Η κατασκευασμένη “διανόηση” στο μάταιο αγώνα κατά της Πίστης

Του Χαράλαμπου Άνδραλη

Τα τελευταία χρόνια, έχουν εμφανισθεί απ’ το πουθενά και έχουν γίνει πρωταγωνιστές στην κοινωνικο-πολιτική ζωή του τόπου, κάποιοι περίεργοι τύποι, αυτοπαρουσιαζόμενοι ως διανοούμενοι.

Τα κοινά χαρακτηριστικά τους είναι δύο:

Το πρώτο, ότι είναι αμφιβόλου πανεπιστημιακής μορφώσεως. Όπως η καθηγήτρια γαλλικών που φυτεύθηκε ως καθηγήτρια Πανεπιστημίου στον τομέα της Ιστορίας και ο «συγγραφέας» με το απολυτήριο λυκείου και τις … αμέτρητες κατακτήσεις! Σαφώς και ο κάθε άνθρωπος είναι σεβαστός ανεξαρτήτως μορφωτικού επιπέδου και καλλιέργειας. Μας γεμίζει όμως εύλογες απορίες η ανέλιξη τέτοιων ανθρώπων στην ελίτ της ελληνικής διανόησης και στα έδρανα του Ελληνικού Κοινοβουλίου.
Το δεύτερο κοινό στοιχείο των ουρανοκατέβατων διανοούμενων, είναι ότι έχουν αβυσσαλέα αντιπάθεια προς κάθε τι ελληνικό και ορθόδοξο. Συγκεκριμένα, δείχνουν να ενδιαφέρονται να χτυπήσουν τη γλώσσα μας, τη Θρησκεία μας, τα πολιτισμικά και ιστορικά μας αποθέματα. Το περίφημο σχέδιο Κίσσινγκερ, εφαρμόζεται πολλά χρόνια στην Ελλάδα και εφαρμόστηκε κυρίως από τα δύο κόμματα εξουσίας, που τώρα προσπαθούν να «βγάλουν την ουρά τους απ’ έξω» και αναλαμβάνουν υποκριτικά το ρόλο του υπερασπιστή των Παραδόσεών μας, απέναντι στους θρασείς, αλλά ειλικρινείς σύγχρονους ελληνόφωνους εκκλησιομάχους.

Ταυτόχρονα, χάριν της επικράτησης του υλισμού και της αθεΐας, στο χώρο των τεχνών και των γραμμάτων, έχουν εκτοπισθεί όσοι ομολογούν ανοιχτά την Πίστη τους στο Χριστό και την Εκκλησία, όπως ο ταλαντούχος μουσικοσυνθέτης κ. Στ. Σπανουδάκης. Η «διανόηση» έχει μετατραπεί σε μια κλειστή κάστα υψηλοφρόνων όπου οι λέξεις Χριστός και Ελλάδα είναι απαγορευμένες. Παράλληλα, η νεολαία του τόπου μας, έχοντας ως πρότυπα αυτούς τους προβαλλόμενους ως επιτυχημένους ανθρώπους, θεωρεί σε μεγάλο βαθμό ως ξεπερασμένα στερεότυπα τα υψηλά ιδανικά που είχαν οι πατέρες μας.

Μην απορούμε επομένως γιατί δεν υπάρχει αντίδραση σε όσα παράλογα γίνονται τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας. Το ηρωικό πνεύμα τους Ελληνισμού, έχει παραδώσει την σκυτάλη σε ένα πνεύμα αμοραλισμού, ατομισμού, υλισμού, πανσεξουαλισμού κοκ. Ο σύγχρονος Νεοέλληνας, ο οποίος σφυρηλατήθηκε τις τελευταίες δεκαετίες με αυτά τα πρότυπα, ο άνθρωπος χωρίς οικογένεια, χωρίς Πίστη, χωρίς φιλαδελφεία, είναι ιδανικό άτομο για τη συγκρότηση της Παγκόσμιας Τάξης Πραγμάτων.

Ακόμα, όμως, και αν φαινομενικά κερδίζει τη μάχη η αμοραλιστική-ψευτοπροοδευτική πλευρά, ο Θεός έχει τα δικά του σχέδια για την Πατρίδα μας.

Μελετώντας κάποια προπολεμική επιστολή του Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, η οποία γράφηκε για τη ρωσική τραγωδία του 1917, άκοπα κάποιος μπορεί να δει τα κοινά σημεία της προκομμουνιστικής Ρωσίας και της σημερινής Ελλάδος. Συγκεκριμένα, ο άγιος Νικόλαος καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η επανάσταση ήταν αποτέλεσμα της επικράτησης της υλιστικής ρωσικής (ιουδαϊκής κατά τον άγιο) διανόησης έναντι της ορθοδόξου. Στη συγκεκριμένη επιστολή, ο άγιος κάνει μια σημαντική προφητεία για τη Ρωσία που επαληθεύθηκε πανηγυρικά τα χρόνια που ακολούθησαν όταν έπεσε η δικτατορία του προλεταριάτου.

Η προφητεία αυτή έχει ως εξής:
«Και η δύναμη των ιουδαιζόντων στη Ρωσία δεν σημαίνει το «φινάλε» αλλά το «πρελούδιο» της ρωσικής δόξας. Όπως στην περίπτωση του Ιώβ, έτσι και στην περίπτωση της Ρωσίας, ο σατανάς θα εργασθεί άθελά του για τον Ύψιστο, Παντοδύναμο, Ακαταμάχητο, Νικηφόρο Πατέρα του φωτός. Τούτο μας μαρτυρεί και εγγυάται η ιουδαϊκή Βίβλος, την οποία οι ιουδαίζοντες πέταξαν. Σαν περιπλανόμενοι ακροβάτες οι άθεοι βαδίζουν με περασμένο το χαλινάρι του ηγεμόνα της κόλασης από ήττα σε ήττα…. Το παντοτινό έργο τους –παμπάλαιο και εντελώς γερασμένο- είναι να απορρίπτουν το Βασίλειο των Ουρανών και ανεπιτυχώς να προσπαθούν να θεμελιώσουν το γήινο βασίλειο. Όταν λάμψει το φως του Χριστού, η σκιά τους στην ιστορία θα παραμείνει πολύ σκοτεινή, και επί αιώνες θα φοβερίζει τους λαούς και θα τους προσκολλά στον Θεό.» (Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, Δεν φτάνει μόνο η πίστη, Εκδόσεις Εν Πλω, σελ. 69-70).

Σήμερα, η ήττα της ιουδαϊκής αθεΐας στη Ρωσία, αποτελεί καύχημα για όλους τους Ορθοδόξους και καταισχύνη για τους ανά τον κόσμο ιουδαίζοντες.
Οι «παλαιοημερολογήτες διαφωτιστές», όπως ευφυώς τους χαρακτήρισε μαχητής Μητροπολίτης, λακτίζουν ματαίως προς κέντρα. Ό,τι και να καταφέρουν, αυτό θα αποβεί στο τέλος εις δόξαν Θεού και καταισχύνη δική τους και των ιδεολογιών τους.
Τα συναισθήματα που πρέπει να μας προκαλούν οι εχθροί της Εκκλησίας είναι η συμπόνια και ο οίκτος, διότι όπως είπε και ο προαναφερθείς άγιος: «Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται…».