Όταν ήμουν παιδί μικρό ονειρευόμουν και πίστευα ότι οι άνθρωποι αγαπούν ο ένας τον άλλον και βοηθά ο ένας τον άλλον όταν υπάρχει στεναχώρια και πόνος, πίστευα ότι τα σπίτια σε όλες τις γειτονιές έχουν ανοικτές πόρτες για τον γείτονα, ότι ο ένας βλέπει ως αδερφό τον άλλον, πίστευα ότι κακό λόγο κανείς δεν έχει για τον άλλον να πει μόνον χάδι αγάπης και ζεστασιάς, πίστευα ότι οι άνθρωποι γεννήθηκαν για να αγαπούν, για να προσφέρουν, να σέβονται ο ένας τον άλλον και να ζουν σε αρμονία με την φύση και τα πλάσματα αυτής, έτσι πίστευα ότι όπως ο θεός έφτιαξε τον άνθρωπο έτσι θα έμενε πάντα.
Νωρίς όμως είδα ότι όλα όσα νόμιζα δεν είναι έτσι, είδα κλειστές πόρτες σπιτιών στον πόνο του αλλού, όπως είναι και οι καρδιές τον ανθρώπων κλειστές πλέον. Aν βοηθήσει κάποιος έναν άλλον θα το κάνει για να πάρει από αυτόν κάτι άλλο. Aπό νωρίς είδα την κακιά του κόσμου, την αγένεια. Ψάχνω να βρω αν ακόμα υπάρχει αγάπη ανιδιοτελής μα μάταια τίποτα όλα πλέον έχουν ημερομηνία λήξεως, όλα στερεύουν απότομα, η αγάπη πλέον είναι μια λέξη δίχως νόημα, την λένε όλοι μα δε την εννοούν, έτσι έχασε την αξία της πλέον.
Πόσο λάθος τότε είχα κάνει και τώρα πονάω και κλαίω γιατί οι άνθρωποι φαίνονται στα μάτια μου άγρια θεριά με δόντια και νύχια έτοιμα να ξεσκίσουν τον διπλανό στον νόμο πάνω του εγωισμού και του συμφέροντος. Τρομάζω βλέποντας πάντα συννεφιασμένες ψυχές, τρομαγμένες καρδιές που τρέμουν τι θα συμβεί αύριο, ένα μέλλον που μυρίζει χειμώνα αντί για αιώνιο καλοκαίρι που έπρεπε να είναι η ζωή μας.
Όλα είναι πλέον μια τυπική συναλλαγή μου δίνεις σου δίνω και αυτό τις πιο πολλές φορές με δόλιο τρόπο πως ο ένας να πάρει πιο πολλά και να επιστρέψει λιγότερα στον άλλον είτε υλικά είτε συναισθηματικά. Αυτή η μαυρίλα της ψυχής που πονά μουτζουρώνει και τις άλλες ψυχές που έχουν ίσως ακόμα λίγο χρώμα μέσα τους, έτσι χάνονται οι ελπίδες για κάτι όμορφο γιατί οι άνθρωποι κουμπώνονται και φοβούνται να δώσουν στον άλλον τρέμοντας μην πληγωθούν.
Όπου γυρίσω και κοιτάξω βλέπω γύρω μου δυστυχία, πόνο, θυμό νεύρα, κλάματα, φωνές απόγνωσης, αχαριστία, μίσος, κακία, ένα τοπίο μουντό και απρόσωπο σκοτεινό, μου βγαίνει τότε το παράπονο που σιγοψιθυρίζει γιατί όλα αυτά;;; Γιατί που αποσκοπούν όλα αυτά;;; Τι κερδίζεις όταν ξεσπάς στον δίπλα νου τα νεύρα σου τον θυμό σου;;; Τι κερδίζεις με το να σκοτώνεις τον διπλανό σου ψυχολογικά κι σωματικά ώστε να φανείς εσύ καλύτερος του;;; Την στιγμή που ο θεός είπε είστε όλοι ίσoι κανείς ανώτερος κανενός ούτε κατώτερος.
Όταν ακούω ότι ο τάδε αδίκησε τον τάδε και τον ώθησε να αυτοκτονήσει ή τον έκανε να τρελαθεί αναρωτιέμαι πως εγώ θα ένιωθα αν ήμουν στην θέση εκείνου;;; Τρέμω μόνον να σκεφτώ ότι άθελα έστω κάποιον άνθρωπο βάρυνα με τον τρόπο μου τον άσχημο και την συμπεριφορά την κομπλεξική πως υπάρχουν άνθρωποι που ευχαριστιούνται να βλέπουν τον άλλον να κλαίει και να τον κοιτούν με ικανοποίηση και βλέμμα υποτιμητικό.
Εγώ ένα μήνυμα θέλω να στείλω κι αυτό είναι ένα, να ανοίξουμε μάτια ψυχής πλέον να βγάλουμε την βρωμιά της ζωής μας έξω να την πετάξουμε σα τον παλιό Αδάμ, την παλιά Εύα, να γεννηθούμε μέσα από τα λάθη μας να μετανοήσουμε ως άνθρωποι που κάναμε πράματα που μαύρισαν την ψυχή μας, το οφείλουμε στον δημιουργό μας αυτός είπε μόνον τούτο αγαπάτε αλλήλους από εκεί όλα ξεκινούνε είναι η βάση ώστε να έρθουν κι τα υπόλοιπα. Όταν εγώ αγαπώ τον συνάνθρωπο μου ως εαυτό μου τότε θα προσέχω μην τον προσβάλω θα τον νοιάζομαι θα τον εκτιμώ δε θα τον κοροϊδεύω, δε θα τον εξαπατώ δε θα τον μειώνω ως άνθρωπο, θα του στέκομαι θα τον βοηθώ όταν χρειάζεται κι εκείνος από την μεριά το ίδιο θα κάνει αυτό είναι αγάπη αυτό είναι ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ.
Αναγνώστης
-120x86.jpg)
