Στον αοίδιμο Μεγάρων & Σαλαμίνος κυρό Βαρθολομαίο
Του Μητροπολίτου Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως & Πολυκάστρου Δημητρίου
Οι εορτάσιμες συμπτώσεις ― όρια της αποβίωσης του μακαριστού Μητροπολίτου Μεγάρων & Σαλαμίνος κυρού Βαρθολομαίου επιδοτούν ακόμη περισσότερο τη δοξολογική μας προς Θεόν αναφορά και τη λειτουργική διά Κυρίου ευχαριστία και την συνεκκλησιασμένη εν Πνεύματι ικετηρία μας για την οριστική πορεία του προς τα επέκεινα του κόσμου και του χρόνου· με το θάνατο ως μετάσταση και μαρτυρία έσχατης Χριστομιμησίας, από των λυπηροτέρων επί τα θυμηδέστερα.
Εμφιλοσόφως, ούτως ή άλλως, η δοκιμασία του βίου με όλες τις αναδοχές ως την έσχατη του θανάτου τελικά συνιστά μια δοκιμή. Στα επέκεινα απόκειται η πληρότητα της θυμηδίας, η πληρότητα της θείας κοινωνίας, η πληρότητα της ζωής είτε της βασιλείας του ζώντος Θεού. Η πρόγευσή τους από το παρόν του βίου ως μυστήριο εσχατολογικό είναι δοκιμή απόγευσης, δοκιμή κοινωνίας, δοκιμή της ζωής ή της βασιλείας του μεγάλου Θεού και Σωτήρός μας. Η πρόγευση και ο ευαγγελισμός τους (πρέπει να) είναι μαρτυρία Ιησού Χριστού, ενίοτε δε και μαρτύριο εν Χριστώ, πάντοτε εις δόξαν Θεού Πατρός…
Τα ενενήντα περίπου χρόνια της ζωής του ο αοίδιμος Ιεράρχης τα αφιέρωσε κατά το ενόν στον Κύριο, με εξήντα χρόνια στη διακονία-ιερατεία της Εκκλησίας, από τα οποία τα σαράντα χρόνια τα διήνυσε ως Μητροπολίτης της νεοπαγούς από τα 1974 Μητροπόλεως Μεγάρων & Σαλαμίνος. Πανάκριβα ιερά δώρα στη ζωή του, στη ζωή όλων μας, στην ιστορία της εν Ελλάδι Εκκλησίας, ένας άνθρωπος που ελεήθηκε και δεν μετήλλαξε βιαστικά το ζην με την απολυτότητα του Ποθουμένου, αλλά στάθηκε τόσα χρόνια θεμελιώδης άξονας φροντίδας και οργάνωσης του μυστηρίου της τοπικής Εκκλησίας. “Ελέω Θεού μητροπολίτης της θεοσώστου μητροπόλεως”: κυριολεκτούμενο δώρημα μακράς διαρκείας στην εγκόσμια λειτουργία του, για την απορφανισμένη πλέον Μητρόπολη και την Εκκλησία της Ελλάδος· αμεταμέλητο χάρισμα αιώνιας διαρκείας στην εσχατολογική προοπτική του, μέσα στο μυστήριο της λειτουργίας του Χριστού μας και της Εκκλησίας ως “σώματος” που το ενεργεί χαριτοδώρως το Πνεύμα του Θεού.
Ο θάνατος εύρε τον προπεμπόμενο Επίσκοπο στο μήνα της Παναγίας, στα μεθέορτα της Θεομητορικής κοιμήσεως-μεταστάσεως, μαζί με τα μεθέορτα της δεύτερης ετήσιας εορτής του φερωνυμούμενου Αποστόλου Βαρθολομαίου! Καί η εκκλησιαστική προπομπή της αιωνικής πλέον προοδοιπορίας του, η στέρησή του από την ορατή κοινωνία μας, σημαίνεται από τον εορτασμό του Προδρόμου, από την θεατή απώλεια του “Μείζονος εν γεννητοίς”, όπως την ευαγγελίζονται ως έσχατη μαρτυρία/μαρτύριο ο Λουκάς και ο Ματθαίος και ο Μάρκος. Να ήταν από τις καθημερινές λειτουργικές και ασκητικές δεήσεις τόσων ενοριών και τόσων μοναστηριών της Παναγίας και του Προδρόμου που συγκροτούν το εκκλησιαστικό γεγονός της Μητροπόλεώς του; Είναι κι αυτό ένα μήνυμα ευαγγελισμού της Εγχριστωμένης σωτηρίας, έστω και μέσα από την έσχατη ταπεινότητα της Αδαμικής κληρονομιάς. Γι᾽ αυτό και δοξολογούμε τον Κύριό μας, δεόμενοι για τα “κρείττονα της σωτηρίας” του σεβαστού Συνιεράρχου.
Σεβαστός σε όλα του. Στην αρχοντιά της διακριτικής σοβαρότητος και της μακράς εκκλησιαστικής πείρας. Στην αρχοντιά της έκδηλης ωριμότητάς του, όντως σιωπώσης παραινέσεως για όλους μας. Στην αρχοντιά της ποιμαντορικής και εν γένει μακράς εκκλησιαστικής προσφοράς του, σε κρίσιμες στιγμές της πρόσφατης εκκλησιαστικής (και κατά τούτο νεοελληνικής) ιστορίας μας. Τα πολλά μέχρι και πάμπλειστα θα τα προσκομίσουν οι ασώματοι Άγγελοι εξ όλης της Μητροπόλεως, της εκκλησιαστικότητάς του· φωτοφόροι λαμπροί και λαμπαδούχοι δεήσεων παρά πάντων. Αρκετά θα συνεκφωνήσουν οι ενσώματοι συνάγγελοι της ποιμαντορίας του, “συνεργάτες και συνεργοί εν τω ευαγγελίω”, ο Βοηθός Επίσκοπος Θεοφιλέστατος Ελευσίνος κ. Δωρόθεος, όλοι οι φερέλπιδες κληρικοί και λαικοί, με τόσους μοναχούς και μοναχές, συμμέλη τίμια της κατά Μέγαρα και Ελευσίνα Εκκλησίας.
Σε μας απομένει χρέος ιερό να ανάψουμε μεγάλη ακοίμητη σαραντίζουσα λαμπάδα κατενώπιον του Σωτήρος από την αειζώσα μνήμη της Εκκλησίας, για την θαρραλέα παρουσία του στον εορτασμό του Αγίου Αχιλλίου, πολιούχου Λαρίσης, 15 Μαίου 1990, μαζί με τους αοιδίμους Θεσσαλιώτιδος Κλεόπα και Εδέσσης Χρυσόστομο, Ηλιουπόλεως Θεόκλητο και Νικοπόλεως Χρυσόστομο (του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας), καθώς και τον Σεβασμιώτατο τότε Ζακύνθου και νυν Δωδώνης κ. Χρυσόστομο. Οι μόνοι Αρχιερείς που συνεισέπραξαν μαζί μας την άφρονα μήνι ελαχίστων οργανωμένων, θυμάτων και θυτών ενός ευρύτερου σχεδίου περί την εκκρεμότητα του 1974. Οι μόνοι Αδελφοί που ετόλμησαν, αυτοπροαιρέτως. Καί τολμούμε με σεβασμό και συναίσθηση να επαναλάβουμε εις τιμήν όλων και ειδικά στην ευλογημένη μνήμη των αποιχομένων και μάλιστα του μακαριστού Μεγάρων κυρού Βαρθολομαίου εκείνο το Παύλειο «Αλλ᾿ ο παρακαλών τους ταπεινούς παρεκάλεσεν ημάς ο Θεός εν τη παρουσία Τίτου» [πρβλ. Β΄ Κορ. 7: 6].
Πρεσβύτερος κατά πολύ και στα χρόνια και στην Ιερωσύνη και Αρχιερωσύνη, συμμετείχε κι εκείνος στην μεγάλη τοπικήν πανήγυριν και με την παρουσία του συνεκπροσώπησε την Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος και γενικά της υπ᾽ ουρανόν Ορθοδοξίας για το εκκλησιαστικό μυστήριο/γεγονός που με υπερβάλλουσαν αθλητική υπομονή διακονούσαμε τότε… Προσμέτρησε τις αναλογίες αυτοψεί, προσμέτρησε και την βλάσφημη ασέβεια των ολιγίστων κατά του μυστηρίου της Εκκλησίας. Επιστρέφοντας μάλιστα στα Μέγαρα, εξέδωκαν με τον υπ᾽ αυτόν ιερό Κλήρο ομόφωνο Ψήφισμα, με το οποίο καταδίκαζαν τις ασεβείς ενέργειες καθ᾽ ημών ως κανονικού τότε Μητροπολίτου Λαρίσης, αλλά και “το μεγάλο αμάρτημα της διασπάσεως της εκκλησιαστικής ενότητος, την οποίαν επιφέρουν τα πρόσωπα αυτά, απαιτούντα να επιβάλουν “ετσιθελικά” το ιδικόν των θέλημα εις την τοπικήν Εκκλησίαν της Λαρίσης” [εφημ. “Ημερήσιος Κήρυκας” Λαρίσης, 1/6/90]. Προστέθηκε έτσι ως πολύφρων Ιεράρχης και Ποιμενάρχης στους προασπιστές του μυστηρίου της Εκκλησίας, στους προασπιστές της κατ᾽ Εκκλησίαν αλήθειας και αρετής [“Διά την αλήθειάν εστιν η αρετή, αλλ’ ου διά την αρετήν η αλήθεια” (άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής). Πρόσφατα είχαμε δημοσιοποιήσει αντίστοιχη μαρτυρία ενός αγιασμένου Γέροντος, του π. Ιακώβου Τσαλίκη της Ι. Μ. Οσίου Δαβίδ Γέροντος, Ευβοίας, έκφραση επίσης ενθέου εκκλησιαστικότητος].
Μακρηγορήσαμε, ίσως, καταθέτοντας από πλευράς μας μιάν ιστορική χαρακτηριστική μαρτυρία του εκκλησιαστικού φρονήματος και του ήθους, της σοφίας και της τόλμης του αοιδίμου Μητροπολίτου Μεγάρων & Σαλαμίνος κυρού Βαρθολομαίου. Όμως, σε μας διατηρείται ζώσα και ακοίμητη, σεβαστή και αιωνίζουσα η ώρα (ωραιότητα/πληρότητα) της ωριμότητός του.
Διενθυμούμενοι το επί τόσες δεκαετίες θεόδεκτο “πολυχρόνιο” που του έψαλε το εκκλησιαστικό του πλήρωμα.
Αναγόμενοι πλέον μαζί με όλους στον λειτουργικό/ευχαριστιακό “μακαρισμό” με τον οποίο τον χαιρετίζουμε για την αιωνίζουσα χαρά μας, για τον Χριστό του μείζονος εν γεννητοίς γυναικών Ιωάννου του Προδρόμου, για τον Χριστό του αποστόλου Βαρθολομαίου, τον Σωτήρα και Θεό μας.
Κι απ᾽ Εκείνον ας έχουμε προσδεκτή την ευχή του μακαριστού προτέρου Αδελφού Συνεπισκόπου.―
-120x86.jpg)
