θα ακολουθούσαν με την ουσιαστική διάλυση της εκκλησιαστικής εκπαιδεύσεως. Ήταν άνθρωπος της Εκκλησίας και επεδίωκε ο,τι ωφελούσε την Εκκλησία. Δεν ήταν διπλωμάτης και δεν χρησιμοποιούσε πολιτική.
Είχε ευθύτητα λόγων και ειλικρίνεια προθέσεων. Αυτός ήταν ο λόγος, που τρεις φορές υπέβαλε στην Ιερά Σύνοδο την παραίτησή του και στο τέλος αποσύρθηκε στο πατρικό του σπίτι στα Υστέρνια της Τήνου για να σώσει αυτό, που κινδύνευε να χάσει, μέσα στη διαφθορά των συμφερόντων και στην υποκρισία των ισχυρών της ημέρας.
Ο Αθηνών Ιερώνυμος ο Α΄ ετάραξε τα λιμνάζοντα νερά μιάς περιόδου παρακμής. Γι΄αυτό οι πάτρωνες της διαφθοράς του εκήρυξαν αμείλικτο πόλεμο και όταν ήταν στη ζωή και μετά θάνατον. Ηθέλησαν να σβήσουν το όνομά του, να παραμορφώσουν το πρόσωπό του και να παρερμηνεύσουν την ιστορία του. Ο αείμνηστος Γέροντας όμως δεν ενδιαφερόταν για παράσημα και τιμητικούς τόμους. Ήθελε πρωτίστως το όνομά του να γραφεί εις το βιβλίο του Ουρανού.
Πρέπει να γνωρίζουν οι νεώτεροι, ότι όταν ακούνε το όνομα του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Ιερωνύμου του Α΄, πρέπει να ταυτίζουν την πορεία του με την γνήσια πίστη, την ανυπόκριτη αγάπη, την ακάματη εργατικότητα, την Μοναχική ακτημοσύνη, την βιωματική θεία Λατρεία, την πατερική σοφία, την διαυγή συμπεριφορά, τη νησιώτικη ευλάβεια, την συμπαθέστατη αγαθωσύνη, την ποιμαντική διορατικότητα και όλα εκείνα, που συνθέτουν τον άνθρωπο του Θεού.
Όσο ο καιρός περνάει, τόσο και περισσότερο θα ευλαβούνται τη μνήμη του.
† Ο Φθιώτιδος Νικόλαος
-120x86.jpg)
