Του Πρωτοπρεσβύτερου Χρήστου Τσάκαλου
“Ο Χριστιανισμός ήταν μία πίστη, η οποία διαδόθηκε από έναν Ραββίνο ασήμαντο, τον Ιησού”, είπε!-Και σχολιασμός σε “παρατήρηση” πως οι “Αγορείτες μυρίζουν”!!!!!
Ζούμε σε εποχές αποκαλυπτικές. Καθημερινά ακούμε, βλέπουμε, διαβάζουμε γεγονότα, ενέργειες, πράξεις, κινήσεις, απόψεις, θέσεις, διαμαρτυρίες, εκδηλώσεις ποικίλου περιεχομένου, που καλύπτουν όλους τους τομείς της επιστημονικής, πολιτικής, κοινωνικής, πολιτιστικής, τεχνολογικής, ανθρωπιστικής, οικονομικής, εκκλησιαστικής και κάθε άλλης μορφής καθημερινής δραστηριότητος.
Σε όλα αυτά, διαπιστώνει κανείς:
– Από πολύ σοβαρά μέχρι σοβαρότατα, έως βαρυσήμαντα, αλλά και από φαιδρά μέχρι πολύ γελοία.
– Από ακριβή μέχρι πραγματικά, αλλά και από εικονικά έως φανταστικά.
– Από επιστημονικά μέχρι απολύτως τεκμηριωμένα, αλλά και από πολύ πεζά μέχρι παιδαριώδη.
– Από αληθινά μέχρι ειλικρινέστατα, αλλά και από αληθοφανή έως ψευδή.
– Από αντικειμενικά μέχρι αδιαμφισβήτητα και από υποκειμενικά έως βλακώδη.
Από όλα έχει ο μπαξές. Αφήνουμε τον αναγνώστη του παρόντος σημειώματος να κρίνει αυτός την κατάταξη σε μία από τις ανωτέρω κατηγορίες των περιστατικών που αναφέρουμε.
Ο λόγος Α) για την ατυχή έκφραση του καθηγητή της Παλαιάς Διαθήκης, στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, κ. Μιλτιάδη Κωνσταντίνου, που είπε στον Ραδιοφωνικό σταθμό της Εκκλησίας της Ελλάδος, στις 27.12.2013 τα εξής: «Ο Χριστιανισμός ήταν μία πίστη η οποία διαδόθηκε από έναν Ραββίνο ασήμαντο, τον Ιησού. Έναν Ραββίνο ο οποίος έδρασε στην πιο ασήμαντη γωνιά της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Άμα το δει κανείς από ιστορικής πλευράς, δεν είναι τίποτε σημαντικό όλη αυτή η Χριστιανική Κίνηση: Μια προσπάθεια ερμηνείας των Εβραϊκών Γραφών από κάποιον περιθωριακό Ραββίνο στην Παλαιστίνη. Κι όμως, αυτή η Κίνηση κατάφερε να ανατρέψει μια ολόκληρη Αυτοκρατορία. Και χωρίς να υπόσχεται περισσότερα πράγματα από το Ισλάμ. Ο Ισλαμικός Παράδεισος είναι καλύτερος από τον δικό μας. Έχει πιλάφι, έχει ευχάριστες απολαύσεις και τα λοιπά!!!»
Ναι! Κύριε καθηγητά, με όλο το σεβασμό στο πρόσωπό σας και την ιδιότητά σας, Ραββίνος ο Χριστός για τους Ιουδαίους, όχι όμως ασήμαντος, αφού σύμφωνα με τις μαρτυρίες των ιερών κειμένων, οι ίδιοι οι Ιουδαίοι εκπλήσσονται και απορούν με την διδασκαλία Του και την διδαχή Του:
1) «…Το δε παιδίον ηύξανε και εκραταιούτο πνεύματι πληρούμενον σοφίας, και χάρις Θεού ην επ’ αυτό» (ΛΟΥΚΑ 2, 40).
2) «…εξίσταντο δε πάντες οι ακούοντες αυτού επί τη συνέσει και ταις αποκρίσεσιν αυτού» (ΛΟΥΚΑ 2, 47).
3) «Και εγένετο ότε συνετέλεσεν ο Ιησούς τους λόγους τούτους, εξεπλήσσοντο οι όχλοι επί τη διδαχή αυτούˑ ην γαρ διδάσκων αυτούς ως εξουσίαν έχων, και ουχ ως οι γραμματείς» (ΜΑΤΘ. 7, 28-29).
4) «Απεκρίθησαν οι υπηρέταιˑ ουδέποτε ούτως ελάλησεν άνθρωπος, ως ούτος ο άνθρωπος» (ΙΩΑΝ. 7, 46).
α) Πλήρης σοφίας και χάριτος Θεού.
β) Έκσταση για την σύνεση και τις απαντήσεις Του.
γ) Έκσταση και απορία για την διδαχή Του έχοντας εξουσία.
δ) Θαυμασμός και αναγνώριση της μοναδικότητας, ως διδασκάλου.
Που, ο κύριος καθηγητής τεκμηριώνει το ασήμαντον του προσώπου και της διδασκαλίας Του, δεν το καταλαβαίνουμε.
Ο Χριστιανισμός, είπε ο κύριος καθηγητής, ήταν μία ασήμαντη κίνηση και μια απλή προσπάθεια ερμηνείας των Εβραϊκών γραφών, από κάποιον περιθωριακό Ραββίνο της Παλαιστίνης. Και ερωτούμε:
α) Είναι ερμηνεία, κύριε καθηγητά, μόνο των Εβραϊκών γραφών ο Χριστός και ο Χριστιανισμός και όχι φανέρωση-αποκάλυψη του Θεού αφού: «και ομολογουμένως μέγα εστί το της ευσεβείας μυστήριονˑ Θεός εφανερώθη εν σαρκί, εδικαιώθη εν Πνεύματι, ώφθη αγγέλοις, εκηρύχθη εν έθνεσιν, επιστεύθη εν κόσμω, ανελήφθη εν δόξη» (Α΄ ΤΙΜ. 3, 16).
β) Είναι ερμηνεία ο Χριστός και ο Χριστιανισμός και όχι εκπλήρωση; Αφού: «ως και εν τω ψαλμώ τω δευτέρω γέγραπταιˑ υιός μου ει συ, εγώ σήμερον γεγέννηκά σε» (ΠΡΑΞ. 13, 33).
γ) Είναι ερμηνεία ο Χριστός και ο Χριστιανισμός και όχι Φως, Αλήθεια, Ζωή; Αφού «,,,εγώ ειμί το φως του κόσμουˑ ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήση εν τη σκοτία, αλλ’ έξει το φως της ζωής» (ΙΩΑΝ. 8, 12). «…εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή…» (ΙΩΑΝ. 14, 6). «…εγώ ήλθον ίνα ζωήν έχωσι και περισσόν έχωσιν…» (ΙΩΑΝ. 10, 10).
δ) Είναι ερμηνεία ο Χριστός και ο Χριστιανισμός και όχι Πάθος, Σταυρός, Ανάσταση; Δηλαδή πορεία αναγεννήσεως, αναπλάσεως και σωτηρίας του κόσμου;
Πραγματικά κύριε καθηγητά, αισθάνομαι άβολα, όταν αναγκάζομαι να κάνω αυτό, το οποίο είναι δική σας δουλειά, δική σας ευθύνη και αποστολή. Φευ! Όμως, το άλας εμωράνθη, η λυχνία ετέθη υπό το μόδιον…!
Ο τίτλος του θεολόγου, μέσα στον Ορθόδοξο Χριστιανικό χώρο δεν είναι περγαμηνές, που πιστοποιούν σπουδές, έρευνες, μετεκπαιδεύσεις και γνώσεις περί την επιστήμη της θεολογίας, αλλά κυρίως εμπειρία εν Αγίω Πνεύματι, ήθος ορθόδοξης πνευματικότητας, φωτισμός του Αγίου Πνεύματος στον διάκονο του λόγου του Θεού, ο οποίος εν ταπεινώσει και μετανοία, βιώνει το Μέγα της Ευσεβείας Μυστήριον.
Ο δε Ευάγριος ο Ποντικός προσδιορίζει τον θεολόγο με τα εξής λόγια: «Ει θεολόγος ει, προσεύξη αληθώςˑ και ει αληθώς προσεύχη, θεολόγος ει» (P.G. 79, 1180 Β).
Ελλογιμώτατε κύριε καθηγητά, επιτρέψτε μου να χαρακτηρίσω «σημείον των καιρών» την τοποθέτησή σας για το θεανδρικό Πρόσωπο του Κυρίου μας.
Σας καλούμε και σας παρακαλούμε να επανέλθετε και να ανασκευάσετε τα κακώς και κακοδόξως λεχθέντα. Η ταπείνωση είναι μεγάλη αρετή και η μετάνοια η χρυσή και βασιλική οδός σωτηρίας.
Β) Στην ίδια εκπομπή του Ραδιοφωνικού σταθμού της Εκκλησίας της Ελλάδος, η κυρία Κατερίνα Χουζούρη είχε προσκεκλημένο, μισή ώρα αργότερα τον γιο του μακαριστού Νίκου-Γαβριήλ Πεντζίκη, κύριο Γαβριήλ Πεντζίκη ο οποίος είπε τα εξής: «Ένας ηγούμενος Αγιορειτικής Μονής μου διηγήθηκε ένα περιστατικό. Κάποτε (ο εν λόγω ηγούμενος) διάβασε στον πατέρα μου το προσχέδιο μίας διαλέξεως για το Άγιο Όρος, την οποία του ζήτησαν. Κι ο πατέρας μου του απάντησε: “Είναι πάρα πολύ ωραίο κείμενο, αλλά πουθενά δεν λες ότι οι Αγιορείτες μυρίζουν!” Και το θυμόταν αυτό ο ηγούμενος και το χάρηκε, διότι ο πατέρας μου είχε την αίσθηση της απτής παρουσίας των Αγιορειτών, η οποία και τον ενδιέφερε περισσότερο!»
Σε ότι αφορά, την άποψη του πατέρα του κυρίου Γαβριήλ Πεντζίκη, ότι «οι Αγιορείτες μυρίζουν», απαντούμε ότι και αν αυτό συμβαίνει, είναι καλύτερα να μυρίζει από απλυσιά ο ορθόδοξος μοναχός, αλλά να ευωδιάζει η ζωή του από την Χάρη του Θεού, που του εξασφαλίζει η προσευχή, η μετάνοια και η νηστεία, παρά να μοσχοβολάει το σώμα του από υλικές αρωματικές ουσίες και να βρωμάει η ζωή του από την βρώμα της εκκοσμικεύσεως, των ανορθοδόξων απόψεων και των κακοδόξων τοποθετήσεων.
Ο γνήσιος Ορθόδοξος μοναχός που διάγει αγιοπνευματική ασκητική ζωή είναι όλος ευωδία Χριστού! Αν δεν είναι έτσι, τότε δεν είναι μοναχός και ασφαλώς μυρίζει. Δεν είμαστε υπέρ της απλυσιάς, αλλά υπέρ του μείζονος που είναι η εν Αγίω Πνεύματι ασκητική ζωή που αποπνέει αυτή.
Βρισκόμαστε σε καιρούς χαλεπούς. Το Ορθόδοξο φρόνημα των Ελλήνων, προσπαθούν κάποιοι να το αλλοιώσουν. Και αυτοί δεν είναι μόνο οι άνθρωποι που είναι έξω από την Εκκλησία, που η ζημιά είναι φυσική και λογική. Περισσότερο, δυστυχώς, αλλοιώνεται το Ορθόδοξο φρόνημα από λόγια και πράξεις ανθρώπων που βρίσκονται «εντός» της Εκκλησίας και η ζημιά είναι τότε ολέθρια. Εξάλλου μη ξεχνάμε ότι οι μεγαλύτερες αιρέσεις προήλθαν από άτομα «εντός» της Εκκλησίας. Είναι μια διαπίστωση οδυνηρή, συνάμα και αληθινή. Όμως φύλακας της αληθείας είναι αυτή ταύτη η Εκκλησία.
Σαν μέλη του Σώματος του Χριστού της Εκκλησίας που είμαστε οφείλουμε να ξυπνήσουμε από τον λήθαργο, που εντέχνως και σκοπίμως μας έχουν επιβάλλει, να ενεργοποιήσουμε τις πνευματικές μας δυνάμεις και να αντιδράσουμε στα σχέδια αυτών, που επιβουλεύονται και παραποιούν τον Ορθόδοξο Χριστιανικό λόγο. Είναι επιτακτική ανάγκη να διαφυλάξουμε την Ορθόδοξη πίστη μας και να την παραδώσουμε ανόθευτη στις επόμενες γενεές. Αυτό και μόνο αυτό είναι το κίνητρό μας.
