“Τω μώλωπι αυτού ημείς ιάθημεν”
Του Σεβ. Μητροπολίτου Χίου, Ψαρών και Οινουσσών κ. Μάρκου
«Ψυχαίς καθαραίς και αρρυπώτοις χείλεσιν» οφείλουμε να προσέλθουμε σήμερα στους Ιερούς Ναούς και στα Μοναστήρια μας, στις πολυάνθρωπες πόλεις και τα ερημωμένα χωριά της ευλογημένης Πατρίδος μας, στα βουνά «τα υψηλά ταίς ελάφοις» και στις νησιώτικες ακρογιαλιές, για να προσκυνήσουμε τα Πάθη τα Σεπτά του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, τα οποία «ως φώτα σωστικά ανατέλλει τω κόσμω».
Σ’ αυτό μας το προσκύνημα αντικρύζουμε τον Εσταυρωμένο Λυτρωτή μας να υπομένει «δι’ ημάς τους ανθρώπους και διά την ημετέραν σωτηρίαν εμπτυσμούς και μάστιγας και κολαφισμούς και ραπίσματα και Σταυρόν και θάνατον». Κάθε ένα από τα βασανιστήρια, κάθε μια από τις ταπεινώσεις που υπέστη ο Κύριός μας, ο Οποίος «αμαρτίαν ουκ εποίησεν ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι Αυτού», εθεράπευσαν αντίστοιχα δικά μας ασθενήματα, δικά μας αμαρτήματα, δικά μας παραπτώματα, για τα οποία εμείς είμεθα υπεύθυνοι.
Με ορθόδοξη ευλάβεια, την οποία συνιστούν η μυστηριακή ζωή, η πίστη, ο φόβος Θεού, η αγάπη, η ταπείνωση, η αρετή και η νηστεία, όπλα ισχυρά στον αόρατο πόλεμο κατά του πονηρού, και με οδηγούς τους θεοφόρους Πατέρες της Εκκλησίας μας, ας δούμε κάποια απ’ τα σωτηριώδη Πάθη του Χριστού μας:
Ο Χριστός μας εδέχθη στο κεφάλι Του το ακάνθινο στεφάνι, για να θεραπεύσει τους ανθρώπους από τους ανόμους και πονηρούς λογισμούς. Επίσης, με την παρακοή και την πτώση των Πρωτοπλάστων, η γη άρχισε να φυτρώνει «ακάνθας και τριβόλους», ενώ με το ακάνθινο στεφάνι Του ο Κύριός μας ήλθε να καταργήσει αυτό το γεγονός της φύσεως, η οποία εδημιουργήθη για να διηγείται «δόξαν Θεού».
Δέχθηκε ο Χριστός μας, στην δίψα Του, να ποτισθεί με ξύδι και χολή, όταν Του «προσήνεγκον σπόγγον όξους υσσώπω περιθέντες», για να εξαλείψει τις συνέπειες, που υπέστη το ανθρώπινο γένος, όταν επεδίωξε να γευθεί την γλυκειά γεύση του καρπού από το δένδρο της γνώσεως του καλού και του κακού στον Παράδεισο, κάτι που είχε απαγορεύσει ο Δημιουργός.
Άπλωσε ο Χριστός μας, ο νέος Αδάμ, τα χέρια Του πάνω στο ξύλο του Σταυρού, «ήπλωσας τας παλάμας και ήνωσας τα το πριν διεστώτα», για να φέρει στους ανθρώπους την «καταλλαγή», την συμφιλίωση με τον Θεό, η οποία, εξ αιτίας του ανθρώπου, διεταράχθη, όταν ο Αδάμ άπλωσε τα χέρια στο ξύλο του δένδρου της παρακοής και έχασε τον Παράδεισο.
Περιεβλήθη ο Χριστός μας «χλαμύδα κοκκίνην», γιατί, εξ αιτίας της παρακοής του θείου θελήματος, ο Πρωτόπλαστος έσχισε τον θεούφαντο χιτώνα της αθανασίας και, βλέποντας τη γυμνότητά του, ενεδύθη τους δερμάτινους χιτώνες της πτώσεως, της φθοράς και του θανάτου.
Έλαβε ο Χριστός μας «ο πάντων χρεωλύτης ανθρώπων», στα τίμια χέρια Του, των οποίων, «έργα εισίν οι ουρανοί», το περιπαιχτικό καλάμι, ώστε έχοντας αυτό ως «κάλαμον γραμματέως οξυγράφου» να υπογράψει και εξοφλήσει το χρεώγραφον των αμαρτιών μας. Επίσης, επειδή με το καλάμι διώχνουν οι άνθρωποι τα φίδια από τα χωράφια, ο Χριστός μας το εκράτησεν, για να διώξει μ’ αυτό τον «αρχέκακον όφιν» από τον αγρόν του Κυρίου.
Ο Χριστός μας, ο νέος Αδάμ, κατεδέχθη να λογχευθεί στην πλευρά Του, από την οποία έτρεξε «αίμα και ύδωρ» δηλώνοντας τον θεοσύστατον θεσμό της Εκκλησίας, για να διορθώσει το γεγονός, ότι από την πλευρά του Αδάμ επλάσθη η Εύα, που υπήρξε πρόξενος της παρακοής, της αμαρτίας και του θανάτου για το ανθρώπινο γένος.
Αδελφοί μου! Μ’ αυτά τα Πάθη του Χριστού μας θεραπευθήκαμε από τις αμαρτίες μας, ενικήθη ο θάνατος, μας εδόθη η ζωή. Και «αύτη εστίν η αιώνιος ζωή, ίνα γινώσκωσί Σε τον μόνον αληθινόν Θεόν και ον απέστειλας Ιησούν Χριστόν». Γι’ αυτό και εμείς: «προσκυνούμεν Σου τα Πάθη, Χριστέ, δείξον ημίν και την ένδοξόν Σου Ανάστασιν» ΑΜΗΝ!
-120x86.jpg)
