του Ζιμπάμπουε Σεραφείμ Κυκκώτη
Η Ευαγγελική Περικοπή αυτής της Κυριακής μας καλεί να είμαστε «σπλαχνικοί – οικτίρμονες merciful- προς τους άλλους ανθρώπους, όπως Σπλαχνικός-Οικτίρμων- Merciful είναι κι ο Θεός Πατέρας μας προς εμάς».
Η λέξη «σπλαχνικός» προέρχεται από τη λέξη «Σπλάχνο» κι αναφέρεται σε ένα μέρος του σώματος μας, της όλης μας ύπαρξης. Γι’ αυτό ακούομε την μητέρα να λέει για το παιδί της ότι είναι σπλάχνο της, δηλαδή κάτι που προήλθε από το σώμα της, από την ύπαρξη της και ζεί για το σπλάχνο της, για το παιδί της, είναι έτοιμη η μητέρα να θυσιασθεί για το παιδί της, αγωνιά για το παιδί της, πονάει για το παιδί της, χαίρεται για την πρόοδο του, δίνει νόημα στη ζωή της με τη πρόοδο του παιδιού της. Η μητέρα είναι αναντικατάστατη, γι’ αυτό το παιδί που χάνει πρόωρα τη μητέρα του το λέμε ορφανό.
Η μητέρα, με τον ίδιο τρόπο βλέπει και το εγγονάκι της ως το σπλάχνο του παιδιού της. Επομένως η έννοια της σπλαχνικής αγάπης είναι να ζεις για τον άλλον. Αυτή την αγάπη έχει ο Ουράνιος Πατέρας μας, ο Θεός μας, ο Δημιουργός μας. Αυτήν την σπλαχνική αγάπη μας καλεί ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός να δείχνουμε και να εκφράζουμε προς όλους τους ανθρώπους. Κι όχι μόνο προς τους ανθρώπους, αλλά προς όλη τη Δημιουργία του Θεού, η οποία μας δόθηκε ως δώρον Θεού. Όταν αγαπούμε και προσέχουμε το Περιβάλλον μας, τότε και τον Πλανήτη μας προστατεύουμε και προληπτικά εκμηδενίζουμε το φαινόμενο των προβλημάτων που δημιουργούνται με τη Κλιματική αλλαγή και τη μόλυνση της ατμόσφαιρας. Η κοινωνία μας με τον Θεό μέσω της προσευχής και της τήρησης των Θείων Του εντολών, μας οδηγεί στη συμφιλίωση μας με τον ευατό μας, με τους συνανθρώπους μας και με τη φύση, την όλη Δημιουργία του Θεού. Όσοι δεν σέβονται το Περιβάλλον και κακοποιούν την Δημιουργία ασεβούν κατά του Θεού, κι όσοι σκοτώνουν ζώα έχουν το δαιμονικό στοιχείο του μίσους και της κακίας που φύτρωσε μέσα στην καρδιά του Κάϊν που σκότωσε τον αγαθόν και ενάρετον αδελφόν του τον Άβελ. Η κακοποίηση της Δημιουργίας του Θεού οδηγεί τον αμαρτωλόν άνθρωπον ακόμη και στον φόνον.
Ο Θεός ως ο κοινός Ουράνιος Πατέρας μας, μάς βλέπει όλους ως παιδιά του, ως σπλάχνα του και μας καλεί να συνειδητοποιήσουμε όλοι μας ότι είμαστε σπλάχνα του ενός σώματος της Ανθρωπότητα. Η αδιάκριτη αγάπη του ανθρώπου προς τον συνάνθρωπό του δημιουργεί την πραγματική ειρήνη μέσα στον κόσμο. Γι’ αυτό στην αρχή της Θείας Λειουργίας προσευχώμαστε «υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου»
Με πολύ απλά λόγια ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ως Θεάνθρωπος και Σωτήρας μας, μας παροτρύνει με πολύ αγάπη «να συμπεριφερόμαστε προς τους συνανθρώπους μας όπως θα θέλαμε οι άλλοι άνθρωποι να μας συμπεριφέρονται».
Όταν έχουμε προβλήματα, νομίζουμε ότι απουσιάζει από τη ζωή μας ο Θεός. Στην πραγματικότητα, απλώς έχουμε εμείς απομακρυνθεί από κοντά του. Όταν η αγάπη μας δεν απλώνεται προς όλους τους συνανθρώπους μας, και μάλιστα σ’ αυτούς που υποφέρουν, είναι ως να απομακρυνόμαστε από τον Φιλεύπλαχνο Θεό μας. Μόνο όταν πλησιάζουμε με την αγάπη μας και την καλή μας διάθεση να βοηθούμε τους συναθρώπους μας, πλησιάζουμε και τον Θεό. Χωρίς το Θεό, είναι ως να πορευόμαστε συνέχεια σε μια έρημο χωρίς νερό και χωρίς πολλές ελπίδες ζωής. Χωρίς αδιάκριτη αγάπη προς όλους τους ανθρώπους, το μέλλον μας είναι ζοφερόν ή μάλλον να το πούμε ξεκάθαρα, ο άνθρωπος που δεν αγαπά όλους τους συνανθρώπους τους, απομακρύνεται από την πηγή της ζωής, δηλαδή το Θεό και δεν έχει κανένα μέλλον, πορεύεται προς την αφάνεια, προς τον θάνατο. Ο Παράδεισος παραμένει ένα ανεκπλήρωτο όνειρο. Ο Παράδεισος γίνεται ζωντανή ελπίδα και πραγματικότητα μέσα από την αγάπη μας προς όλους τους συνανθρώπους μας, λευκούς, μαύρους, φτωχούς, πλούσιους, μικρούς, μεγάλους.
Γι’ αυτό κι Απόστολος Παύλος απευθυνόμενος στην επιστολή του προς τους κάτοικους της Κορίνθου τονίζει με κάθε σαφήνεια ότι «πρέπει να ξέρουμε ότι όποιος σπέρνει με φειδώ, δηλαδή με τσιγκουνιά, θα έχει λίγη σοδειά, κι όποιος σπέρνει απλόχερα η σοδειά του θα είναι άφθονη». Φυσικά ο Απόστολος Παύλος αναφέρεται στην αρετή της ελεημοσύνης αυτών που έχουν κάτι παραπάνω να είναι γενναιόδωροι να βοηθούν αυτούς που δεν έχουν τίποτα. Η έννοια της αδιάκριτης αγάπης μας προς τους συνανθρώπους μας είναι η καλή μας διάθεση με έμπρακτο τρόπο να βοηθούμε αυτούς που έχουν την ανάγκη μας. Μάλιστα ο Απόστολος Παύλος μας λέει πάλι στην ίδια επιστολή με σαφήνεια «να εισφέρει ο καθένας ότι του λέει η καρδιά του χωρίς να στενοχωριέται ή να εξαναγκάζεται, γιατί ο Θεός αγαπά αυτόν που δίνει με ευχαρίστηση».
Η έννοια της προσφοράς και της εισφοράς δεν περιορίζεται μόνο στην οικονομική στήριξη αυτών που έχουν πραγματική ανάγκη, αλλά και στην ηθική πτυχή της κοινωνικής διάστασης της ευθύνης του κάθε χριστιανού. Είναι η ευθύνη μας να στηρίξουμε τους ασθενείς μας, να τους επισκεφθούμε στο κρεβάτι του πόνου, να τους διακονήσουμε, να προσευχηθούμε γι’ αυτούς, να μοιραστούμε λίγο από το χρόνο μας μαζί τους, να γίνουμε ειρηνοποιοί μέσα στο σπίτι μας με την υπομονή μας, την κατανόηση μας, την υποχωρητικότητα μας, με το χαμόγελο της καλοσύνης και της προσευχής προς στις μορφές των δήθεν αγαπημένων μας προσώπων που τους παρασέρνει ο διάβολος κι ο πειρασμός και μας πληγώνουν και μας αδικούν και μας πικραίνουν με αγνωμοσύνη, αχαριστία και κακία.
Τελικά η προσπάθεια μας να ζούμε σύμφωνα με τις Θείες Εντολές του Ιησού Χριστού είναι να γίνουμε φιλεύσπλαχνοι προς τους συνανθρώπους μας, όπως Φιλεύσπλαχνος είναι ο Ουράνιος Πατέρας μας Θεός προς όλους μας. Η χριστιανική μας ταυτότητα εκδηλώνεται μεταξύ άλλων, με το σεβασμό μας και την καλή μας διάθεση, να στηρίξουμε στο βαθμό που μπορούμε το φιλανθρωπικό, το ποιμαντικό, το Ιεραποστολικό και το διδακτικό έργον της Εκκλησίας μας, της Μητροπόλεως μας, του Πατριαρχείου μας.
Ο Απόστολος Παύλος στην ίδια επιστολή τονίζει ότι «Ο Θεός θα σας κάνει πλούσιους σε όλα, για να μπορείτε να δίνετε γενναιόδωρα. Αυτοί που θα πάρουν από μας τη δική σας εισφορά θα ευχαριστούν το Θεό» (Βλέπε Β’ Κορινθίους, κεφ. 9, 6 – 11).
