Τού Σεβ. Μητροπολίτου Φθιώτιδος κ.κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ
Ημέρα μνήμης τού αειμνήστου Αρχιεπισκόπου Αθηνών καί πάσης Ελλάδος Σεραφείμ είναι η σημερινή.
Στίς 10 Απριλίου τού 1998, μετά από πολυετή δοκιμασία, τήν οποία υπέμεινε αγογγύστως καί γενναίως, παρέδωσε στά χέρια τού Δικαιοκρίτου Θεού τήν ψυχή του. Η πολυετής Αρχιερατεία του (12 Ιανουαρίου 1974 – 10 Απριλίου 1998) υπήρξε καί γιά τόν ίδιο καί γιά τήν Εκκλησία τής Ελλάδος περιπετειώδης.
Εκλεγείς επί Δικτατορίας, κατώρθωσε μέ τήν ευστροφία καί τήν πολυπειρία του νά κρατήσει μέ στιβαρότητα καί νά οδηγήσει μέ σταθερότητα τήν Εκκλησία εν μέσω παγίδων καί κινδύνων πολλών, κυρίως κατά τήν Μεταπολιτευτική περίοδο. Εκαυχάτο ότι ήταν Καραγκούνης, όχι μέ τήν έννοια τού άξεστου καί απολίτιστου, αλλά τού θαρραλέου καί άφοβου. Μερικοί τόν εχαρακτήρισαν καιροσκόπο, διότι εκμεταλλεύτηκε πρόσωπα καί καταστάσεις γιά νά αναρριχηθεί καί αργότερα διατηρηθεί στόν Αρχιεπισκοπικό θρόνο.
Δέν ήταν φιλόδοξος, αλλά πολύ απλός καί καθημερινός άνθρωπος. Λιτός σέ όλα του καί ανυπόκριτος. Η οξεία κρίση του καί η αντίληψή του τόν χαρακτήριζαν ιδιαιτέρως.
Ο αείμνηστος Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ ήταν παλληκαρήσιος σέ όλα του. Διέπραξε λάθη ως άνθρωπος γιά τά οποία είχε τήν λεβεντιά νά τά αναγνωρίζει. Μελανή σελίδα στήν ιστορία του είναι η άνευ δίκης καί απολογίας έκπτωση δώδεκα Μητροπολιτών, γιά τήν οποία αργότερα εξομολογείτο σέ ανθρώπους τής εμπιστοσύνης του, ότι καθόταν σάν βουνό στήν ψυχή του.
Πολλές φορές προσπάθησε νά αποκαταστήσει τήν αδικία, αλλά οι κακοί χειρισμοί τινών αδικηθέντων καί η εμπάθεια τών παλαιοκομματικών εκκλησιαστικών τόν εμπόδιζαν. Παρ΄ότι μερικοί προσπάθησαν ακόμα καί μέ άθεσμους τρόπους νά τόν χρησιμοποιήσουν ικανοποιώντας δικά τους πάθη καί οφέλη, εκείνος είχε τόν τρόπο νά τούς παραμερίζει καί νά πράττει ό,τι ενόμιζε γιά τήν Εκκλησία ωφέλιμο.
Εγνώριζε νά διακρίνει καί νά εκτιμά τούς γνησίους συνεργάτας του. Μισούσε τήν υποκρισία καί τήν ψευτιά. Αποστρεφόταν τούς κόλακες καί τούς διπλωμάτες. Ήθελε ντομπροσύνη καί καθαρά λόγια. Ήταν ένας γνήσιος Έλληνας παπάς, μέ όλα τά χαρακτηριστικά τής ελληνικής λεβεντιάς.
Δέν ήταν, όπως μερικοί τόν παρουσίαζαν, σκληρός, άφιλος καί εκδικητικός. Ήταν άνθρωπος ευθύτητος καί αγάπης.
Παρ΄ότι ανήλθε ανώμαλα καί επεισοδιακά στόν Αρχιεπισκοπικό θρόνο, διαδεχθείς τόν ευγενή καί φιλάγαθο Ιερώνυμο, εν τούτοις κατώρθωσε νά ισορροπήσει πρόσωπα καί καταστάσεις καί νά χαράξει δική του τακτική απογοητεύοντας εκείνους, πού ενόμιζαν, ότι θά ήταν εύχρηστος. Δέν εχρησιμοποίησε τήν παλαιά ζύμη, τήν οποία η περίοδος Ιερωνύμου είχε εκτοπίσει από τήν ενεργό δράση τής Εκκλησίας, διακινδυνεύοντας τόν χαρακτηρισμό τού αχαρίστου, διότι ουσιαστικά είχε τήν στήριξή της στήν εκλογή του.
Ο Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ έβλεπε τό συμφέρον τής Εκκλησίας, γι΄ αυτό καί ο Παντεπίσκοπος Χριστός τόν διετήρησε στόν Πρώτο Θρόνο τής Έλλάδος 24 ολόκληρα χρόνια. Η σύντομη αυτή αναφορά στήν μνήμη τού μακαριστού Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ δέν αναφέρεται στά έργα τής περιόδου του, τά οποία είναι πολλά καί εντυπωσιακά, αλλά στήν σκιαγράφηση τής μορφής του, όπως τήν ζήσαμε κοντά του δώδεκα ολόκληρα χρόνια. Ακόμα υπάρχουν πολλά, πού δέν γνωρίζουν οι πολλοί.
Εξαγιάσθηκε μέ τήν δοκιμασία του καί τήν υπομονή πού επέδειξε κατ΄αυτήν.
Ας είναι η μνήμη του αιωνία!
