Ι.Μ. Περαιώς: Ανάμνησις του Θαύματος του Αγίου Σπυρίδωνος

Τέκνα μου αγαπητά καί περιπόθητα,
Η πόλις τού Πειραιώς οφείλει τήν δημιουργίαν αυτής εις τήν διηνεκή καί ατελεύτητον χορηγίαν τής μητρός Εκκλησίας πού όχι μόνον διέσωσε τό δούλον Γένος επί 500 έτη καί διεφύλαξε τήν γλώσσαν, τήν ιστορικήν μνήμην, τόν πολιτισμόν καί τήν ιδιοπροσωπείαν αυτού αλλά καί τού προσέφερεν ουσιωδώς όλην τήν διαχρονικώς αποκτηθείσαν περιουσιακήν υποδομήν Της διά νά υπάρξη ως ελευθέρα καί ανεξάρτητος Πολιτεία. Ειδικώτερον η πόλις τού Πειραιώς συνεστήθη επί τής Πειραϊκής χερσονήσου, η οποία απετέλει ιερόν βακούφιον τής περιπύστου Ι. Μονής Αγ. Σπυρίδωνος Πειραιώς.

Ευγνωμονούσα δέ, η πόλις διά τής πρώτης δημοτικής αυτής Αρχής, ανεκήρυξε τόν ιερόν Σπυρίδωνα, πολιούχον, έφορον καί προστάτην της. Έχοντες επομένως ως εφέστιον άγιον τόν υπό τού Θεού δοξασθέντα διά τού αδιαλωβήτου καί χαριτοβρύτου λειψάνου του μέγιστον Σπυρίδωνα, επίσκοπον Τριμυθούντος καί εν Κερκύρα τεθησαυρισμένον, τόν  διασκεδάσαντα διά τού υπερφυούς θαύματος τής κεράμου τήν αχλύν τού μισούντος τό θεανδρικόν πρόσωπον τού Σωτήρος αιρεσιάρχου Αρείου, ευλογούμεθα σήμερον εις ταύτην τήν πεισιθάνατον εποχήν συγκρητιστικής απομειώσεως τής αληθείας, νά λάβωμεν φωτισμόν, ρώσιν καί χάριν εκ τού υπερτάτου Αυτού προσώπου.
 
Όθεν κανονική Αποφάσει ημών, ορίζομεν ως πανηγυρικήν εορτήν τής καθ’ ημάς Ι. Μητροπόλεως εν τώ Ι. Ναώ τού πολιούχου Αυτής τήν ανάμνησιν τού τελεσθέντος εν Κερκύρα υπερφυούς θαύματος υπό τού νέου πυρφόρου τής αληθούς ορθοδόξου πίστεως υποφήτου Αγίου Σπυρίδωνος τού θαυματουργού γενομένου κατά μίμησιν τού Θεσβίτου Ηλιού τού εν τώ χειμάρω Κισσών (Βασιλειών Γ΄18-19) τιμωρήσαντος τούς ιερείς τής αισχύνης.
 
Ειδικώτερον εν τή «Ασματική ακολουθία καί τώ βίω τού αγ. Σπυρίδωνος Κερκύρας» εκδοθείσης υπό τού Μητροπολίτου Κερκύρας κυρού Μεθοδίου, περιγράφεται τό μέγα θαύμα τού Αγίου, τό γενόμενον τήν νύκτα τής 12ης Νοεμβρίου 1716, καθ’ ό, «εμφανισθείς δίς ο άγιος προηγουμένως κατ’  όναρ εις τόν τότε ηγεμόνα τής νήσου Κερκύρας Ανδρέαν Πιζάνην καί συστήσας αυτώ νά μή κατασκευάση Ρωμαιοκαθολικόν θυσιαστήριον (αλτάριον) εν τώ ιερώ τού εν τή πόλει τής Κερκύρας ναού Του (ένθα φυλάττεται τό άγιον λείψανόν του άφθαρτον) χωρίς νά εισακουσθή, περί ώραν 12ην τής νυκτός ενεφανίσθη εις τόν φρουρούντα σκοπόν τής Ακροπόλεως τής νήσου ως μοναχός, κρατών ανημμένον δαυλόν.

Τού σκοπού δέ θελήσαντος νά πυροβολήση κατ’ αυτού (διότι δέν απήντησεν εις τάς ερωτήσεις του «ποίος ήτο…»), αυτόν μέν ήρπασεν από τής χειρός καί τόν εξεσφενδόνισεν έξω τής ακροπόλεως…, διά νά ευρεθή όρθιος πλησίον τού Ι. ναού τού Εσταυρωμένου κρατών τό όπλον του: τήν δέ πυριτιδαποθήκην τού φρουρίου ανετίναξε διά τού ανημμένου δαυλού, φονευθέντων, συνεπεία τής εκρήξεως, τού ηγεμόνος AndreaPisani, τού συμβούλου του θεολόγου δομηνικανού Φραγκίσκου Frangipumκαί 900 περίπου Λατίνων, κατοικούντων εντός τής ακροπόλεως. Ταυτοχρόνως κεραυνός κατέστρεψε μόνον τήν εικόνα τού ηγεμόνος εν τή εν Βενετία οικία του, μεγάλη δέ κανδύλα αργυρά, αφιερωθείσα υπό τού ηγεμόνος καί δι’ αργυράς αλύσεως κρεμαμένη έμπροσθεν τού αγίου λειψάνου του, έπεσε χαμαί καί συνετρίβη» καθ’ ά περιγράφει ο διδάχος τού Γένους ιερός καί λόγιος Άγιος Αθανάσιος ο Πάριος εις τό βιβλίον του «Ουρανού κρίσις» (Λειψία Σαξωνίας, 1805).

Πρός διηνεκή υπόμνησιν τού θαύματος τούτου συνετάχθη ακολουθία καί γίνεται κατ’  έτος επί τή βάσει ταύτης θεία λειτουργία, εν ή ψάλλεται καί τό μελοποιηθέν εκφραστικώτατον απολυτίκιον έχον ούτως: «Ουκ έδει σε, Φράτορ, βαλείν τήν βέβηλον λατινομίαν σου εν τώ ναώ Σπυρίδωνος τού αγίου: ου βούλεται Σπυρίδων τά άζυμα, ως ουδέ τό Σύμβολον εν προσθήκη ψαλλόμενον, διό εν βορβόρω ρίπτει σε, βόρβορον όντα». Φρικταί αποδείξεις τού θαύματος παραμένουν εσαεί ο κενός χώρος εν τώ Ιερώ Ναώ τού Παναγίου Σπυρίδωνος όπου θά ετοποθετείτο τό Ρωμαιοκαθολικόν Αλτάριον καί η συντριβείσα μεγάλη αργυρά κανδύλα η οποία εις μόνιμον καί διηνεκή παράστασιν τού θαύματος ανηρτήθη εν τώ ιερώ Αυτού Ναώ.
 
Κατόπιν τών ανωτέρω ερωτώμεν τούς Οικουμενιστάς καί Συγκρητιστάς αντιλαμβάνονται τόν όλεθρον πού επισείουν εις τάς κεφαλάς των θεομάχοι καί αγιομάχοι τής μόνης αληθούς καί παρά Θεού παραδοθείσης πίστεως τυγχάνοντες καί εν ταυτώ ερωτώμεν τούς ιδίους ακαδημαϊκώς θεολογούντας οίτινες δημοσιεύουν κείμενα διά τών οποίων ισχυρίζονται ότι δήθεν «η ορθόδοξος θεολογία είναι δεσμία εις τά σχήματα άλλων εποχών καί άλλων ανθρώπινων αυτοσυνειδησιών» καί ότι δήθεν «η σημερινή ανθρώπινη αυτοσυνειδησία είναι ολότελα ασύμβατη καί ανίκανη νά χωρέση σέ λόγια προσλήψιμα τήν αλήθεια τής χριστιανικής θεολογίας», τί έχουν νά ψελλίσουν ενώπιον τής εκδήλου καί αδιαμφισβητήτου καί μεγαλοφωνοτάτης τού Θεού διά τών Αγίων του διακηρύξεως τής ευσεβούς πίστεως;
 
Ορίζομεν δέ τήν δευτέραν Κυριακήν εκάστου μηνός Νοεμβρίου ως ημέραν αναμνήσεως τού υπερφυούς τούτου θαύματος διά τού οποίου καταισχύνεται διά μίαν εισέτι φοράν ο αμεταμέλητος καί αιρετικός διακατέχων αντικανονικώς τόν πρεσβυγενή θρόνον τής παλαιάς Ρώμης καί οι αυτώ κοινωνούντες αλλά καί οι μετ’ αυτών συμπράττοντες.  
 
Μετά θερμοτάτων πατρικών ευχών