Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ζιμπάμπουε Σεραφείμ Κυκκώτη
Η Ευαγγελική Περικοπή αυτής της Κυριακής μας καλεί να είμαστε «σπλαχνικοί και οικτίρμονες προς όλους τους ανθρώπους, δηλαδή φιλάνθρωποι, όπως Σπλαχνικός-Οικτίρμων είναι κι ο Θεός Πατέρας μας προς εμάς, δηλαδή Φιλάνθρωπος».
Η λέξη «σπλαχνικός» προέρχεται από τη λέξη «Σπλάχνο» κι αναφέρεται σε ένα μέρος του σώματος μας, της όλης μας ύπαρξης. Γι’ αυτό ακούομε την μητέρα να λέει για το παιδί της ότι είναι σπλάχνο της, δηλαδή κάτι που προήλθε από το σώμα της, από την ύπαρξη της και ζεί για το σπλάχνο της, για το παιδί της, είναι έτοιμη η μητέρα να θυσιασθεί για το παιδί της, αγωνιά για το παιδί της, πονάει για το παιδί της, χαίρεται για την πρόοδο του, δίνει νόημα στη ζωή της. Το ίδιο βλέπει και το εγγονάκι της ως το σπλάχνο του παιδιού της. Επομένως η έννοια της σπλαχνικής αγάπης είναι να ζεις για τον άλλον. Αυτή την αγάπη έχει ο Ουράνιος Πατέρας μας, ο Θεός μας, ο Δημιουργός μας. Αυτήν την σπλαχνική αγάπη μας καλεί ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός να δείχνουμε και να εκφράζουμε προς όλους τους ανθρώπους.
Ο Θεός ως ο κοινός Ουράνιος Πατέρας μας, μάς βλέπει όλους ως παιδιά του, ως σπλάχνα του και μας καλεί να συνειδητοποιήσουμε όλοι μας ότι είμαστε σπλάχνα του ενός σώματος της Ανθρωπότητα. Η αδιάκριτη αγάπη του ανθρώπου προς τον συνάνθρωπό του δημιουργεί την πραγματική ειρήνη μέσα στον κόσμο. Γι’ αυτό στην αρχή της Θείας Λειτουργίας προσευχώμαστε «υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου»
Με πολύ απλά λόγια ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ως Θεάνθρωπος και Σωτήρας μας, μας παροτρύνει με πολύ αγάπη «να συμπεριφερόμαστε προς τους συνανθρώπους μας όπως θα θέλαμε οι άλλοι άνθρωποι να μας συμπεριφέρονται».
Όταν έχουμε προβλήματα, νομίζουμε ότι απουσιάζει από τη ζωή μας ο Θεός. Στην πραγματικότητα, απλώς έχουμε εμείς απομακρυνθεί από κοντά του. Όταν η αγάπη μας δεν απλώνεται προς όλους τους συνανθρώπους μας, και μάλιστα σ’ αυτούς που υποφέρουν, είναι ως να απομακρυνόμαστε από τον Φιλεύπλαχνο Θεό μας. Μόνο όταν πλησιάζουμε με την αγάπη μας και την καλή μας διάθεση να βοηθούμε τους συναθρώπους μας, πλησιάζουμε και τον Θεό. Χωρίς το Θεό, είναι ως να πορευόμαστε συνέχεια σε μια έρημο χωρίς νερό και χωρίς πολλές ελπίδες ζωής. Χωρίς αδιάκριτη αγάπη προς όλους τους ανθρώπους, το μέλλον μας είναι ζοφερόν ή μάλλον να το πούμε ξεκάθαρα, ο άνθρωπος που δεν αγαπά όλους τους συνανθρώπους τους, απομακρύνεται από την πηγή της ζωής, δηλαδή το Θεό και δεν έχει κανένα μέλλον, πορεύεται προς την αφάνεια, προς τον θάνατο. Ο Παράδεισος παραμένει ένα ανεκπλήρωτο όνειρο. Ο Παράδεισος γίνεται ζωντανή ελπίδα και πραγματικότητα μέσα από την αγάπη μας προς όλους τους συνανθρώπους μας, λευκούς, μαύρους, φτωχούς, πλούσιους, μικρούς, μεγάλους.
Από την άλλη πάλι, πρέπει να προσέχουμε να μη πέσουμε στην υποκρισία και στην κοροϊδία, να λέμε ότι αγαπούμε όλους τους ανθρώπους και ταυτόχρονα να πικραίνουμε τα μέλη της οικογένειας μας και να φθάνουμε στο σημείο να μη τους μιλούμε γιατί μας δυσαρέστησαν στο μοίρασμα των περιουσιακών. Κανείς δεν μας οφείλει τίποτα, ό,τι πάρουμε είναι δώρο Θεού. Και στο κάτω κάτω γιατί εμείς δεν δίνουμε και όλο θέλουμε να παίρνουμε, μήπως καμμιά φορά γινόμαστε άπληστοι κι αχάριστοι;
Εκεί που απουσιάζει η αγάπη και η ευγένεια και το χαμόγελο της καλωσύνης και της ευγνωμοσύνης, απουσιάζει η παρουσία του Θεού. Πρέπει να είμαστε γενναιόδωροι σε όλα, στην αγάπη, στη ταπείνωση, στην συγχωριτικότητα, στη θυσία, στη προσφορά, στη φιλανθρωπία.
Γι’ αυτό κι Απόστολος Παύλος απευθυνόμενος στην επιστολή του προς τους κάτοικους της Κορίνθου τονίζει με κάθε σαφήνεια ότι «πρέπει να ξέρουμε ότι όποιος σπέρνει με φειδώ, δηλαδή με τσιγκουνιά, θα έχει λίγη σοδειά, κι όποιος σπέρνει απλόχερα η σοδειά του θα είναι άφθονη». Φυσικά ο Απόστολος Παύλος αναφέρεται στην αρετή της ελεημοσύνης αυτών που έχουν κάτι παραπάνω να είναι γενναιόδωροι να βοηθούν αυτούς που δεν έχουν τίποτα. Η έννοια της αδιάκριτης αγάπης μας προς τους συνανθρώπους μας είναι η καλή μας διάθεση με έμπρακτο τρόπο να βοηθούμε αυτούς που έχουν την ανάγκη μας. Μάλιστα ο Απόστολος Παύλος μας λέει πάλι στην ίδια επιστολή με σαφήνεια «να εισφέρει ο καθένας ότι του λέει η καρδιά του χωρίς να στενοχωριέται ή να εξαναγκάζεται, γιατί ο Θεός αγαπά αυτόν που δίνει με ευχαρίστηση».
Η έννοια της προσφοράς και της εισφοράς δεν περιορίζεται μόνο στην οικονομική στήριξη αυτών που έχουν πραγματική ανάγκη, αλλά και στην ηθική διάσταση της κοινωνικής ευθύνης του κάθε χριστιανού. Είναι η ευθύνη μας να στηρίξουμε τους ασθενείς μας, να τους επισκεφθούμε στο κρεββάτι του πόνου, να τους διακονήσουμε, να προσευχηθούμε γι’ αυτούς, να μοιραστούμε λίγο από το χρόνο μας μαζί τους, να γίνουμε ειρηνοποιοί μέσα στο σπίτι μας με την υπομονή μας, την κατανόηση μας, την υποχωρητικότητα μας, με το χαμόγελο της καλωσύνης και της προσευχής προς στις μορφές των δήθεν αγαπημένων μας προσώπων που τους παρασέρνει ο διάβολος κι ο πειρασμός και μας πληγώνουν και μας αδικούν και μας πικραίνουν με αγνωμοσύνη, αχαριστία και κακία.
Τελικά η προσπάθεια μας να ζούμε σύμφωνα με τις Θείες Εντολές του Ιησού Χριστού είναι να γίνουμε φιλεύπλαχνοι προς τους συνανθρώπους μας, όπως Φιλεύπλαχνος είναι ο Ουράνιος Πατέρας μας Θεός προς όλους μας. Η χριστιανική μας ταυτότητα εκδηλώνεται μεταξύ άλλων, με το σεβασμό μας και την καλή μας διάθεση, να στηρίξουμε στο βαθμό που μπορούμε το φιλανθρωπικό, το ποιμαντικό, το Ιεραποστολικό και το διδακτικό έργον της Εκκλησίας μας.
Ο Απόστολος Παύλος στην ίδια επιστολή τονίζει ότι «Ο Θεός θα σας κάνει πλούσιους σε όλα, για να μπορείτε να δίνετε γενναιόδωρα. Αυτοί που θα πάρουν από μας τη δική σας εισφορά θα ευχαριστούν το Θεό».
