Αρχ. Παύλος Δημητρακόπουλος: Κυριακή Προ Χριστού Γεννήσεως

Στο πρώτο μέρος της περικοπής αυτής ο ευαγγελιστής Ματθαίος μας παραθέτει μια σειρά ονομάτων και στο δεύτερο μας περιγράφει, πως γεννήθηκε, δηλαδή με ποιον υπερφυσικό τρόπο προσέλαβε την ανθρώπινη φύση ο Χριστός.

Τα ονόματα που μας παραθέτει ο ευαγγελιστής είναι οι κατά σάρκα πρόγονοι του Χριστού. Συγκεκριμένα μας παραθέτει τρεις δεκατετράδες ονομάτων, σύνολο 42 ονόματα. Δηλαδή 42 γενεές ανθρώπων προηγήθηκαν μέχρις ότου έρθει ο Χριστός, αρχίζοντας από τον Αβραάμ και φθάνοντας μέχρι τον Ιωσήφ τον μνήστορα της Υπεραγίας Θεοτόκου.

Παραθέτει τα ονόματα αυτά όχι τυχαία, αλλά για να αποδείξει ότι ο Θεός εξεπλήρωσε την υπόσχεση που έδωσε στον Αβραάμ, στον Δαυΐδ, αλλά και στους προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης, ότι θα στείλει τον Μεσσία, τον λυτρωτή του κόσμου, ο οποίος, σύμφωνα με τις προφητείες, θα ήταν απόγονος του Αβραάμ και του Δαυΐδ. Προηγήθηκαν 42 ονόματα, για να φθάσουμε στο ένα όνομα, «το υπέρ πάν όνομα», (Φιλ.2,9) σύμφωνα με τον απόστολο. Σπουδαίος ο Αβραάμ, αλλά απείρως σπουδαιότερος ο Χριστός.

Σπουδαίος ο Δαυΐδ, αλλά απείρως σπουδαιότερος ο Χριστός. Όλα αυτά τα ονόματα είναι οι δορυφόροι του ενός ονόματος, του ονόματος του Ιησού. Όπως τα άστρα περιφέρονται γύρω από τον ήλιο, έτσι και όλες οι γενεές των Εβραίων της Παλαιάς Διαθήκης περιστρέφονται γύρω από τον Χριστό, μας ομιλούν προφητικά γι’ αυτόν που θα έρθει, ο οποίος θα είναι η λαχτάρα και η «προσδοκία των εθνών», (Γεν. 49,10), σύμφωνα με την προφητεία του πατριάρχου Ιακώβ. Όλα αυτά τα ονόματα κουβαλούν στην πλάτη τους το όνομα  του Χριστού. Όλα μαζί βγάζουν μια φωνή χαράς και ελπίδας και μας λένε: Έρχεται ο Χριστός. Έρχεται η προσδοκία μας, η λαχτάρα μας, η σωτηρία μας!!!

Οι άγιοι της Παλαιάς Διαθήκης, αδελφοί μου, ζούσαν για τον Χριστό. Έβλεπαν με το προφητικό τους μάτι τον λυτρωτή του κόσμου και περίμεναν με υπομονή, πότε θα έρθει ο Χριστός. Ο ίδιος ο Χριστός, ομιλώντας για τον Αβραάμ, μας αποκαλύπτει ότι ήταν γεμάτος χαρά όταν ο Θεός τον πληροφόρησε για την ημέρα της ενανθρωπίσεώς του: «Αβραάμ ο πατήρ υμών ηγαλλιάσατο, ίνα ίδη την ημέραν την εμήν και είδε και εχάρη», (Ιω. 8,56). Το ίδιο ισχύει για όλους τους προφήτες και δικαίους, που έζησαν προ Χριστού.

Και όχι μόνον περίμεναν τον λυτρωτή, αλλά και πάλευαν γι’ αυτόν. Εμείς παλεύουμε για την ύλη, εκείνοι πάλευαν να δώσουν την ομολογία της πίστεώς τους στο Χριστό. Και από που το ξέρουμε αυτό; Αν ρίξουμε μια ματιά στο σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα, που είναι από το 11ο κεφάλαιο της προς Εβραίους επιστολής, θα δούμε ότι εκεί ο απόστολος Παύλος αναφέρει ένα πλήθος αγίων της παλαιάς Διαθήκης, που επέτυχαν μεγάλα και υπερφυσικά κατορθώματα  διά μέσου της πίστεως στο Χριστό. Μεταξύ άλλων μας αναφέρει ότι «κατηγωνίσαντο βασιλείας…έφραξαν στόματα λεόντων, έσβεσαν δύναμιν πυρός…εγενήθησαν ισχυροί εν πολέμω, παρεμβολάς έκκλιναν αλλοτρίων».

Δηλαδή καταπολέμησαν και υπέταξαν βασίλεια, έφραξαν στόματα λεονταριών, έσβησαν τη δύναμη της φωτιάς, αναδείχθηκαν ισχυροί και ανίκητοι στονπόλεμο, έτρεψαν σε φυγή τα στρατεύματα των εχθρών. Μας περιγράφει ακόμη τις θλίψεις, τους διωγμούς και τα μαρτύρα που υπέμειναν, όπως επίσης τις κακουχίες και τις στερήσεις για την αγάπη του Χριστού. Γιατί πριονίστηκε ο προφήτης Ησαΐας; Διότι δίδασκε την αλήθεια και προφήτευσε την εκ παρθένου γέννηση του Χριστού. Γιατί ρίχτηκε στο λάκκο των λεόντων ο προφήτης
Δανιήλ; Διότι ήταν άνθρωπος του Θεού, ο οποίος και αυτός προφήτευσε την ακατάλυτη βασιλεία του Μεσσία Χριστού. Γιατί ρίχτηκαν στη φωτιά οι άγιοι τρείς παίδες; Διότι δεν δέχθηκαν να προσκυνήσουν τα είδωλα της εποχής εκείνης, αλλά παρέμειναν πιστοί στην ομολογία του αληθινού Θεού.

Ας έρθουμε τώρα και στο δεύτερο μέρος της ευαγγελικής περικοπής, το οποίο μας ομιλεί για την υπερφυσική γέννηση του Χριστού. Ο ευαγγελιστής μας περιγράφει με λιτό τρόπο, ότι ο Θεός εξεπλήρωσε την υπόσχεσή του και έστειλε τον Υιόν του στον κόσμο. Προσέλαβε τη φύση μας από την παρθένο Μαρία και έγινε τέλειος άνθρωπος εκτός αμαρτίας, χωρίς όμως να παύσει να είναι και τέλειος Θεός. Η σάρκωσή του είναι η απόδειξη της υπέρτατης αγάπης του για το πλάσμα του, τον άνθρωπο. Εισέρχεται μέσα στο χώρο και στο χρόνο,
μπαίνει στην ιστορία της ανθρωπότητος Αυτός που δημιούργησε τον χώρο και τον χρόνο και τα πάντα από το μηδέν. Γι’ αυτό το μέγα γεγονός, το γεγονός των γεγονότων, που είναι το σπουδαιότερο ιστορικό γεγονός στην ιστορία της ανθρωπότητος, σπουδαιότερο και από αυτήν ακόμη την δημιουργία του κόσμου, μας ομιλεί όχι μόνο ο ευαγγελιστής Ματθαίος, αλλά και όλοι οι ευαγγελιστές. Μας ομιλούν ακόμη όλοι οι άγιοι, που έζησαν στην εποχή τη Καινής Διαθήκης.

Αν όλοι οι άγιοι της Παλαιάς Διαθήκης με ένα στόμα φωνάζουν και διακηρύσσουν, ότι έρχεται ο Χριστός, τότε όλοι οι ευαγγελιστές και οι άγιοι της Καινής Διαθήκης φωνάζουν με ένα στόμα και διακηρύσσουν ότι ήρθε ο Χριστός. Ο Χριστός γίνεται το κέντρο της προϊστορίας, της ιστορίας και της μεταϊστορίας της ανθρωπότητος. Είναι αυτός που έρχεται, αυτός που ήρθε και αυτός που θα ξαναέρθει για να κρίνει τον κόσμο την ημέρα της
δευτέρας του παρουσίας.

Αλλά γιατί ήρθε ο Χριστός; Ποιος ήταν ο σκοπός της ενανθρωπίσεώς του; Μας το λέει στη συνέχεια ο ευαγγελιστής, διά του αγγέλου: «Αυτός γαρ σώσει τον λαόν αυτού από των αμαρτιών αυτών», (1,21). Δεν ήρθε για να εγκαταστήσει μια εγκόσμια βασιλεία, όπως ανοήτως πίστευαν και ακόμη μέχρι σήμερα πιστεύουν οι Εβραίοι. Ήρθε να ανακαλέσει  τον εκπεσόντα στην φθορά και στον θάνατο άνθρωπο. Ήρθε να  τον επαναφέρει στον αρχικό σκοπό, για τον  οποίο τον εδημιούργησε. Να τον καταστήσει και πάλι πολίτη της βασιλείας των ουρανών. Και με ποιο τρόπο έφερε εις πέρας το έργο αυτό; ​ Με τον σταυρό, την ταφή και την ανάστασή του. Οι άρχοντες και οι βασιλείς του κόσμου αυτού κάθονται σε μεγαλοπρεπείς θρόνους δόξης. Ο Χριστός κάθησε στο θρόνο του σταυρού, που είναι ο θρόνος του πόνου. Από τη φτώχεια του σταύλου, όπου γεννήθηκε, στον πόνο του σταυρού. Η φάτνη και ο σταυρός: Ιδού τα δύο παλάτια του Χριστού. Οι ηγέτες του κόσμου αυτού έρχονται και παρέρχονται. Μοιάζουν με τους κομήτες, που για λίγο λάμπουν και ύστερα εξαφανίζονται. Ο αρχηγός της σωτηρίας μας δεν είναι ένας κομήτης της ιστορίας, αδελφοί μου. Είναι ο ήλιος της δικαιοσύνης, ο οποίος δεν θα δύσει ποτέ, μέχρι συντελείας των αιώνων, σύμφωνα με τον θεόπνευστο λόγο του αποστόλου: «Αυτοί, [δηλαδή οι ουρανοί], απολούνται, συ δε διαμένεις», (Εβρ.1,11).

Στη διαδρομή της ιστορίας σπουδαίες προσωπικότητες θέλησαν να βοηθήσουν τον άνθρωπο, να βγει από την τραγικότητα και την δυστυχία του. Φιλόσοφοι, πολιτικοί, διδάσκαλοι, επιστήμονες, εφευρέτες κ.α.. Κανείς όμως δεν μπόρεσε να τον λυτρώσει από την αμαρτία, τη φθορά και το θάνατο, παρά μόνον ο Θεάνθρωπος.

Ο Κύριός μας φόρεσε την ανθρώπινη φύση για τη σωτηρία του κόσμου, αν και γνώριζε, ότι στην πλειονότητά τους οι άνθρωποι θα τον απέρριπταν. Δυστυχώς οι σύγχρονες κοινωνίες  όλο και περισσότερο
απωθούν τον Σωτήρα Κύριο από τη ζωή τους. Ένας σύγχρονος άγιος της εποχής μας ο άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, έγραφε τα εξής για τη σημερινή Ευρώπη και τον άθεο πολιτισμό της: «Ο Χριστός απεμακρύνθη από την Ευρώπην, όπως κάποτε από την χώραν των Γαδαρηνών, όταν οι Γαδαρηνοί το εζήτησαν. Μόλις όμως Αυτός έφυγε, ήλθε ο πόλεμος, η οργή, ο τρόμος και η φρίκη, η κατάρρευσις και η καταστροφή. Επέστρεψεν εις την Ευρώπην ο προχριστιανικός βαρβαρισμός …μόνον που αυτός ήταν εκατό φορές φρικωδέστερος».

Όμως, αν και οι περισσότεροι σήμερα απορρίπτουν το Χριστό, υπάρχουν και αυτοί, που με θεϊκό πόθο ετοιμάζουν την ψυχή τους, να τον υποδεχθούν. Ας ετοιμάσουμε και εμείς, αδελφοί μου, το σταύλο της ψυχής μας, για να υποδεχθούμε τον Κύριο ως Σωτήρα και Λυτρωτή μας, με την μετάνοια, την εξομολόγηση, με τα έργα της αγάπης και της φιλανθρωπίας προς τους πτωχούς αδελφούς μας, με την συμμετοχή μας στις ιερές ακολουθίες και προ πάντων στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Ας συγκλονιστούμε από την αγάπη του. Μια
αγάπη υπέροχη, μεγαλειώδης, ανυπέρβλητη, για όλους εμάς που είμασταν χαμένοι, που δεν είχαμε καμιά ελπίδα σωτηρίας, που είμασταν καταδικασμένοι στην φθορά και στον αιώνιο θάνατο. Και ας Τον δοξολογήσουμε για την σωτηρία, που μας χάρισε με τη θεία Ενανθρώπισή Του, το Πάθος και την Ανάστασή Του.

Αμήν.