Του Πανοσιολογιωτάτου Πρωτοσυγκέλλου της Ι.Μ.Κ.Α. Αρχιμ. Δαμασκηνού Λιονάκη
Ένα βαρύ σύννεφο φόβου, άγχους, ανασφάλειας και απελπισίας έχει καλύψει τα τελευταία χρόνια απ’ άκρη σ’ άκρη την πατρίδα μας και λίθος βαρύς απογοήτευσης και παραίτησης βαραίνει την ψυχή μας….
Μέσα στη δίνη των τελευταίων πολιτικών και οικονομικών εξελίξεων, αισθανόμαστε όλοι την πικρή γεύση της αποτυχίας και της ματαίωσης….
Το παρόν δυσερμήνευτο και εν πολλοίς αβίωτο. Το μέλλον ζοφερό και ελπίδα πουθενά!
Ζαλισμένοι από τον καταιγισμό των αντιφατικών εξελίξεων, παραδομένοι στην απάθεια της ήττας, ζούμε, κινούμαστε και ενεργούμε παθητικά, καθώς αισθανόμαστε ανήμποροι και ανίκανοι να παρέμβουμε στις καταστάσεις και να ελέγξουμε τα γεγονότα, “δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα, προσμένοντας ίσως κάποιο θαύμα”!
Και όσο δεν γίνεται το θαύμα, τόσο περισσότερο βυθιζόμαστε στη θλίψη και την κατήφεια,τόσο περισσότερο αρνιόμαστε να ζήσουμε πραγματικά και γνήσια, τόσο περισσότερο κλεινόμαστε στον εαυτό μας, υψώνουμε τείχη στο συνάνθρωπό μας, αδιαφορούμε για το διπλανό μας και ζούμε την “κόλασή” μας, έχοντας χάσει το χαμόγελό μας!
Έχουμε ξεγράψει από τη ζωή μας τη χαρά…
Ίσως όχι άδικα, όχι αδικαιολόγητα!
Είναι τόσα, που μας βαραίνουν, τόσα, που μας φοβίζουν, τόσα που μας αγχώνουν…
Πώς να έχουμε τη διάθεση να χαμογελάσουμε ή να χαρούμε;;;
Κάτι τέτοιο θα ήταν αληθινό μαρτύριο…Η χαρά είναι μαρτύριο και μαρτυρία …
Και σίγουρα, με τις σημερινές συνθήκες και δεδομένα, η χαρά είναι μαρτύριο! Γιατί η βίωσή της προϋποθέτει θυσία, προϋποθέτει άρνηση του “κόσμου” και των θέλγητρών του, προϋποθέτει αλλαγή τρόπου σκέψης και ζωής, απαιτεί οδυνηρή πορεία προσωπικής και συλλογικής αυτογνωσίας, ώστε να μάθουμε να χαιρόμαστε ή να λυπόμαστε για τα πράγματα που πρέπει, τη στιγμή που πρέπει και με το τρόπο που πρέπει, όπως συνιστούσε ο Αριστοτέλης.
Είναι αληθινό μαρτύριο να πάψουμε να λυπόμαστε και να σκυθρωπιάζουμε για την έλλειψη πραγμάτων, που κάποιοι μας έπεισαν ότι μας είναι απαραίτητα. Είναι αληθινό μαρτύριο να υπερβαίνουμε τη γενική κατάθλιψη γιατί δεν μπορούμε να ξοδεύουμε όσο μας είπαν ότι χρειάζεται για να είμαστε ευτυχισμένοι και χαρούμενοι. Είναι αληθινό μαρτύριο να πάψουμε να πιστεύουμε στα είδωλα και να ομολογήσουμε το Χριστό!
Γιατί η χαρά μας, η γνήσια χαρά μας, δεν θα είναι τίποτα περισσότερο από μια μαρτυρία της πίστης μας και της ελπίδας μας στο Χριστό, τον Μόνον, που δεν θα μας απογοητεύσει, δεν θα μας διαψεύσει, δεν θα μας αποπροσανατολίσει, δεν θα μας εξαπατήσει!
Αν σκεφθούμε ότι η πρώτη λέξη του Αναστημένου Χριστού ήταν το “χαίρετε”, τότε θα συνειδητοποιήσουμε ότι οι Χριστιανοί δεν έχουμε δικαίωμα στη λύπη και την κατήφεια!
Αν θέλουμε να λεγόμαστε και να είμαστε Χριστιανοί…
Η πίστη μας στο Χριστό, η βαθιά, ειλικρινής και απροσποίητη, χωρίς “εκπτώσεις” , που επιβάλλει η λογική, αλλά μια πίστη αληθινά “παιδική” είναι το διαβατήριο προς την ηρεμία, την αισιοδοξία και τη χαρά!
Όσα και αν μας στερήσουν, όσο και αν μας εξαπατήσουν, όσοι και αν μας απογοητεύσουν, όσο και να μας φοβίσουν, η αίσθηση ότι δεν βαδίζουμε σε τούτη την κοιλάδα του κλαυθμώνος μοναχοί, αλλά κάτω από το βλέμμα και την πρόνοια του Ουράνιου Πατέρα μας, είναι που θα μας δώσει τη δύναμη να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες της ζωής, να εμποδίσουμε την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της γενικευμένης παραίτησης να επιδράσει στην ψυχή μας και να βραχυκυκλώσει την ενεργητικότητά μας. Είναι αυτή, που θα μας ενισχύσει να αδιαφορήσουμε για κάθε ανθρώπινη μικρότητα και κακία, που δηλητηριάζει τη ζωή μας και θα μας μετατρέψει σε μαγιά, που θα “ζυμώσει” ένα νέο αύριο, ένα καλύτερο μέλλον για τους εαυτούς μας, την κοινωνία, την Πατρίδα μας!
-120x86.jpg)
