«Κύριε, μέχρι χθες η ζωή μου ήταν βουτηγμένη μέσα στο θάνατο. Σήμερα μαζί σου αναστήθηκα. Χθες ήμουν σταυρωμένος με τα πάθη μου και τις κακίες μου. Σήμερα σε ακολουθώ στη νέα ζωή της αναστάσεως μέσα στην Εκκλησία Σου». Αυτά αναφέρει στην πασχαλινή του εγκύκλιο ο Μητροπολίτης Φθιώτιδος Νικόλαος.
Ολόκληρη η εγκύκλιος έχει ως εξής:
«Δεύτε ίδωμεν την ζωήν ημών, εν τάφω κειμένην, ίνα τους εν τάφοις κειμένους ζωοποιήση».
Αδελφοί και τέκνα της Εκκλησίας.
Η Ανάσταση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού είναι το πιο συνταρακτικο γεγονός της ιστορίας, όχι μόνο διότι άνθρωπος επέστρεψε από τον θάνατο στη ζωή, αλλά διότι αυτός ο άνθρωπος ήταν ο Θεάνθρωπος Υιός του Θεού, ο οποίος προηγουμένως είχε οδηγηθεί σε ατιμωτικό θάνατο ως κακούργος.
Ενώ οι σταυρωτές Του ενόμιζαν, ότι με τον Σταυρικό Του θάνατο θα ετελείωναν όλα, πανικοβάλλονται και καταπλήσσονται με την έκρηξη της Αναστάσεως και «ως τήκεται κηρός από προσώπου πυρός» λειώνουν και διαλύονται τα σχέδιά τους, για να διδαχθούμε όλοι εμείς, ότι ενώπιον του Θεού η παντοκρατορία των ασεβών δεν αιωνίζει, αλλά συντρίβεται και αφανίζεται.
Από τον τάφο της φθοράς αναπηδά η ζωή της αφθαρσίας. Ο τάφος του Χριστού μεταβάλλεται σε «όλβιο τάφο», δηλαδή σε ευδαίμονα και μακάριο τάφο. Αυτό που ο νούς του ανθρώπου δεν εννοεί, γιατί είναι αντίθετο στη φύση, επιτελείται με την Ανάσταση του Κυρίου και έτσι ο χώρος του θανάτου μετατρέπεται σε χώρο ζωής η όπως λέγουν οι θεοφώτιστοι Πατέρες γίνεται «αθανασίας χωρίον».
Θριαμβευτικοί είναι οι ύμνοι της Αναστάσεως, που αναφέρονται στη νίκη του Χριστού κατά του θανάτου. Τον Χριστό τον ονομάζουν «Νυμφίο», ο οποίος εξέρχεται εκ του τάφου «ώσπερ εκ παστού» δηλαδή σαν να βγαίνει από νυφικό κρεββάτι, στολισμένο και λαμπρό.
Όταν ψάλλωμε και αναφωνούμε: «Ω Πάσχα λύτρον λύπης» επικεντρωνουμε την σκέψη σε εκείνο, που λέγει ο Ειρμός της Εβδόμης Ωδής του Πασχαλίου Κανόνα:
«Ο Ιησούς Χριστός γενόμενος άνθρωπος πάσχει ως θνητός και διά πάθους το θνητόν αφθαρσίας ενδύει ευπρέπειαν».
Ο Χριστός εξαγόρασε τον κάθε άνθρωπο από την κατάρα της λύπης και τον ωδήγησε στη χαρά. Με τον Σταυρικό Του θάνατο, με τον δικό Του πόνο και με την προσωπική Του λύπη αφαίρεσε το βάρος της λύπης από τον κόσμο και έφερε χαρά. Διά του Χριστού και με τον Χριστό ο κάθε πόνος μεταλλάσσεται σε χαρά.
Με αυτή την εμπειρία ημπορεί να λέγει ο κάθε πονεμένος άνθρωπος στον Κύριο:
«Χθες συνεθαπτόμην σοι Χριστέ, συνεγείρομαι σήμερον αναστάντι σοι• συνεσταυρούμην σοι χθες, αυτός με συνδόξασον Σωτήρ, εν τη Βασιλεία σου» (Τροπάριον Γ΄ ωδής του Πασχαλίου Κανόνος).
«Κύριε, μέχρι χθες η ζωή μου ήταν βουτηγμένη μέσα στο θάνατο. Σήμερα μαζί σου αναστήθηκα. Χθες ήμουν σταυρωμένος με τα πάθη μου και τις κακίες μου. Σήμερα σε ακολουθώ στη νέα ζωή της αναστάσεως μέσα στην Εκκλησία Σου».
Αυτό είναι το νόημα του Χριστιανικού Πάσχα. «Καί γαρ το Πάσχα ημών υπέρ ημών ετύθη Χριστός», δηλαδή «Ο Πασχαλινός αμνός μας Χριστός για μας εθυσιάσθηκε» (Α΄ Κορ. 5,7).
Δεν νοείται Πάσχα χωρίς τον Αμνό. Στην Αίγυπτο οι Ισραηλίτες έφαγαν σε κοινό τραπέζι τον Αμνό και όλοι μαζί ανεχώρησαν για την γη της επαγγελίας. Πάσχα θα πεί έξοδος από την γη της δουλείας στην χώρα της ελευθερίας.
Στο δικό μας Χριστιανικό Πάσχα, Αμνός είναι ο Ιησούς Χριστός, ο Αμνός του Θεού, «ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου». Ο Χριστός προσφερει την σάρκα Του ως θυσία «υπέρ της του κόσμου ζωής» (Ιω. 6,51) και εγκαινιάζει το νέο Πασχάλιο Δείπνο και πραγματώνει τη δική του έξοδο από αυτόν τον αμαρτωλό κόσμο στη Βασιλεία του Θεού.
Όλοι οι πιστοί καλούμεθα σήμερα να παρακαθήσωμε στην Πασχαλινή Τράπεζα, στην οποία «Χριστός το καινόν Πάσχα, το ζωόθυτον θύμα, αμνός Θεού ο αίρων την αμαρτίαν κόσμου». Σ΄ αυτή την Αγία Τράπεζα της Εκκλησίας μας καλεί ο Χρυσορρήμων Ιωάννης με τον Κατηχητικό λόγο:
«Η τράπεζα γέμει, τρυφήσατε πάντες. Ο μόσχος πολύς, μηδείς εξέλθη πεινών. Πάντες απολαύσατε του συμποσίου της πίστεως…».
Αυτήν την ιερή σωστική παράδοση επί δύο χιλιάδες χρόνια συνεχιζουμε εμείς οι χριστιανοί και στην φωτόλουστη Αναστάσιμη Θεία Λειτουργία κατά χιλιάδες προσέρχονται οι πιστοί και μεταλαμβάνουν του Σώματος και του Αίματος του Χριστού για να ζήσουν μαζί Του την νέα ζωή της Αναστάσεως.
Μόνο έτσι βιώνεται το Πάσχα. Χωρίς την βρώση του Πασχαλίου Αμνού, του Ιησού Χριστού, δεν υπάρχει διάβαση από τη λύπη στη χαρά και από το σκοτάδι στο φως. Μένει η εορτή του Πάσχα μια εντυπωσιακή και φαντασμαγορική εορτή με μόνο εξωτερικό περιεχόμενο χωρίς καν να αγγίζει την ψυχή μας και να αλλάζει τη ζωή μας.
Αδελφοί μου και τέκνα εν Κυρίω.
Το Πάσχα αναιρεί την λύπη. Κάθε λύπη, κάθε πόνο, κάθε θλίψη, κάθε δοκιμασία ο Ιησούς Χριστός τους δίδει άλλο νόημα. Αφού Αυτός ενίκησε τον θάνατο και την αμαρτία, δεν ημπορεί να διαλύσει τον κουρνιαχτο, που αφήνει στο πέρασμά του ο θάνατος και την δυσωδία, που προκαλεί η αμαρτία;
Λοιπόν δεν θα πρέπει να μένουμε ακόμα στη θλίψη της Σταυρώσεως.
«Ιδού γαρ ήλθε διά του Σταυρού χαρά εν όλω τω κόσμω»
«Ανέστη Χριστός και ζωή πολιτεύεται»
«Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός»
«Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, Άδου την καθαίρεσιν,
άλλης βιοτής, της αιωνίου απαρχήν…»
Τω δε Αναστάντι Χριστώ τω πατάξαντι τα του Άδου Βασίλεια και τα του θανάτου κλείθρα και εκ της φθοράς ανακαλέσαντι το γένος ημών δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας.
Μετά πατρικών Αναστασίμων ευχών και αγάπης.
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ο ΦΘΙΩΤΙΔΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
-120x86.jpg)
