Χριστουγεννιάτικο μήνυμα Χίου Μάρκου: Θα υ­πο­κύψου­με στον ά­θε­ο αν­θρω­πι­σμό ή θα μείνουμε πι­στοί στον ελ­λη­νορ­θο­δοόξο θε­αν­θρω­πι­σμό μας;

“Θα υ­πο­κύ­ψου­με στον α­θε­ο αν­θρω­πι­σμο η θα μεί­νου­με πι­στοί στον ελ­λη­νορ­θο­δο­ξο θε­αν­θρω­πι­σμο μας;  “ αναφέρει μεταξύ άλλων στο χριστουγεννιάτικο μηνυμά του ο Μητροπολίτης Χίου Μάρκος…

Ολόκληρο το μήνυμα έχει ως εξής:  

Προς
τον Ιερόν Κλήρον
και τον ευσεβή λαόν
της καθ’ ημάς Ιεράς Μητροπόλεως
«Χρίων ως Θεός εαυτόν ως άνθρωπον»
(Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός)
Α­γα­πη­τα εν Χρι­στω παι­διά μου!

Α­πο τους αρ­χαί­ους χρο­νους ο κο­σμος ε­θε­τε στο κεν­τρο του εν­δι­α­φε­ρον­τος του τον αν­θρω­πο. Τον η­ρω­ι­σμο του υ­μνη­σε η ε­πι­κη ποί­η­ση, την σο­φι­α του με­λε­τη­σε ο φι­λο­σο­φι­κος στο­χα­σμος, τα γε­γο­νο­τα της ζω­ης του πε­ρι­ε­γρα­ψε η ι­στο­ρι­κη α­φη­γη­ση, το καλ­λος του ε­ξε­φρα­σε η αι­σθη­τι­κη τε­χνη. Ε­τσι δι­α­μορ­φω­θη­κε ε­νας υ­ψη­λος αν­θρω­πι­σμος, ο ο­ποί­ος ο­μως δεν ε­πε­τυ­χε να γε­φυ­ρω­σει την χα­ο­τι­κη α­πο­στα­ση με­τα­ξυ του Θε­ου και του αν­θρω­που.

Το δι­α­στη­μα αυ­το για πρω­τη και μο­να­δι­κη φο­ρα στην ι­στο­ρι­α ε­κα­λυ­ψε, ε­γε­φυ­ρω­σε ο ι­διος ο Θε­ος, με το δι­κο του θε­λη­μα, με την δι­κη του πρω­το­βου­λι­α, με την ε­ναν­θρω­πι­ση του Υι­ου και Λο­γου Θε­ου.

Την η­με­ρα των Χρι­στου­γεν­νων γεν­νι­ε­ται ο Θε­αν­θρω­πος και μα­ζι α­να­τελ­λει ο νε­ος αν­θρω­πι­σμος, ο θε­αν­θρω­πι­σμος. Το κη­ρυγ­μα των προ­φη­των, ο στο­χα­σμος των φι­λο­σο­φων, η προσ­δο­κι­α των α­πλων αν­θρω­πων, με­σω των αι­ω­νων, γι­νε­ται πραγ­μα­τι­κο­της. «Ο Λο­γος σαρξ ε­γε­νε­το και ε­σκη­νω­σεν εν η­μιν». Ο Θε­ος σκη­νω­νει α­να­με­σα στους αν­θρω­πους. Σκη­νη του Θε­ου γι­νε­ται η αν­θρω­πι­νη φυ­ση, σκη­νη του Κτι­στη το κτι­σμα Του, σκη­νη του Δη­μι­ουρ­γού το δη­μι­ούρ­γη­μα Του. Τα ερ­γα των χει­ρων Του δεν τα πα­ρεί­δε. 

Γιά πρω­τη φο­ρα στην ι­στο­ρι­α αι­ρε­ται η α­πο­λυ­τη μο­να­ξιά του αν­θρω­που, μο­να­ξιά, που προ­ερ­χε­ται α­πο την α­που­σι­α του Θε­ου. Κυ­ριο χα­ρα­κτη­ρι­στι­κο του νε­ου αν­θρω­που ει­ναι ο­τι α­πο­κα­θι­στα τον αν­θρω­πο στην υι­ι­κη του σχε­ση με τον Θε­ο Πα­τε­ρα, ω­στε να λει­τουρ­γεί κα­τα την α­λη­θι­νη του φυ­ση ως ει­κο­να του Θε­ου. Ει­κο­να που, ο­ταν αυ­το­νο­μεί­ται, χω­ρι­ζε­ται α­πο το θεί­ο Αρ­χε­τυ­πο Της, α­μαυ­ρω­νε­ται.

Ο Ι­η­σούς Χρι­στος, η α­λη­θι­νη ει­κο­να του Θε­ου Πα­τρος, ε­πι­στρε­φει τον αν­θρω­πο στην «κα­τ’­ει­κο­να Θε­ου» φυ­ση του. Τω­ρα στον νε­ο εν Χρι­στω αν­θρω­πο α­πο­κα­θι­στα­ται το αρ­χαί­ο καλ­λος της ει­κο­νος του Θε­ου. Ο αν­θρω­πος ευ­ρι­σκει το νο­η­μα της ζω­ης του, την δι­και­ω­ση του, την λυ­τρω­ση του, την θε­ρα­πεί­α του, το τε­λος του, στην κοι­νω­νι­α του με τον Θε­ο και στην α­να­φο­ρα Του στον Δη­μι­ουρ­γο και Πα­τε­ρα Του.

Ο ε­ναν­θρω­πη­σας Θε­ος δεν α­περ­ρι­ψε τον αν­θρω­πο. Τον ε­πη­ρε πα­νω Του, τον προ­σε­λα­βε για να τον θε­ρα­πεύ­σει, να τον α­να­στη­σει, να τον κα­νει ο­χι μο­νο η­θι­κω­τε­ρο η κα­λυ­τε­ρο, αλ­λα θε­ο κα­τα Χα­ριν.

Καί ο Ορ­θο­δο­ξος θε­αν­θρω­πι­σμος δεν α­περ­ρι­ψε ο­λο­κλη­ρω­τι­κα τον αρ­χαι­ο­ελληνικό αν­θρω­πι­σμο. Τον προ­σε­λα­βε, τον κα­θα­ρι­σε α­πο τον πα­γα­νι­σμο και τον με­τα­μορ­φω­σε.

Ση­με­ρα μπο­ρού­με να μι­λα­με για ελ­λη­νορ­θο­δο­ξο θε­αν­θρω­πι­σμο, που α­πο­τε­λεί την δι­κη μας πα­ρα­δο­ση και κλη­ρο­νο­μια: Ο αν­θρω­πος ε­χει υ­περ­τα­τη α­ξι­α ε­πει­δη ει­ναι ει­κο­να του Θε­ου. Η ε­λευ­θε­ρι­α του αν­θρω­που δεν ευ­ρι­σκε­ται στον ε­γω­ι­σμο, αλ­λα στην α­γα­πη. Στην κοι­νω­νι­α της Εκ­κλη­σι­ας πραγ­μα­το­ποι­ει­ται η α­λη­θι­νη κοι­νω­νι­α των προ­σω­πων, κοι­νω­νι­α θε­αν­θρω­πι­νη. Η προ­σω­πι­κη συ­νεί­δη­ση ε­χει προ­τε­ραι­ο­τη­τα ε­ναν­τι κα­θε κρα­τι­κης η κομ­μα­τι­κης η ο­λο­κλη­ρω­τι­κης ι­δε­ο­λο­γι­ας και βι­ας.

Η Ορ­θο­δο­ξη Εκ­κλη­σι­α μας ει­ναι το θη­σαυ­ρο­φυ­λα­κιο και το ερ­γα­στη­ριο που δι­α­σω­ζει και α­να­πλασ­σει τον μο­να­δι­κο αυ­τον θε­αν­θρω­πι­σμο. Καρ­πος του θε­αν­θρω­πι­σμού ει­ναι οι Α­γιοι της Εκ­κλη­σι­ας μας, ο ορ­θο­δο­ξος βυ­ζαν­τι­νος πο­λι­τι­σμος, το με­γα­λει­ω­δες ι­ε­ρα­πο­στο­λι­κο και εκ­πο­λι­τι­στι­κο ερ­γο της βυ­ζαν­τι­νης Εκ­κλη­σι­ας και Πο­λι­τεί­ας στους Σλα­βους και σε αλ­λους λα­ούς, η α­νε­πα­να­λη­πτη εκ­κλη­σι­α­στι­κη βυ­ζαν­τι­νη Τε­χνη, το τε­ρα­στιο κοι­νω­νι­κο και φι­λαν­θρω­πι­κο ερ­γο της Εκ­κλη­σι­ας, ο ε­ξαν­θρω­πι­σμος του δι­και­ου, ο Ελ­λη­νορ­θο­δο­ξος κοι­νο­τι­σμος της Τουρ­κο­κρα­τι­ας, η συμ­βο­λη στην α­να­πτυ­ξη της α­λη­θι­νης παι­δεί­ας, ο α­θω­νι­κος μο­να­χι­σμος, η ε­θνε­γερ­σι­α του 1821. Αυ­τον τον θε­αν­θρω­πι­σμο αμ­φι­σβη­τεί ση­με­ρα και προ­σπα­θεί να πε­ρι­ο­ρι­σει και να ε­ξο­βε­λι­σει α­πο τον το­πο μας ε­νας αλ­λος «αν­θρω­πι­σμος» χω­ρις Θε­ο, που, πα­ρα τα δι­α­φο­ρα προ­σω­πεί­α του, ε­χει κοι­νο χα­ρα­κτη­ρι­στι­κο την α­θε­ι­α και τον υ­λι­σμο.

Ο α­θε­ι­στι­κος και υ­λι­στι­κος αυ­τος «αν­θρω­πι­σμος», που αλ­λο­τε α­νε­χε­ται την Εκ­κλη­σι­α και αλ­λο­τε γι­νε­ται εν­το­να αν­τι­εκ­κλη­σι­α­στι­κος εμ­φα­νι­ζε­ται σαν α­πε­λευ­θε­ρω­ση και χει­ρα­φε­τη­ση του αν­θρω­που.

Ως ε­αν οι χι­λιά­δες των με­χρι ση­με­ρα πι­στων και Α­γι­ων και η­ρω­ων μας να μη η­σαν ε­λεύ­θε­ροι και ο­λο­κλη­ρω­με­νοι αν­θρω­ποι. Ει­ναι δυ­να­τον ο αν­θρω­πος να ει­ναι α­λη­θι­να ε­λεύ­θε­ρος, ο­ταν δεν ε­λευ­θε­ρω­θεί α­πο τον ε­γω­ι­σμο του και τα πα­θη του και ο­ταν η δι­κη του κτι­στη ε­λευ­θε­ρι­α δεν πη­γα­ζει α­πο την α­κτι­στη ε­λευ­θε­ρι­α του Δη­μι­ουρ­γού του; Εν ο­νο­μα­τι αυ­της της «α­πε­λευ­θε­ρω­σε­ως» νο­μι­μο­ποι­ει­ται το εγ­κλη­μα των ε­κτρω­σε­ων με συ­νε­πεια την αυ­ξη­ση των, προ­πα­γαν­δι­ζε­ται ο χω­ρις η­θι­κη ε­ρω­τας, α­κο­μα και η δι­α­στρο­φη του, κα­ταρ­γεί­ται η ι­ε­ρο­της του γα­μου και της οι­κο­γε­νεί­ας, προ­βαλ­λε­ται η μοι­χεί­α ως λε­βεν­τιά.

Ο α­θε­ος «αν­θρω­πι­σμος», που ε­ναν­τι­ω­νε­ται στον θε­αν­θρω­πι­σμο της πα­ρα­δο­σε­ως μας, πε­ρι­ο­ρι­ζει τον αν­θρω­πο στην ζω­ω­δη και ε­πι­γεια ζω­η του. Τον βλε­πει σαν ε­ξε­λιγ­με­νο ζω­ο και σαν οι­κο­νο­μι­κη και κα­τα­να­λω­τι­κη μη­χα­νη, πα­ρα­γνω­ρι­ζον­τας την θει­κη κα­τα­γω­γη του και την βα­θυ­τα­τη λα­χτα­ρα του για κα­τα­ξι­ω­ση, ε­πε­κει­να της υ­παρ­ξε­ως του στον Θε­ο και την αι­ω­νι­ο­τη­τα. Σ’ αυ­το ο­φεί­λε­ται η βα­θειά κρι­ση της νε­ο­ελ­λη­νι­κης κοι­νω­νι­ας μας.

Α­γα­πη­τα εν Χρι­στω παι­διά μου.

Η Παρ­θε­νος Μα­ρι­α δεν ευ­ρι­σκε «το­πον εν τω κα­τα­λυ­μα­τι» να γεν­νη­σει τον Ι­η­σού. Η συγ­χρο­νη α­πο­στα­σι­α προ­σπα­θεί και στον το­πο μας, στην Ελ­λα­δα, να α­φαι­ρε­σει κα­θε κα­τα­λυ­μα για τον Ι­η­σού και κυ­ρι­ως α­πο τις καρ­δι­ες των νε­ων, σκο­πι­μα α­πο­προ­σα­να­το­λι­ζον­τας τους.

Το ε­ρω­τη­μα για κα­θε Ελ­λη­να ει­ναι και­ριο και α­με­σο: θα υ­πο­κυ­ψου­με στον α­θε­ο αν­θρω­πι­σμο η θα μεί­νου­με πι­στοί στον ελ­λη­νορ­θο­δο­ξο θε­αν­θρω­πι­σμο μας; Θα ε­ορ­τα­σου­με Χρι­στού­γεν­να με τον Χρι­στο η Χρι­στού­γεν­να χω­ρις τον Χρι­στο;

Ο­λο­θερ­μες ει­ναι οι προ­σευ­χες μας ο νη­πιά­σας Θε­ος, ο Κυ­ριος η­μων Ι­η­σούς Χρι­στος, να ε­χει μο­νι­μο κα­τα­λυ­μα στις καρ­δι­ες ο­λων μας.

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2014

Με πατρικές ευχές

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ Ο ΧΙΟΥ, ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ ΜΑΡΚΟΣ