“Είναι ευλογία Θεού να προσεύχεται ο άνθρωπος διά το θείον αγαθόν της ενότητος” αναφέρει στο μήνυμά του για την εβδομάδα προσευχής 2015 για την ενότητα των Χριστιανών ο Μητροπολίτης Ιταλίας Γεννάδιος.
Ακολουθεί ολόκληρο το μήνυμα:
«Δος μοι πιείν»
Ο ανωτέρω Ευαγγελικός στίχος της περικοπής της Σαμαρείτιδος, τον οποίον διασώζει ο μαθητής της αγάπης, Ιωάννης ο Ευαγγελιστής, με την περιγραφήν αυτής εις το Ευαγγέλιόν του, αποτελεί σπουδαιότατον κεφάλαιον του υπερόχου διαλόγου μεταξύ του Ιησού Χριστού και της γυναικός της Σαμαρείας.
Η φράσις αυτή είναι χρησιμoτάτη και πολυτιμoτάτη, όπως γνωρίζωμεν, και από φυσικής και μυσταγωγικής πλευράς, αποτελεί δε το κύριον θέμα της εφετεινής “Εβδομάδος Προσευχής διά την ενότητα των Χριστιανών”.
Γνωρίζoμεν καλώς ότι ο λαός του Θεού, εις τους χρόνους της Παλαιάς Διαθήκης, ευρέθη εις έρημον τόπον, χωρίς νερόν. Ενθυμούμεθα ότι ο Θεός απέστειλε τον Μωϋσήν και τον Ααρών εις βοήθειάν του: «Kαι επάρας Μωυσής την χείρα αυτού επάταξε την πέτραν τη ράβδω δις, και εξήλθεν ύδωρ πολύ, και έπιεν η συναγωγή και τα κτήνη αυτών».
Το νερόν, θεοτίμητε λαέ του Θεού, είναι γνωστόν ότι είναι από τας πρώτας απαιτήσεις της ανθρωπίνης και πάσης άλλης ζωής: ταξείδια, ήλιος δυνατός, κόπος, κούρασις, κ.λ.π. θέλουν νερόν φυσικόν.
Η απροσδόκητη και κεχαριτωμένη συνάντησις μεταξύ του Ιησού χριστού και της Σαμαρείτιδος, με την έξοχον και σωτήριον αυτών στιχομυθίαν, πλησίον του φρέατος Ιακώβ, η οποία, βεβαίως, είναι μία περίλαμπρη υπόδειξις και παράδειγμα ελπιδοφόρον διά την σταθερότητα και την χρησιμοποίησιν του διαλόγου, θα δημιουργήση νέας και ουσιαστικάς εξελίξεις και θα δώση ελπίδα και δύναμιν, θα μετανοήση η γυνή, θα λάβη τον φωτισμόν και την Χάριν του Θεού.
Η κτυπημένη από την αμαρτίαν νεαρά κόρη της Σαμαρείας θέλει ανθρώπινα την λύτρωσίν της από τον καθημερινόν κόπον: «δος μοι τούτο το ύδωρ, ίνα μη διψώ μηδέ ερχoμαι ενθάδε αντλείν» (Ιωάν. 4, 15).
Έχομεν, λοιπόν, ένα φρέαρ με ύδωρ, το οποίον ο Ιησούς Χριστός επιθυμεί: είναι κουρασμένος, ταξιδεύει και θέλει να πίη. Έχομεν, όμως, και ένα άλλο ύδωρ, το οποίον προσφέρει ο Χριστός και εξ αυτού ανατέλλει η αιωνιος ζωή.
Πράγματι , ο Ξένος Συνομιλιτής της προσφέρει εις αυτήν νέον ύδωρ, ύδωρ εις ζωήν αιώνιον. Την διαβεβαιώνει ότι: «Πας ο πίνων εκ του ύδατος τούτου, διψήσει πάλιν· ος δ’ αν πίη εκ του ύδατος, ου εγώ δώσω αυτώ, ου μη διψήση εις τον αιώνα· αλλά το ύδωρ, ο δώσω αυτώ, γενήσεται εν αυτώ πηγή ύδατος αλλομένου εις ζωήν αιώνιον» (Ιωάν. 4, 13-14).
Η απλούστατη και ταπεινή αυτή συνάντησις, η οποία, με την πάροδον του χρόνου, θα έχη τέλος ουράνιον και ένδοξον, μας καλεί εις μελέτην και εμβάθυνσιν του περιεχομένου της σωτηρίου αυτής φράσεως, η οποία είναι υψίστης σημασίας ουχί μόνον από φυσικής, αλλά και από ποιμαντικής και θεολογικής πλευράς. Είναι γεγονός αναντίρρητον ότι η συνάντησις αύτη είναι δι’ ημάς μία ξεχωριστή βοήθεια – δύναμις – ζωή -, η οποία δύναται να παίξη εποικοδομητικόν ρόλον, και εις την πορείαν των πιστών, και εις την ζωήν κάθε ανθρώπου αγαθής θελήσεως και διαθέσεως καλής, προς την «Θεικήν Διαθήκην»: «ίνα πάντες εν ώσιν», προς ένα αληθινόν διάλογον, ο οποίος θα οδηγήση τον πιστόν, ή τον ευσυνείδητον, να καταλάβη το μεταφυσικόν περιεχόμενον της θεικής αυτής αληθείας, η οποία ενώνει τον πιστόν με τον Κύριον της δόξης και χαρίζει εις αυτόν την αιώνιον ζωήν.
Η περίφημος αυτή φράσις, η οποία εις την ουσίαν διακηρύττει ότι, τα πρόσωπα, αι Κοινότητες, αι culture, αι θρησκείαι και τα έθνη, πρώτον, αναγνωρίζουν ότι έχουν ανάγκην ο ένας του άλλου, και δεύτερον ότι πρέπει να δεχώμεθα, να λαμβάνωμεν από τον άλλον κάθε τι το οποίον είναι πολύτιμον και χρήσιμον, γενικά διά το πνευματικόν καλόν και το κοινωνικόν συμφέρον του ανθρώπου.
Ο πιστός και ενάρετος άνθρωπος σκέπτεται και φροντίζει όσον δύναται διά τας ανάγκας του πλησίον του, προσεύχεται δι’ αυτόν και τρέχει διά να αναζητήση την καταλλαγήν και αδελφοσύνην, διά την ειρήνην και την ενότητά του με τον άλλον. Αγωνίζεται διά την αλλαγήν της παλαιάς συμπεριφοράς του και δη η όλη του σκέψις και προσευχή του είναι να αγκαλιάση τον Χριστόν και να ακολουθήση την οδόν του, η οποία οδηγεί εις το «ίνα πάντες εν ώσιν», διά να πιστεύση ο κόσμος. Οπωσδήποτε, πρόκειται περί μίας «Διαθήκης», η οποία ανήκει εξ ολοκλήρου εις αυτόν. Θα φθάσωμεν εις αυτήν, ή μάλλον θα εκπληρώσωμεν αυτήν, εάν η συμπόρευσίς μας ακολουθήση την οδόν του Κυρίου, ο Οποίος είναι η Πηγή της αληθινής ζωής και τα νάματα της Πηγής του είναι «λαμπρά ως Κρύσταλλος», όπως τα χαρακτηρίζη η Αποκάλυψις του Ιωάννου (22,1), τα οποία σκορπίζουν το φως και την αλήθειαν, θεμελιώνουν την αγάπην και την δικαοσύνην, χαρίζουν την ειρήνην και την λύτρωσιν.
Δεν παύει η φωνή του Σωτήρος μας Χριστού να βροντοφωνή προς όλους, με στοργήν και συγκατάβασιν: «Εάν τις διψά, ερχέσθω προς με και πινέτω» (Ιωάν. 7,37). Καί η συνέχεια: «… εγώ δώσω αυτώ, ου μη διψήση εις τον αιώνα, γενήσεται εν αυτώ πηγή ύδατος, αλλομένου εις ζωήν αιώνιον» (Ιωάν. 4,14).
Όθεν, ας προσέλθωμεν όλοι με πίστιν και καθαρότητα, με αγάπην και ταπείνωσιν, με σεβασμόν και εμπιστοσύνην διά την εκπλήρωσιν του καθήκοντός μας, το οποίον περιμένει την τελείωσίν του, η οποία συνίσταται εις την σταύρωσιν των παθών μας: του εγωισμού, του φανατισμού, του μίσους, της μισσαλοδοξίας, της συκοφαντίας, της κακίας και των περί αυτήν. Η εξάλειψις αυτών και η δύναμις της προσευχής, η οποία δίδει καρπούς, η αγάπη, η ταπείνωσις, ο σεβασμός, η μετάνοια, η πίστις, η ελπίδα και η αφοσίωσις εις τον λόγον του Θεού, ο οποίος είναι αλήθεια και φως. Ούτω, λοιπόν, βαδίζων ο άνθρωπος την οδόν του Κυρίου, και ζων μέσα εις μίαν πλουσίαν πνευματικήν ατμόσφαιραν και εις ένα περιβάλλον ποιμαντικής μέριμνας, με μίαν προετοιμασίαν πνευματικήν και αρκούντως κοινωνικήν, με τοιαύτας μακαρίας συνθήκας, τας οποίας διαβλέπομεν εις τον υπέροχον διάλογον, μεταξύ του Ιησού Χριστού και της μετανοηθείσης πιστής θυγατρός της Σαμαρείας, της μετέπειτα Αγίας και Ισαποστόλου και Μεγαλομάρτυρος Φωτεινής, ο διάλογος, ή οι διάλογοι θα έχουν καλόν τέλος: θα λύσουν το φοβερόν πρόβλημα της αμαρτίας της διαιρέσεως, οπότε θα βασιλεύση η «Θεική Διαθήκη»: «ίνα πάντες εν ώσιν», διά να πιστεύση ο κόσμος.
Είναι έργον θεάρεστον, έστω και δι’ ολίγας ημέρας, κατά την διάρκειαν εκάστου έτους, να διαθέτη ο πιστός καιρόν ελεύθερον διά να προσεύχεται, να αγωνίζεται, να σκέπτεται και να πρωτοστατή εις την επιστροφήν της πρώτης – της θεικής – αγάπης εις την καρδίαν του λαού του Θεού. Είναι ευλογία Θεού να προσεύχεται ο άνθρωπος διά το θείον αγαθόν της ενότητος, το οποίον παρέχει την ειρήνην, δημιουργεί γέφυρας φιλίας και συμβιώσεως αγαθής, πλουτίζει τον εν πτωχεία ζώντα άνθρωπον, φωτίζεται από το Άγιον Πνεύμα, καθόσον η ενότης είναι δώρον Αυτού.
Εν κατακλείδι λέγομεν ότι η ζωή και η χαρά, η αλήθεια και το φως, η γαλήνη και η λύτρωσις, η μακαριότης και η ανάστασις είναι ο στέφανος μόνον εκείνων οι Οποίοι εις τας εμπνεύσεις των έχουν τον Χριστόν, βαδίζουν την οδόν του Κυρίου, και πίνουν το ύδωρ αυτού, διά να μην διψούν, το οποίον εδοκίμασε και εγεύθη η γυνή της Σαμαρείας, η μετέπειτα Αγία και Ισαπόστολος και Μεγαλομάρτυς Φωτεινή, λαμπρότατον υπόδειγμα διαλόγου, ειρήνης, ελπίδος, αφοσιώσεως, αγάπης και ενότητος, προστάτιδος του διαλόγου, δι’ ου σώζεται, εννούται μετά του Σωτήρος μας Χριστού, και, εισελθούσα εις την Βασιλείαν των Ουρανών, έχει ζωήν αιώνιον.
Ο Μητροπολίτης Ιταλίας και Μελίτης
Γεννάδιος
-120x86.jpg)
