Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καστορίας κ.κ. Σεραφείμ
Μεγάλη Τετάρτη και ο Άγιος Αμφιλόχιος, επίσκοπος Ικονίου ο Καππαδόκης, μας ξεναγεί με τον περίφημο λόγο του στο γεγονός της αλειψάσης τον Κύριον μύρον πόρνης γυναικός που οι θειότατοι Πατέρες εθέσπισαν “μνείαν ποιήσθε”.
Α. Τι ήταν αυτή η γυναίκα;
Ένα αποίμαντο πρόβατο.
“Γι’ αυτό και ήλθε ο Χριστός στον κόσμο…κι έγινε άνθρωπος χωρίς να πάψει να είναι Θεός, ώστε πλέοντας στη θάλασσα, να απομακρύνει από τον βυθό της αμαρτίας όσους ταλαιπωρούνται στο πέλαγος της ζωής.”
Κι όπως ακριβώς αφήνει τα ενενήκοντα εννέα και ζητά το πλανόμενο, κατά παρόμοιο τρόπο αναζητά και την ψυχή αυτή για να μην γίνει τροφή στον διάβολο. Έτσι αρπάζει τον Ζακχαίο από το στόμα του λύκου και τον ενώνει με την μάνδρα του. Ακριβώς κατά παρόμοιο τρόπο, στο σπίτι του Σίμωνος του λεπρού, συντρώγει με τους Φαρισαίους χωρίς να διώχνει τους Τελώνες “και τις πόρνες δέχεται και με την Σαμαρείτιδα κάνει διάλογο και τον λόγο της Χαναναίας καταδέχεται και την άκρη του ιματίου Του παραχωρεί στην αιμορροούσα. Γιατί είναι γιατρός όλων που εγγίζει τα πάθη για να τους ωφελήσει όλους, πονηρούς και αγαθούς, αχάριστους και αγνώμονες”.
Β. Αποίμαντον πρόβατον
Αυτό το αποίμαντο πρόβατο “έστρεψε την διάνοιά της, κατά τον λόγο του θεοφόρου Πατρός, προς την πίστη. Μπαίνει στο σπίτι που ήταν καθισμένος στο δείπνο ο Χριστός και την προτέραν αναίδειαν την μετατρέπει σε παρρησία.
Δεν μιλάει, αφού Εκείνος τα γνωρίζει όλα. Γνωρίζει ότι αμάρτησε και ότι έγινε εργάτιδα πολλών κακών. Γι’ αυτό το μόνο που κάνει είναι να σταθεί κοντά στα πόδια Του και να τα βρέχει με τα δάκρυα της μετανοίας φανερώνοντας την συντριβή της καρδιάς, νικώντας το πλήθος των αμαρτιών, διώχνοντας τους απρεπείς λογισμούς, τις ένοχες ενθυμήσεις και τις βέβηλες πράξεις.” Και δεν σταματάει εκεί “αλλά αλείφει με μύρο τα πόδια τα οποία επρόκειτο να σταθούν πάνω στο ξύλο του Σταυρού”.
Μιμήθηκε τους Μάγους, που του προσέφεραν χρυσόν, λίβανον και σμύρνα.
“Άγγιξε τα αμόλυντα πόδια και μοιράστηκε με τον Ιωάννη το σώμα του Χριστού. Γιατί ο Ιωάννης έπεσε επάνω στο στήθος του Χριστού (Ιω. ιγ’ 23), περιμένοντας από εκεί να πάρει θεία διδασκαλία, η δε γυναίκα άλειψε με μύρο τα πόδια του Χριστού που βάδιζαν για χάρη μας”.
“Γι’ αυτό κι ο Χριστός συγχωρώντας τα προηγούμενά της, επαινεί την μετάνοιά της, δικαιώνει τα δάκρυά της και στεφανώνει την πρόθεσή της”.
Γι’ αυτό και ο λόγος του είναι χαρακτηριστικός : “Αμήν λέγω υμίν, όπου εάν κηρυχθή το ευαγγέλιον τούτο εν όλω τω κόσμω, λαληθήσεται και ο εποίησεν αύτη εις μνημόσυνον αυτής” (Ματθ. 26, 13)
Γ. Αποίμαντον πρόβατον
Αυτή η γυναίκα γίνεται διδάσκαλός μας στο δύσκολο μάθημα της μετανοίας.
Πόσα δεν έχει να μας διδάξει για τον τύραννο που είναι η αμαρτία, που σαν ασθένεια αθεράπευτη μαστίζει την ανθρωπότητα;
Μας θαμπώνει, μας αιχμαλωτίζει, μας σκοτίζει τον νου, παραλύει τη θέλησή μας, κάνει δυσκίνητη την καρδιά μας.
Τα πόδια μας κινούνται στα σταυροδρόμια της ανομίας, τα χέρια μας υπογράφουν άδικες πράξεις.
Τα χείλη μας προσφέρουν πικρότατα ποτήρια αχαριστίας.
Σαν να είμαστε αιχμάλωτοι, σαν να μην ξεχωρίζουμε αυτό που έχει αξία από εκείνο το οποίο δεν έχει απολύτως καμία. Θέλουμε στη ζωή μας την εντιμότητα μόνο για τον εαυτό μας και αδικούμε όλους τους άλλους στο όνομα της δικαιοσύνης. Κατακρίνουμε την φιλαργυρία, μα πρώτοι εμείς είμαστε αθεράπευτοι από αυτήν την φοβερή λύσσα.
Και το πιο συγκλονιστικό : σβήσαμε το Θεό από τη ζωή μας. Δεν έχουμε όραμα για την Βασιλεία των Ουρανών. Ξεχάσαμε το “και πάλιν ερχόμενον μετά δόξης κρίναι ζώντας και νεκρούς”. Γι’ αυτό και με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας και στη ζωή μας μοιάζουμε με τον εκπεσόντα μαθητή.
Γι’ αυτό το δύστυχο πρόσωπο ο ιερός υμνογράφος και πάλι στην ακολουθία του Όρθρου της Μεγάλης Τετάρτης είναι χαρακτηριστικός : τον ονομάζει κάπηλο. “Καπηλεύων ο δεινός Ιούδας την φιλόθεον χάριν”.
Μήπως καπηλευόμαστε κι εμείς την Χάρη του Θεού;
Αυτό συνιστά μια αληθινή τραγωδία!
Ποιος θα μας βοηθήσει να διώξουμε από πάνω μας αυτήν την φοβερή αμαρτία; Ποιος από εμάς θα τολμήσει να την αποκηρύξει; Ποιος θα έχει την ταπείνωση αυτής της γυναικός; Είναι κάποια από τα ερωτήματα. Γι’ αυτό και το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι, μαζί με τα δάκρυα τα οποία πρέπει να τρέχουν συνεχώς από τα μάτια μας, να λέμε καθημερινά προς τον Θεό : “Φιλάνθρωπε και οικτίρμων, εκ του βορβόρου των έργων μου ρύσαι με”. (Οίκος Μεγ. Τετάρτης)
*Τα κείμενα πάρθηκαν από το βιβλίο “Από την Ανάσταση του Λαζάρου στην Ανάσταση του Χριστού” της Καλύβης Κοιμήσεως Θεοτόκου Ιεράς Σκήτης Κουτλουμουσίου, των εκδόσεων Αρμός.
Σημείωση : Η εικόνα αποτελεί έργο του Γερμανού μοναχού εκ της Ιεράς Μονής Τατάρνης Ευρυτανίας
-250x180.jpg)
