Το Γεράσιμο, το Μητροπολίτη Κεφαλληνίας, όλοι όσοι τον γνωρίσαμε και συνδεθήκαμε μαζί του, τον αγαπήσαμε πολύ.
Για τον αυθορμητισμό του, για τη βαθειά αγάπη του στην Παναγία, για την ειλικρίνειά του, για τα αστεία του, για το διαρκές φρόνημα διακονίας που βίωνε.
Στις φοιτητικές εστίες περί το 1980 ο Ιάκωβος καλούσε συμφοιτητές του με τη φράση «ελάτε να γνωρίσετε ένα άγιο» για να δουν και να μιλήσουν με το Γεράσιμο.
Κάθε χρόνο δύο φορές, συνήθως, μας επισκεπτόταν. Να τα πούμε, να εξομολογηθούμε, κι ας μην φορούσε πετραχήλι ακόμα, να μας ακούσει, να καταλάβει και να συζητήσει μαζί μας λογισμούς της καρδιάς μας, προβλήματα που μας βασάνιζαν, ως ο φίλος, ο αδελφός, ο δικός μας άνθρωπος. Πηγαίναμε ή συναντιόμασταν στο Άγιον Όρος. Εκεί τον γνώρισα, Σταύρος τότε, το πρώτον τον Φλεβάρη του 1980. Εκείνος είχε ήδη κάνει την απόπειρα της εγκαταβίωσης στην Αγίου Παύλου. Αλλά ο Σπύρος, ο πατέρας του παρενέβη ανατρεπτικά. Όταν γνώρισα τον μακαρίτη τον πατέρα του στην Κεφαλλονιά, καλλιφωνότατο με την κιθάρα του, τα τραγούδια του και την μποέμικη λεβεντιά, είπα στο Γεράσιμο όταν μείναμε μόνοι:«Κατάλαβα γιατί καθυστέρησες να χειροτονηθείς. Με τέτοιο ογκόλιθο πάλι καλά που έγινες».
Ο δρόμος από τη Δάφνη στις Καρυές είχε χιόνια και ήταν χαλασμένο το υπεραστικό λεοφωρείο, που θα μας οδηγούσε στο Πρωτάτο στις Καρυές για να πάρουμε τα διαμονητήρια. Μαζί μου ο Σπύρος και ο Μιχάλης. Με την καθοδήγηση του Γεράσιμου –«ο Κύριος θα μας οδηγήσει τους είπα»με κοίταξε αμήχανα και ξαφνιασμένα για το «Κύριος» και πολλάκις μου επαναλάμβανε το «Κύριος» – ανεβήκαμε με τα χιόνια μέχρι την κορυφή του κεντρικού δρόμου και κατεβήκαμε από το μονοπάτι για Καρυές. Συντομεύσαμε έτσι αρκετά την πορεία μας στο Κουτλουμούσι. Πορτάρης ο μοναχός Γερβάσιος.
Ξεκίνησε τότε η αρχή μιας συντροφικής πορείας με δυναμική που ωρίμαζε στο χρόνο και άφησε ανεξίτηλες τις αναμνήσεις της βαθειά χαραγμένες στην υπόστασή μας. Με τις συντροφιές στα φοιτητικά σπίτια με τις ταβέρνες, με τα σοβαρά, με τις σαλότητές του και τα αστεία. Με αγρυπνίες σε αγιορείτικα μετόχια της Θεσσαλονίκης, με τις ατελεύτητες τότε πορείες μας στα μοναδικά μονοπάτια του αγιορείτικου δάσους. Σ’ ένα από αυτά με σύστησε στον τότε Όμηρο. Με επισκέψεις σε φοιτητές ή νοσοκομεία. Με τηλεφωνήματα και μακρές συνομιλίες σε νέους ανθρώπους που είχαν ανάγκη, ψυχολογικής, συναισθηματικής ή οικονομικής στήριξης.
Γνώριζα έναν άνθρωπο που δεν ενδιαφερόταν, αλλά και ούτε μεριμνούσε για ακαδημαϊκούς τίτλους, όπως και ο αδελφός του ο Θανάσης είπε στον εξόδιο αποχαιρετισμό του. Όμως ο άνθρωπος αυτός, ο Γεράσιμος, ήταν μοναδικός σε περιεχόμενο ανθρωπιάς, αλληλεγγύης, προσωπικής και κοινωνικής, σε αγάπη, σε ατελεύτητη αγάπη και θυσία για τον άλλο, που μπορεί να τον έβλεπε πρώτη φορά, αλλά να τον συνόδευε στο γιατρό, στο νοσοκομείο, να τον ξενυχτούσε μετά την χειρουργική επέμβαση. Θυσιαζόταν ανιδιοτελώς, διαρκώς για τον αδελφό του. Μιλούσε με σεβασμό για τους μακαριστούς Αρχιερείς Ύδρας Ιερόθεο και Κερκύρας Πολύκαρπο και υπηρέτησε με αφοσίωση, αγάπη και σεβασμό τον χειροτονήσαντα Γέροντά του Κεφαλληνίας Σπυρίδωνα. Συναντιόταν συχνά με τον Άγιο Γέροντα Πορφύριο και με το γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη.
Όταν μιλούσε για τον αδελφό του το Θανάση, που τότε διέπρεπε στην Αμερική, διέκρινες στο πρόσωπό του και στη χροιά της ομιλίας του το θαυμασμό, την αγάπη και την εκτίμησή του. Καταλάβαινες όμως παράλληλα ότι στη ζωή του ο Γεράσιμος ήθελε κάτι άλλο. Με αυτά δεν είχε και δεν ήθελε να έχει σχέση, όπως και με τον κόσμο του πατέρα του τού Σπύρου, κι ας εργαζόταν στο ξενοδοχείο των γονέων του, με τους οποίους διατηρούσε σχέσεις αλληλοσεβασμού.
Ο αξιακός του κώδικας, οι στόχοι του και οι σκοποί του ήταν άλλοι. Μεταξύ γης και ουρανού. Κτιστού και ακτίστου. Φθαρτού και αιωνίου. Στην καρδιά του κατοικούσε, εκ κοιλίας μητρός, ο Χριστός. Υπεραγαπούσε την Παναγία μας και τον Άγιο Γεράσιμο. Του είπα και του επανέλαβα ότι «Δεσπότη σε έκανε η Παναγία και ο Άγιος Γεράσιμος».
Μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο, του γνωστού και αγνώστου, του αψηλαφήτως ψηλαφουμένου, εν ψηλαφισμώ γνωρίμου για τους πολλούς και χειροπιαστού δια χειραψιών στους ολίγους ή ελάχιστους, όπως ο Γεράσιμος, πέρασε τη ζωή του. Αυτή τη ζωή που εμείς οι πολλοί γνωρίζουμε.
Ενεδύθη το μοναχικό ένδυμα στη Μονή Κουτλουμουσίου αρχές του 1988. Συναντηθήκαμε όταν ετοιμαζόμουν να καρώ στην Αγκάραθο το Δεκέμβριο του ίδιου έτους και θυμάμαι πόσο με ενίσχυσε.
Μετά την εις Επίσκοπο χειροτονία μου, 3 Νοεμβρίου 2001, πήγε στον π. Ευμένιο. Έλαβε και πάλι το μήνυμα της αρχιερωσύνης, όπως ανέφερε στο χειροτονητήριο λόγο. Δεν επεδίωξε, ούτε στόχευσε στην αρχιερωσύνη, οι ουρανοί όμως, δια του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου, του διακριτικού και αποτελεσματικού, με την Ιεραρχία της εκκλησίας της Ελλάδος, τού την δώρισαν όπως και σε όλους μας. Ο Οικουμενικός μας Πατριάρχης Βαρθολομαίος εν Συνόδω ομίλησε εγκωμιαστικά για το πρόσωπό του, για την ευλογημένη επιλογή, για την εικόνα του Αγίου Γερασίμου που του είχε δωρήσει. Ο Γεράσιμος όμως ζούσε διαρκώς τον ουρανό στη γη. Όταν τον είδε στίς φωτογραφίες Επίσκοπο ο Μανόλης μαρτύρησε τρεις-τέσσερις φορές στον παπά-Δημήτρη ότι αυτός ο άνθρωπος βρίσκεται αλλού και θα φύγει σύντομα.
Πέρασε τη ζωή του μέσα στα μοναστήρια, στους καλογέρους και τις καλόγριες. Με την Παναγία και τους Αγίους. Με αυτές τις ακατάλυτες δυνάμεις του πνευματικού κόσμου, του ορατού και αοράτου, έζησε την επίγεια ζωή του και δεν γινόταν αλλιώς, παρά να γίνει σε μοναστήρι η εις ουρανούς αρπαγή της ψυχής του. Της ευλογημένης, «από το δόσιμο χωρίς μισθό», από την διακονία της ελεημοσύνης και της αγάπης αρπαγή της ψυχής του, στο Μοναστήρι της Μεταμόρφωσης του Χορτιάτη. Ο αδελφός Βαρνάβας αφειδώλευτα, όπως μας έχει συνηθίσει, μερίμνησε για τον ευπρεπισμό του αδελφού Γερασίμου.
Ο διακονών κυρός Γεράσιμος ως λαϊκός, ως κληρικός και ως Επίσκοπος έδωσε «εξ όλης της ψυχής και εξ όλης της καρδίας του» αυτό το μεγάλο αγιοπνευματικό μήνυμα της διαρκούς, της ακατάλυτης και ατελεύτητης μεταμορφωτικής διακονίας του κόσμου και του ανθρώπου. Είχε όμως ξεκινήσει απο τη μεταμόρφωση της υπόστασής του, της καρδιάς του, της ψυχής του, προσευχητικώς και έλκυσε έτσι τη χάρη του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Εκάρη μεγαλόσχημος την παραμονή της εκλογής του στο Αγιοπαυλήτικο μετόχι στους Θρακομακεδόνες από τον Ηγούμενο Παρθένιο, το μοναχό Γεράσιμο, παρόντων του π. Βασιλείου, του Αποστόλου και του Ηλία.
Οι δύο επισκοπικοί λόγοι του, ο χειροτονητήριος και ο τελευταίος στην Παναγία της Φανερωμένης στη Βουλιαγμένη, με την αναφορά του στη Χριστοόραση και Χριστοαίσθηση, στην υποστατική Χάρη του Αγίου Πνεύματος στη Χάρη του Κυρίου μας που είναι ωκεανός αγάπης, μαρτυρούν τους καρπούς του μυστηρίου και του μαρτυρίου της εν Χριστώ Μεταμόρφωσης στον πάντοτε και εν παντί διακονούντα Κυρό Γεράσιμο. Στον Ιεράρχη Γεράσιμο με την αθηναγόρειο μορφή, με ασκητικό φρόνημα, τον διακονούντα εν ελέει, οικτιρμοίς και φιλανθρωπίαις.
Ο Μητροπολίτης Αρκαλοχωρίου
Ανδρέας Νανάκης
Καθηγητής Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.
