Ο Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Δαμασκηνός, στο μήνυμά του για την Κυριακή 27 Ιουλίου 2025, μας καλεί να αντλήσουμε δύναμη από την πίστη και το παράδειγμα του Αποστόλου Παύλου, ειδικά στις δύσκολες στιγμές της ζωής μας.
Όπως τονίζει, «τα όμορφα λόγια δεν άλλαξαν ποτέ τη ζωή ενός ανθρώπου, αλλά το ζωντανό παράδειγμα ενός δασκάλου».
Υπογραμμίζει επίσης την αξία της υπομονής και της πίστης λέγοντας: «δέξου τα παθήματα σαν καλός στρατιώτης του Ιησού Χριστού» και μας προτρέπει να μην απογοητευόμαστε, γιατί «ο Αναστημένος Αρχηγός της ζωής… θα πλημμυρίσει την ψυχή μας από ανεκλάλητη χαρά και ακράδαντη ελπίδα».
Παρατίθεται το μήνυμα του Μητροπολίτη Αιτωλίας και Ακαρνανίας:
Αγαπητοί μου Πατέρες και Αδελφοί,
Παιδιά μου εν Κυρίω αγαπημένα,
Όλοι γνωρίζουμε πως οι διδασκαλίες και τα όμορφα λόγια γοητεύουν συχνά το μυαλό. Δεν είναι όμως αρκετά για να αλλάξουν τη ζωή μας. Αντίθετα, τις περισσότερες φορές, μόλις παρέλθει η πρώτη εντύπωση, ξεχνιούνται και είναι σαν να μην ακούστηκαν ποτέ.
Τα όμορφα λόγια δεν άλλαξαν ποτέ τη ζωή ενός ανθρώπου. Αυτό το πετυχαίνει πάντοτε το ζωντανό παράδειγμα ενός δασκάλου, η αντιστοιχία των λόγων με τη ζωή του, η φωτεινή προσωπικότητά του, η οποία σφραγίζει τη ζωή του μαθητή του για πάντα.
Η διδασκαλία του Αποστόλου Παύλου, οι σκέψεις του και οι παρακαταθήκες που άφησε στους ακροατές και τους μαθητές του είναι καταγεγραμμένες στις Επιστολές του και αποτελούν μνημεία πνευματικής κληρονομιάς της ανθρωπότητας. Είναι όμως βέβαιο πως η βαθιά επίδραση που άσκησε ο Παύλος στην εποχή του, ως μέγας πνευματικός διδάσκαλος, δεν στηρίχτηκε στα λόγια και στη γραφή του αλλά κυρίως στην προσωπικότητά του, στην πίστη που είχε διαποτίσει ολόκληρη την ύπαρξή του, στον πόθο και την αγωνία του να εκπληρώσει το έργο της ιεραποστολής του, στην ευγνωμοσύνη του στο πρόσωπο του Εσταυρωμένου που επέλεξε αυτόν, έναν πρώην διώκτη, να γίνει κήρυκας της αγάπης του. Αυτά ήταν που σημάδεψαν τη ζωή των πνευματικών του παιδιών.
Πνευματικό του παιδί ήταν και ο Άγιος Τιμόθεος, στον οποίο ο Απόστολος των Εθνών εμπιστεύτηκε την πνευματική καθοδήγηση της πρώτης χριστιανικής Εκκλησίας της Εφέσου. Το σημερινό Αποστολικό ανάγνωσμα περιλαμβάνεται στη δεύτερη Επιστολή του προς αυτόν. Γνωρίζουμε πως γράφτηκε γύρω στο 66 μ.Χ., κατά τη διάρκεια της δεύτερης σύλληψης του Αποστόλου Παύλου στη Ρώμη και αποτελεί την τελευταία του Επιστολή. Ο μεγάλος Απόστολος γνωρίζει πως το τέλος του είναι κοντά. Την ψυχή του, είναι επόμενο να την διακατέχει ο φόβος και η αγωνία. Η πίστη του όμως, η βαθιά του πίστη στον Χριστό, είναι η πηγή του θάρρους και της ελπίδας του πως σύντομα θα βρεθεί στην αγκαλιά Εκείνου, στον οποίο αφιέρωσε ολόκληρη τη ζωή του.
Στις δύσκολες αυτές ώρες αναζητά τον πιστό του μαθητή Τιμόθεο. Του κάνει γνωστά τα βάσανά του και τον προειδοποιεί: Όποιος αποφασίσει να ζήσει σύμφωνα με τη διδασκαλία και το παράδειγμα του Χριστού, θα βρεθεί συχνά μπροστά σε δυσκολίες και σε συγκρούσεις. Θα αισθανθεί ξένος σε έναν κόσμο εγωισμού, αρπαγής, απληστίας και έλλειψης αγάπης. Θα βρεθεί όμως και με εσωτερικούς πειρασμούς. Θα ακούσει μέσα του συχνά μια φωνή που θα του ψιθυρίζει πως όλοι οι πνευματικοί κόποι και οι σκληροί αγώνες κατά των παθών είναι μάταιοι και πως είναι ανόητος εκείνος που δεν παραδίνεται στις φτηνές και μάταιες χαρές αυτού του κόσμου.
Προσπαθεί να τον στηρίξει: «Εσύ λοιπόν, παιδί μου, του γράφει, να παίρνεις δύναμη από τη χάρη που μας έδωσε ο Ιησούς Χριστός. Δέξου τα παθήματα σαν καλός στρατιώτης του Ιησού Χριστού και μην χάσεις τον δρόμο σου. Κανείς στρατευμένος δεν μπλέκεται στις υποθέσεις της καθημερινής ζωής, αν θέλει να είναι συνεπής απέναντι σ’ εκείνον που τον στρατολόγησε» (2:1-4).
Και συμπληρώνει: «Γι’ αυτό και εγώ όλα τα υπομένω για χάρη των εκλεκτών του Θεού, για να πετύχουν κι αυτοί τη σωτηρία που έφερε ο Ιησούς Χριστός και να δοξαστούν αιώνια» (στ. 10).
Όπως βλέπουμε, αδελφοί μου, στις δύσκολες αυτές στιγμές, τόσο για τον ίδιο όσο και για τον Τιμόθεο που, εκείνο το διάστημα, αγωνίζεται στην Έφεσο εναντίον όσων προσπαθούν να νοθεύσουν την αυθεντική πίστη στον Χριστό, ο Παύλος δεν παραθέτει κείμενα και διδασκαλίες αλλά του θυμίζει δύο ζωντανά παραδείγματα:
Πρώτα, τον ίδιο τον Χριστό. Αυτόν που, για χάρη δική μας, ταλαιπωρήθηκε και κακοποιήθηκε μέχρι θανάτου πάνω στο Σταυρό. Και δεύτερον, τη δική του ζωή· ζωή γεμάτη διώξεις, ταλαιπωρίες, απειλές, χλευασμούς και μαρτύρια. Ποιος είναι ο σκοπός του; Να καλέσει τον μαθητή του, αλλά και όλους μας, σε μια ζωή ηρωική, ζωή αντίστασης στο κακό, ζωή ακράδαντης ελπίδας στην Χάρη και το έλεος του Θεού, ζωή αναμφίβολης πίστεως πως η τελική μοίρα αυτού του κόσμου είναι το φως και όχι το σκοτάδι. Για τον λόγο αυτό, στο τέλος της σημερινής περικοπής, θυμίζει στον Τιμόθεο τα λόγια, μάλλον ενός ύμνου των πρώτων Χριστιανών ή μιας μικρής ομολογίας πίστεως που πιθανόν να χρησιμοποιούσαν τότε:
«Μαζί με το Χριστό αν πεθάνουμε, μαζί Του και θα ζήσουμε.
Αν υπομένουμε, μαζί του και θα βασιλέψουμε.
Αν τον αρνηθούμε, κι εκείνος θα μας αρνηθεί.
Αν απιστούμε, πιστός εκείνος μένει, να αρνηθεί τον εαυτό του δεν μπορεί» (στ. 11-13).
Ο Απόστολος Παύλος δεν δίδαξε τον κόσμο ως ένας διδάσκαλος με κοσμικό κύρος. Δεν έγινε αποδεκτός από τους σοφούς της εποχής του. Δεν υπήρξε ο δημοφιλής ομιλητής, για τον οποίο συνέρρεαν εκστασιασμένοι θαυμαστές. Κήρυξε ως ένας φυγάς, ως ένας κατάδικος, ως ένας περιφρονημένος και, τελικά, ως ένας μάρτυρας. Από πού άντλησε τη δύναμή του; Από την βαθιά του πίστη στην αγάπη και τη χάρη του Χριστού. Πιθανόν, κάποιες στιγμές, να έφτασε και στην αμφιβολία για τα αποτελέσματα των κόπων του. Είναι όμως βέβαιο πως, τις στιγμές εκείνες, κατέφευγε πάντα στον αγαπημένο του Εσταυρωμένο. Από Εκείνον αντλούσε δύναμη και ελπίδα. Εκείνος ήταν που γέμιζε με φως τα μάτια της ψυχής του και τον διαβεβαίωνε πως η σπορά της αποστολής του θα δώσει άφθονο καρπό, όπως και έγινε.
Αδελφοί μου,
Είναι γεγονός πως και στη δική μας εποχή, τα όσα συμβαίνουν, μας οδηγούν συχνά στην απογοήτευση και την απελπισία. Ο νους σταματά μπροστά στη φρίκη και την απειλή που καθημερινά εισβάλλουν στην καθημερινότητά μας. Απορούμε, γιατί να συμβαίνουν όλα αυτά. Αναρωτιόμαστε, γιατί ο Θεός τα επιτρέπει. Μοιάζουμε με τους δύο τυφλούς της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής που δεν αντιλαμβάνονταν τις αληθινές διαστάσεις των πραγμάτων και των γεγονότων. Εκείνοι, βεβαίως, δεν απελπίστηκαν. Εμείς όμως, συχνά, αποθαρρυνόμαστε και καταθλιβόμαστε.
Τις ώρες που δεχόμαστε στον πειρασμό της απογνώσεως, ο Απόστολος Παύλος μας καλεί να στραφούμε με πόθο καρδιάς και ακλόνητη πίστη προς τον Χριστό και να Του απευθύνουμε την ίδια ικεσία με εκείνην των δύο τυφλών, που Τον ακολουθούσαν, φωνάζοντας: «Σπλαχνίσου μας, υιέ του Δαβίδ» (Μτθ. 9:27).
Ας μην αμφιβάλλουμε ούτε στιγμή, πως, όπως σ΄ εκείνους έτσι και σ΄ εμάς, ο Αναστημένος Αρχηγός της ζωής, με τρόπο θαυματουργικό, θα διαλύσει τα σκοτάδια της αμφιβολίας και της λιποψυχίας, θα χαρίσει τον φωτισμό του νου μας και θα πλημμυρίσει την ψυχή μας από ανεκλάλητη χαρά και ακράδαντη ελπίδα στη δύναμη και την αγάπη Του.
Με όλη μου την πατρική αγάπη,
Ο Μητροπολίτης σας
† Ο Αιτωλίας και Ακαρνανίας Δαμασκηνός
-120x86.jpg)
