Το παιδί από την Κύπρο

Πάσχος Μανδραβέλης- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 

Ηταν άµεση και συνεπώς εξαιρετικά αποτελεσματική η αντίδραση της κυβέρνησης στους σεισμούς της Τουρκίας.

Οχι τόσο σε επίπεδο ανακούφισης των πληγέντων. Μπροστά σε τέτοιο μέγεθος καταστροφής κάθε βοήθεια δεν είναι παρά μια σταγόνα στον ωκεανό. Ηταν αποτελεσματική για την εικόνα στης χώρας, πρωτίστως στον τουρκικό λαό και δευτερευόντως σε ολόκληρο τον κόσμο. Εδειξε μια χώρα δυτική, ιδιαιτέρως ανεκτική, που δεν κρατάει γινάτια για μια κουβέντα παραπάνω. Μια χώρα που είναι σίγουρη για τον εαυτό της και δεν μασάει σε κούφιες απειλές για «νυχτερινές επισκέψεις» και άλλα χαζά.

Σε δεύτερο επίπεδο, έδειξε ότι ο ελληνικός κρατικός μηχανισμός μπορεί να ανταποκριθεί ταχύτατα σε δύσκολες καταστάσεις. Σύμφωνοι! Αυτό είναι κομμάτι παραπλανητικό. Φάνηκε όταν το C-130, με τη δεύτερη αποστολή της ΕΜΑΚ, επέστρεψε με βλάβη στη Θεσσαλονίκη. Το γεγονός όμως ότι τα ελληνικά συνεργεία διάσωσης έφτασαν πρώτα στον τόπο της καταστροφής έδειξε ετοιμότητα και κέρδισε όλη τη δημοσιότητα. Θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα εάν υπήρχαν σκέψεις, συσκέψεις, συζητήσεις και όλα όσα κάνουν οι κυβερνήσεις σε τέτοιες λεπτές καταστάσεις. Αν η Ελλάδα έφτανε χρονικώς δεύτερη στις πληγείσες περιοχές, θα είχαμε χάσει μεγάλη ευκαιρία. Ελάχιστοι θα ήξεραν την ελληνική συμβολή και κανείς δεν θα τη θυμόταν.

Υπάρχει ένα επιπλέον στοιχείο, στο οποίο δυστυχώς δεν έδωσαν την πρέπουσα σημασία τα ξένα, αλλά ούτε τα ελληνικά ΜΜΕ. Ισως επειδή ο αρχιτέκτονας αυτής της εκπληκτικής αντίδρασης είναι χαμηλών τόνων και δεν διαφημίζει τη δουλειά του, όπως κάνουν τόσοι και τόσοι υπουργοί που περισσότερο μιλούν για το έργο τους, παρά το φτιάχνουν. Ο κ. Χρήστος Στυλιανίδης, ο οποίος επί της ουσίας δημιούργησε το υπουργείο Πολιτικής Προστασίας, Κύπριος ων, έζησε ως έφηβος την εισβολή του «Αττίλα» στην πατρίδα του. Ηταν παιδί, 16 χρόνων, όταν τον ξεσπίτωσαν οι (κατά πως λένε οι χαχαμπούχα εθνικιστές) «πατεράδες» αυτών που έσωσε από τα σωριασμένα σπίτια τους. Θα ήταν ανθρώπινο, αν όχι να χαρεί για τη «θεία δίκη», να κωλυσιεργήσει στην αποστολή βοήθειας. Λέμε «ανθρώπινο», αν ο άνθρωπος ήταν κομπλεξικός, όπως τόσοι και τόσοι που σηκώνουν τη σημαία. Δεν αναφερόμαστε σε αυτούς που θησαυρίζουν από την πατριδοκαπηλία, αλλά στους άλλους, τους αγνούς πατριώτες που λειτουργούν άθελά τους ως χρήσιμοι ηλίθιοι των πρώτων.

Φυσικά και «δεν ξεχνώ» τι έγινε στην Κύπρο, όπως δεν φανταζόμαστε να το θυμούνται και άνθρωποι που τα έζησαν όπως ο κ. Στυλιανίδης. Αλλά ακριβώς επειδή δεν ξεχνάμε, πρέπει διαρκώς να επιζητούμε τη μόνιμη και βιώσιμη λύση. Χωρίς μεγάλα λόγια και στόμφο, αλλά με πράξεις.