Toυ Βασίλειου Ευσταθίου Δρ. Φυσικού, πτ. Θεολογίας (Τμ.Κοιν.Θ.ΕΚΠΑ)
Ήταν και φέτος η αγαπημένη του εορτή. Είχε την φλογερή επιθυμία να υψώσει και αυτή την φορά την γαλανόλευκη με τον σταυρό. Όμως τώρα κάποιοι είχαν άλλα σχέδια γι΄ αυτόν. Τον γνώριζαν καλά και δεν άντεχαν άλλο αυτή την αγάπη που έτρεφε στην καρδιά του και άφοβα την έκφραζε χωρίς ολωσδιόλου να τους υπολογίζει.
Πως είναι δυνατόν σε αλλότριο έδαφος να μιλάς τόσο ελεύθερα για εκείνο που εκεί μισείται; «Πως ασωμεν την ωδήν Κυρίου επί γης αλλοτρίας;», Ψ. 136,4. Αυτή την φορά θα του στερούσαν την χαρά, αυτήν την χαρά που πήγαζε από τα γαλανά χρώματα της αγάπης του. Και ας σήμαινε αυτό ότι θα του στερούσαν και τη ζωή μαζί. Γιατί ήταν αδείλιαστος και ακριβώς αυτό γνωρίζοντας, του ετοίμασαν το δόλωμα, το απόλυτα κατάλληλο και βέβαια αποτελεσματικό. Δεν έπεσαν έξω, έπεσε στην παγίδα. Ένα μόνο δεν λογάριασαν. Ήθελε και αυτός να πέσει!
Και αυτό ήταν το συγκλονιστικό και φοβερό. Ήξερε ο Κωνσταντίνος και με ποιους λογαριάζεται και τι μπορεί να του ετοιμάσουν. Όμως ο δρόμος που είχε επιλέξει να βαδίσει είναι μέγας, ενώ η παγίδα τους που τον περίμενε ήταν μηδαμινή και ασήμαντη για να τον ανακόψει. Πόσοι έδωσαν την ζωή τους για να μπορεί ο σταυρός να υψώνεται και η γαλανόλευκη να κυματίζει;
Πόσο πολύτιμο είναι αυτό, πόσο βαθύ και ουσιαστικό; Νόμισαν ότι θα τον βγάλουν από την μέση και θα απαλλαχθούν από τον ίδιο και ότι πρεσβεύει, αλλά έπεσαν στο ίδιο λάθος με τόσους άλλους πριν από αυτούς που έπραξαν τα ίδια. Αντί να θάψουν την μορφή του την έκαναν αιώνια, και αντί να σβήσουν το πιστεύω του το ανέδειξαν λαμπροφόρο και φωτεινό.
Στην ύψωση της σημαίας του απήντησαν με ύβρεις και παρανόμως κατά το διεθνές δίκαιο και τον ηθικό νόμο τον εμπόδισαν σε αυτή, στα έντιμα άσφαιρά του του ανταπόδωσαν πυρά μίσους και θανάτου. Τι ποιο άνανδρο όμως από το να καλύπτεις με ψευδή στοιχεία και να παρουσιάζεις διαφορετικά ποια ήταν τα πραγματικά γεγονότα; Ή να διασύρεις την τιμή του εθνομάρτυρα ψάχνοντας για πλασματικές κατηγορίες του βάση στοιχείων προ δέκα ετών, τα οποία τελικά πανηγυρικώς αποδεικνύονται παντελώς ανεπαρκή και κίβδηλα. Όταν ερχόταν το τέλος το παλικάρι ήταν έτοιμο, δεν φοβήθηκε, δεν δείλιασε. Και ενώ το ηρωικό σώμα καταχτυπημένο άσπλαχνα και βάναυσα σωριαζόταν χωρίς πνοή στο χώμα, ταπεινό και άδοξο, κάπου αλλού ο ήρωας άρχιζε να προβάλλει διαφορετικός και αλλοιωμένος, και πάλι ζωντανός, και τώρα με παρουσία φωτεινή και τιμημένη. Και όπως τιμήθηκε ο Λορέντζος Μαβίλης ο γνωστός ποιητής, που όταν άφηνε την τελευταία του πνοή στο πεδίο της μάχης έλεγε «Επερίμενα πολλές τιμές από τούτον τον πόλεμο, αλλά όχι και την τιμή να θυσιάσω τη ζωή μου για την Ελλάδα», την ίδια τιμή είχε και ο άγνωστος Κωνσταντίνος, την τιμή να δώσει την ζωή του από την αγάπη του για την πατρίδα.
Και όσοι προσπαθούν να αποτρέψουν να τιμηθεί ο εθνομάρτυρας εις μάτην κοπιάζουν, καθώς ο Θεός αγαπάει και τιμάει εκείνους που αγαπούν και τιμούν την πατρίδα τους, και μάλιστα μια πατρίδα που είναι ορθόδοξη στην πίστη της, ποτισμένη βαθιά με τα αίματα πιστών εθνικών ηρώων και αγίων μαρτύρων, την οποία όπου και να βρίσκονται δεν μπορούν να βγάλουν από την καρδιά τους, και παντού την μαρτυρεί η συνείδησή τους. Και αν κάποιον ο Θεός τον αγαπάει και τιμάει, τότε ότι και να κάνουν οι άνθρωποι αυτό δεν μπορούν να το αλλάξουν. Και αυτόν που ο Θεός του δίνει αθανασία ποιος μπορεί να του την αφαιρέσει; Ποιος μπορεί να αφαιρέσει το χαμόγελο του Κωνσταντίνου που δεν του το αφαίρεσε ούτε ο μαρτυρικός θάνατος και με αυτό μπήκε στο χώμα; Φρόντισε ο Θεός κατά το μαρτύριό του, αυτό το πρόσωπο να διατηρηθεί ακέραιο, ώστε να μπορεί να μαρτυρεί την πατριωτική αγάπη του ως τέλος. Και έτσι η μαρτυρία του έμεινε αθάνατη, χωρίς τέλος. Κωνσταντίνε, έγινες κεφάλαιο στην ιστορία ανεξίτηλο και ακατάλυτο, η μνήμη σου έμεινε αιώνια και ιερή. Χαίρεις Κωνσταντίνε μακάριε.
-120x86.jpg)
