Γόρτυνος Ιερεμίας: Η διαγωγή του Θεού σε μας εξαρτάται από την δική μας διαγωγή προς τον Θεό

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΕΓΚΥΚΛΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΙΕΡΕΜΙΑ

ΨΑΛΜΟΣ 17ος
2ο Κήρυγμα (στιχ. 21-31)

1. Ερμηνεύουμε, αδελφοί χριστιανοί, τον 17ο Ψαλμό. Στο προηγούμενο κήρυγμά μας ακούσαμε στον Ψαλμό αυτό τον Δαβίδ να υμνεί τον Θεό (στιχ. 2-4) για την θαυμαστή βοήθεια που του έδειξε ο Θεός στις θλίψεις του και τους κινδύνους από τους εχθρούς. Ήταν τέτοια η βοήθεια που του έδειξε ο Θεός, ώστε του θύμιζε τα μεγάλα θαύματά Του και τις θεοφάνειες που έδειξε κατά την διάσωση του Ισραήλ από τους εχθρούς του, αυτά που γράφονται στην ιστορία της Παλαιάς Διαθήκης.

2. Στην συνέχεια ο Ψαλμωδός Δαβίδ μας εξηγεί γιατί η τόση μεγάλη εύνοια του Θεού σ’ αυτόν. Ο λόγος για τον οποίον ο Θεός βοήθησε τον Δαβίδ τόσο θαυμαστά είναι ότι αυτός υπήρξε πιστός τηρητής των εντολών του Θεού (στ. 21-22). Ήταν καθαρός απέναντι του Θεού και πρόσεχε να μην πράξει την αμαρτία (στιχ. 24). Έτσι ο Θεός, ανταμείβοντας την αρετήν του Δαβίδ και την καθαρότητά του (στιχ. 25), τον προστάτευε πάντοτε και τον έσωζε. Διότι ο Θεός, λέει στην συνέχεια ο Δαβίδ, φέρεται στους ανθρώπους, ανάλογα με την σχέση των ανθρώπων προς Αυτόν: Στους ενάρετους φέρεται ανάλογα με την αρετή τους, στους έντιμους ανάλογα με την εντιμότητά τους, αλλά και στους στρεβλούς φέρεται ανάλογα με την κακία τους (στιχ. 26). Η διαγωγή του Θεού σε μας εξαρτάται από την δική μας διαγωγή προς τον Θεό. Γενικά ο Θεός σώζει τους ταπεινούς και ταπεινώνει τους υπερηφάνους (στιχ. 28). 

Έτσι, λοιπόν, ο Δαβίδ ερμηνεύει τα ελέη του Θεού σ᾽ αυτόν, από το ότι αυτός ήταν πιστός στον Νόμο Του και κράτησε καθαρή την ψυχή του από την αμαρτία. Δεν πρόσε­ξε όμως στην ζωή του αργότερα, στην μεγάλη του ηλικία, και έπεσε, όπως γνωρίζουμε, σε δύο μεγάλα αμαρτήματα. Και σε φόνο και σε μοιχεία!…

3.Έχοντας όμως ο Δαβίδ πεποίθηση στην τωρινή του καθαρότητα εκφράζεται και για το μέλλον του με βεβαιότητα, ότι θα τον προστατεύει ο Θεός. Γι’ αυτό και λέγει εδώ στον Ψαλμό μας και για τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του: «Συ φωτιείς λύχνον μου, Κύριε ο Θεός μου, φωτιείς το σκότος μου» (στιχ. 29). Είναι ωραία η εικόνα που κρύβεται στα λόγια αυτά του Δαβίδ: Ο λύχνος για να έχει φως πρέπει να έχει λάδι. Ο Θεός, αγαπητοί μου, είναι Αυτός που ρίχνει «λάδι» στην ύπαρξή μας, που μας δίνει την δύναμη να ζούμε και να φεύγουν τα σκοτάδια της συμφοράς και του θανάτου. Με την δύναμη που δίδει η βοήθεια του Θεού ο Δαβίδ πιστεύει ότι θα απαλλάσσεται πάντοτε από κάθε πειρασμό και από κάθε τάγμα εχθρικό. Με την βοήθεια του Θεού θα υπερπηδά κάθε τείχος, που του κλείνει την διάβασή του. Γι’ αυτό και λέγει στον Θεό: «Εν Σοι ρυσθήσομαι από πειρατηρίου και εν τω Θεώ μου υπερβήσομαι τείχος» (στιχ. 30).
Όταν, χριστιανοί μου, ο Δαβίδ ήταν καθαρός και αγνός στην ψυχή είχε πάντοτε την προστασία του Θεού και εκφραζόταν έτσι θαρρετά και για το μέλλον της ζωής του. Όταν όμως αργότερα αμάρτησε, έχασε την Χάρη του Θεού και έπαθε συμφορές. Αλλά με την μετάνοιά του (βλ. Ψαλμ. 50) απέκτησε πάλι την Χάρη του Θεού και είχε και πάλι την προστασία Του. Γενικά ο Θεός είναι «υπερασπιστής πάντων των ελπιζόντων επ᾽ αυτόν» (στιχ. 31).