“Η Υπεραγία Θεοτόκος σκεπάζει ολόκληρο τον κόσμο με την μητρική της στοργή. Μας παρακολουθεί ως στοργική μητέρα, η οποία γνωρίζει πολύ καλά τι είναι ανθρώπινος πόνος, γι’ αυτό γίνεται η παρηγορία στις θλίψεις και βοηθός στις ποικίλες ανάγκες μας”…. Αυτά αναφέρει μεταξύ άλλων στην εγκύκλιό του για την κοίμηση της Θεοτόκου ο Μητροπολίτης Δράμας Παύλος.
Ακολουθεί ολόκληρη η εγκύκλιος:
Ελέω Θεού Επίσκοπος και Μητροπολίτης της Αγιωτάτης Μητροπόλεως Δράμας,
προς
τον Ιερόν Κλήρον και τους ευσεβείς και ευλογημένους Χριστιανούς της καθ’ ημάς Ιεράς Μητροπόλεως.
Τέκνα εν Κυρίω αγαπητά και περιπόθητα,
Ο ανθρώπινος λόγος αδυνατεί να εξυμνήσει τα μεγαλεία της εμψύχου κιβωτού του Θεού, της Υπεραγίας Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας, της οποίας σήμερα εορτάζουμε την πάνσεπτη κοίμηση και μετάσταση στα επουράνια σκηνώματα.
Μπροστά στο μεγάλο μυστήριο της Θεοτόκου και τα πλέον εύλαλα χείλη σιγούν αδυνατώντας να εξυμνήσουν τα μεγαλεία της. Η κοίμησις της Παναγίας που εορτάζουμε σήμερα, είναι εορτή χαρμόσυνη, εορτή αθανασίας. Εάν ο Κύριος δεν ευδοκούσε να πάρη σάρκα από το ιερό σκήνωμα που είναι ξαπλωμένο στη νεκρική κλίνη, τι θλίψι αλήθεια θα είχαμε οι άνθρωποι, καταδικασμένοι, χωρίς ελπίδα στη φθορά και στον θάνατο !
Η σωτηρία που χαρίστηκε στον κόσμο συντελέσθηκε με τη συνεργασία της Υπεραγίας Θεοτόκου. «Αι ρήσεις των Προφητών και τα αινίγματα» δεν είναι πλέον για μας του χριστιανούς αινίγματα, αλλά χειροπιαστά μυστήρια της πίστεώς μας που τελεσιουργήθηκαν από την Αειπάρθενο κόρη.
Γι’ αυτό όλη η κτίσις σήμερα αγάλλεται, ορατά και αόρατα, έμψυχα και άψυχα, αφού ο θάνατος έγινε ζωή, νικημένος από την πηγή της ζωής.
Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης γράφει τα εξής για την Παναγία μας : «Όθεν, όποιος εγγίζει εις τα αγγεία, οπού έχουσι το μύρον, παίρνει εις τον εαυτόν του την ευωδίαν, και όποιος πλησιάζει εις μίαν μεγάλην πυρκαιάν δεν ημπορεί παρά να λαμβάνη από την θερμότητά της, έτσι και πολύ περισσότερον, κάθε ενδεής οπού να έχη χρείαν και να πλησιάση με ταπείνωσιν και πίστιν εις το ουράνιον μύρον και εις το πυρ της αγάπης, του ελέους και της ευσπλαγχνίας, οπού πάντοτε ευωδιάζει και πάντοτε ανάπτει εις το στήθος της Παρθένου ̇ εξάπαντος θέλει λάβη βοηθείας, ευεργεσίας και χάριτας, τόσον περισσοτέρας, όσον περισσότερον συνεχώς και με όσον μεγαλυτέραν πίστιν και θάρρος πλησιάση».
Σύμφωνα με τη διδασκαλία της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής του Χριστού Εκκλησίας, η Παναγία Μητέρα του Χριστού είναι το χάραγμα και το σκήπτρον της Ορθοδοξίας. Καί ενώ «γυναίκες λέγονται άπειροι και ανθρωποτόκοι αμέτρητοι και παρθένοι μύριαι πλείσται και Μαρίαι εισι», για την Ορθόδοξη Εκκλησία κυρίως και αληθώς, «μόνον και ιδιώτατον και κυριώτατον και σημαντικώτατόν εστι τη αγία αχράντω και αειδόξω Παρθένω όνομα το Θεοτόκος» (Λεοντίου Βυζαντίου, Κατά Νεστοριανών).
Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς εξυμνώντας τα μεγαλεία της Θεοτόκου γράφει : «Πραγματικά, αν η ευγνώμων γυναίκα που αναφέρεται στο ευαγγέλιο, μόλις άκουσε για λίγο τους σωτηριώδεις λόγους του Κυρίου, απέδωσε τον μακαρισμό και την ευχαριστία στη Μητέρα Αυτού, υψώνοντας τη φωνή της από τον όχλο και λέγοντας προς τον Χριστό : “μακαρία η κοιλία η βαστάσασά σε και μαστοί ούς εθήλασας”, (Λουκ. 11,27), εμείς που έχουμε κοντά μας γραμμένα όλα τα λόγια, αλλά και τα θαύματα και τα παθήματα και την δι’ αυτών έγερση της φύσεώς μας από τους νεκρούς και ανάληψή της από τη γη στον ουρανό, και την δι’ αυτών επηγγελμένη σ’ εμάς αθάνατη ζωή και αμετάτρεπτη σωτηρία, πως δε θ’ ανυμνήσουμε και μακαρίσουμε αδιαλείπτως τη Μητέρα του χορηγού της σωτηρίας, του δοτήρος της ζωής ;».
Εφόσον η Υπεραγία Θεοτόκος έγινε, το έμψυχον παλάτιον του Υιού και Λόγου του Θεού Πατρός, αφού έγινε η κλίμακα που μας ανεβάζει στον ουρανό, επόμενο είναι και ο θάνατός της να γίνει «πορθμείον προς αθανασίαν».
Γι’ αυτό σήμερα δεν εορτάζουμε την κοίμηση μόνο της Θεοτόκου αλλά και την ένδοξη μετάστασή της. Πιστεύουμε ότι ο τάφος δεν μπορούσε να κρατήσει στο σκοτεινό του θάλαμο το πανακήρατο σώμα, την έμψυχη κιβωτό του ζώντος Θεού. Πέθανε η Παναγία μας, διότι ως κτιστό δημιούργημα, έπρεπε να πληρώση το κοινό πανανθρώπινο χρέος που είναι ο θάνατος.
Μετετέθη όμως, διότι η μετάσταση ήταν σημείο του αφθάρτου θαύματος, κατακλείδα των χαρίτων της Υπερευλογημένης Μητρός του Θεού. Ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός ερμηνεύοντας το μυστήριο αυτό γράφει : «Έπρεπε όπως το χρυσάφι, ν’ αποβάλη τη γήινη και θαμπή παχύτητα της θνητότητας και σαν μέσα από το χωνευτήρι του θανάτου ν’ αναστηθή η σάρκα της Παρθένου από το μνήμα άφθαρτη και καθαρή, ακτινοβολώντας από το φως της αφθαρσίας. Σήμερα λαμβάνει η Θεοτόκος αρχή της δεύτερης υπάρξεώς της, η οποία είναι η ανάσταση από Αυτόν που της έδωσε την αρχή της προηγούμενης υπάρξεως, της σωματικής» (Ιω. Δαμασκηνού, Γ΄ Λόγος εις την Κοίμησιν της Θεοτόκου).
Αυτή την αλήθεια τονίζει και ο ιερός Κοσμάς ο μελωδός σε ένα από τα τροπάρια της πρώτης ωδής του κανόνα της παρούσας εορτής : «Διό
θνήσκουσα, συν τω Υιώ εγείρη διαιωνίζουσα».
Εάν μεταξύ της στρατευομένης και της θριαμβεύουσας Εκκλησίας υπάρχει σύνδεσμος και κοινωνία, πολύ περισσότερο υπάρχει ο σύνδεσμος αυτός με την Υπεραγία Θεοτόκο η οποία σκεπάζει ολόκληρο τον κόσμο με την μητρική της στοργή. Μας παρακολουθεί ως στοργική μητέρα, η οποία γνωρίζει πολύ καλά τι είναι ανθρώπινος πόνος, γι’ αυτό γίνεται η παρηγορία στις θλίψεις και βοηθός στις ποικίλες ανάγκες μας.
Ορφανοί που στερηθήκατε τους γονείς σας, άρρωστοι, θλιμμένοι, αμαρτωλοί μη λυπάσθε ̇ έχετε μητέρα, την Μητέρα του Θεού. Αυτή σας φροντίζει στην ξενητειά, σας τρέφει στη φτώχεια, ιατρεύει τα πάθη παρηγορεί τους θλιμμένους, μεσιτεύει για τη συγχώρεση των αμαρτιών σας.
Σήμερα όλη η Ελλάδα υμνολογεί το καύχημα των Ορθοδόξων χριστιανών. Σώζε, αεί, Θεοτόκε, την πτωχή μας χώρα που αγαπά το άγιο πρόσωπό Σου περισσότερο από οτιδήποτε στον κόσμο.
Γιά σένα έκτισε περίλαμπρους ναούς και ταπεινά ερημοκκλήσια στις πολιτείες, στα βουνά, στους κάμπους, στις ακρογιαλιές κ’ έβαλε μέσα ως πολύτιμο θησαυρό την Αγία εικόνα Σου.
Οι ναοί Σου μοσχοβολούν τη χάρη Σου. Τα εικονίσματά Σου θαυματουργούν, το περιβόλι Σου, το Άγιον Όρος βλαστάνει Αγίους. Από τη χάρη Σου παρηγορούμεθα, τα πτωχά μας σπίτια γίνονται παλάτια. Συ είσαι το καύχημά μας, η παρηγορία μας, η ελπίδα μας, η φοβερά μας προστασία.
Αδελφοί μου,
Ας προστρέχουμε προς Αυτήν με πίστη ότι η Δέσποινα του κόσμου μεσιτεύει στον Υιό της για τη σωτηρία μας επειδή εμείς δεν έχουμε παρρησία στον Θεό για τα πολλά μας αμαρτήματα ενώ η δική της μεσιτεία πολλά ισχύει προς ευμένειαν του Δεσπότου Χριστού.
Ας τιμήσουμε, ιδιαίτερα σήμερα, την Υπεραγία Θεοτόκο ως κυρίως και αληθώς μητέρα του Θεού ημών, επικαλούμενοι τις ικεσίες και πρεσβείες της. Έτσι θα την έχουμε βοηθό μας στον παρόντα βίο αλλά και κατά την ώρα της εξόδου μας από τον μάταιο τούτο κόσμο μεσίτρια, ώστε να αναδειχθούμε κληρονόμοι της απορρήτου δόξης του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.
Από το ιερό παλλάδιο του ευσεβούς ημών Γένους την Ιερά και σεβασμία Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή της Παναγίας της Εικοσιφοινίσσης, απονέμω προς όλους σας την αρχιερατική μου ευχή και ευλογία, ευχόμενος έτη πολλά και ευλογημένα υπό την σκέπη της Υπεραγίας Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας. ΑΜΗΝ.
Διάπυρος προς την Υπεραγίαν Θεοτόκον ευχέτης πάντων υμών
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ο ΔΡΑΜΑΣ Π Α Υ Λ Ο Σ
-120x86.jpg)
