1. Στην σειρά των κυριακάτικων κηρυγμάτων μας, αδελφοί χριστιανοί, μιλάμε για τον όσιο Σιλουανό τον Αθωνίτη. Στο προηγούμενο κήρυγμά μας τον είδαμε δόκιμο μοναχό με το όνομα Συμεών στο ρωσικό μοναστήρι του αγίου Παντελεήμονα.
Και είπαμε ότι το μεγαλύτερο μαρτύριο του δόκιμου Συμεών ήταν εσωτερικό, ήταν οι βασανιστικοί λογισμοί του. Δεν ήταν συνηθισμένοι λογισμοί, σαν κι αυτούς που φέρουν οι υπερήφανοι ή οι σαρκικοί πειρασμοί, αλλά λογισμοί άλλου είδους. Του ερχόταν σαν μια θεο-εγκατάλειψη, που του έφερνε μια φρικτή απελπισία, που κυρίευε σιγά-σιγά την ψυχή του και αυτή πάλι του έφερνε ένα φόβο ότι χάνεται. Τόσο πολύ έθλιβε και βασάνιζε την ψυχή του Συμεών αυτός ο φόβος, ώστε κάποτε, που είχε φτάσει σε τέλεια απελπισία και έσχατη απόγνωση είπε τον βλάσφημο λόγο: «Ο Θεός είναι αδυσώπητος». Μετά όμως από αυτό, η ψυχή του ένοιωσε μια τέλεια εγκατάλειψη και βυθίστηκε στο σκοτάδι μιάς απερίγραπτης αγωνίας. Αλλά μετά από κάμποση ώρα, όταν πήγε για τον εσπερινό, είδε τον Ίδιο τον Χριστό ζωντανό στην εικόνα Του, που είναι στην Ωραία Πύλη. Τότε η ψυχή του, αλλά και το σώμα του, όλη η ύπαρξή του, γέμισαν από τον γλυκασμό της φωτιάς της χάριτος του Αγίου Πνεύματος. Είναι η φωτιά, που είπε ο Χριστός ότι ήρθε να βάλει στην γη: «Πυρ ήλθον βαλείν επί την γην» (Λουκ. 12,49)!
[irp posts=”542115″ name=”Γέροντας Ελισσαίος Σιμωνοπετρίτης από Παναγία Δοβρα: Οι Αγιοι και η διδασκαλία τους”]
Αυτή λοιπόν η παρουσία του Χριστού στον δόκιμο μοναχό, αυτή η θεοφάνεια, τον γέμισε με ανείπωτη παρηγορία και χαρά και γλυκασμό, που δεν μπορεί να περιγραφεί. Είδε το γαλήνιο βλέμμα του Χριστού, το γεμάτο αγάπη και που όλα μας τα συγχωρεί. Πάντοτε μιλούσε ο μοναχός Σιλουανός για την θεοφάνειά του αυτή. Έλεγε πως όταν είδε τον Χριστό, ένοιωσε ότι τον περιέλαμψε ένα θεικό Φως και ότι έφυγε από τον κόσμο και ανέβηκε με το πνεύμα του στον ουρανό και άκουσε άρρητα ρήματα (βλ. Β´ Κορ. 12,4). Ένοιωσε πως εκείνη την στιγμή αναγεννήθηκε άνωθεν (Ιωάν. 1,13. 3,3).
2. Θα πούμε όμως τώρα, αγαπητοί μου, ότι οι άνθρωποι σήμερα και τα πρώτα φαινόμενα του δόκιμου μοναχού Συμεών, εκείνα δηλαδή τα βάσανά του για την θεο-εγκατάλειψη που ένοιωθε, αλλά και την απέραντη χαρά του για το ότι είδε τον Χριστό και το Φως, που τον περιέλουσε, οι άνθρωποι σήμερα – λέγω – δεν τα κατανοούν αυτά και το χειρότερο είναι ότι τα θεωρούν φαντασίες και μάλιστα μερικοί τα εμπαίζουν. Και όμως, αγαπητοί μου, αυτά είναι πραγματικότητες, που τις βλέπουμε στους βίους των αγίων της Εκκλησίας μας. Αλλά, επειδή το θέμα αυτό είναι σοβαρό και συνδέεται με βαθύ φαινόμενο της πνευματικής μας ζωής θα το παρουσιάσω στο επόμενο κήρυγμα.
Με πολλές ευχές,
† Ο Μητροπολίτης Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως Ιερεμίας
