Του Κωνσταντίνου Χολέβα
Η πρόσφατη σύνοδος του ΝΑΤΟ στην Ουαλία κατέδειξε ότι η Δύση (ΗΠΑ και δυτική Ευρώπη) ανησυχεί για δύο μείζονα προβλήματα.
Για την προέλαση του Ισλαμικού Κράτους των τζιχαντιστών (οπαδών του Ιερού Πολέμου) στη Μέση Ανατολή και για την αιματηρή σύγκρουση μεταξύ ουκρανικού στρατού και φιλορώσων αυτονομιστών.
Ελπίζω να κατανοούν οι δυτικοί ηγέτες ότι στην ιεράρχηση των κινδύνων η μάστιγα του φανατικού Ισλάμ είναι σοβαρότερη και ότι για την καλύτερη αντιμετώπισή του απαιτείται μια ταχεία βελτίωση των σχέσεων με τη Ρωσία. Οι κυρώσεις κατά της Ρωσίας εκ μέρους των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης έχουν λογικό έρεισμα, αλλά πρέπει να δούμε μακροπρόθεσμα τη Ρωσία ως εταίρο της Δύσης στον αντιισλαμικό αγώνα. Να μην αποξενώσουμε τελείως τον ρωσικό παράγοντα σε εποχή διεθνούς αναταραχής.
Δεν υποτιμώ το ουκρανικό πρόβλημα ούτε δικαιώνω την ανοικτή παρέμβαση της Μόσχας εις βάρος της εδαφικής ακεραιότητας ενός ανεξάρτητου κράτους, όπως η Ουκρανία. Συμφωνώ σε μεγάλο βαθμό με τους δυτικούς ηγέτες ότι ο Πούτιν έχει υπερβεί τα εσκαμμένα και ότι οφείλει να σέβεται τα σύνορα και το Διεθνές Δίκαιο. Αν η Δύση έμενε με σταυρωμένα τα χέρια απέναντι στις ρωσικές διεκδικήσεις, θα δινόταν ένα λανθασμένο μήνυμα προς οποιαδήποτε χώρα επιθυμεί να διεκδικήσει εδάφη με πρόσχημα την προστασία ομοεθνών πληθυσμών.
Ομως, υπάρχουν δύο σημεία στα οποία οι δυτικοί ηγέτες πρέπει να δείξουν μεγαλύτερη κατανόηση και ευελιξία. Πρώτον, το καθεστώς της Κριμαίας. Η χερσόνησος αυτή δεν ανήκε ιστορικά στην Ουκρανία. Εχει ρωσικό πληθυσμό και θεωρείται ζωτική για τα γεωστρατηγικά συμφέροντα της Ρωσίας ως έξοδος του στόλου της προς τη Μαύρη Θάλασσα. Επί κομμουνιστικού καθεστώτος ο Νικίτα Χρουστσόφ αποφάσισε την παραχώρηση της Κριμαίας στην Ουκρανία, μέλος της τότε Σοβιετικής Ενωσης. Αρα η ρωσική ευαισθησία για την Κριμαία πρέπει να διαχωρισθεί από την τύχη των υπόλοιπων ρωσόφωνων επαρχιών της Ουκρανίας. Η Κριμαία πρέπει να γίνει ανεξάρτητο κράτος ή να διατηρήσει πολύ χαλαρούς δεσμούς με την Ουκρανία, ως μια αυτόνομη περιοχή με απόλυτο σεβασμό της ρωσικής της ταυτότητας. Για τις υπόλοιπες περιοχές με ρωσικό πληθυσμό οι χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης μπορούν να εγγυηθούν την προστασία της γλωσσικής, πολιτιστικής και εθνολογικής ιδιαιτερότητος, με αντίστοιχη εγγύηση εκ μέρους της Μόσχας ότι θα σταματήσει κάθε μορφή στρατιωτικής ενισχύσεως προς τους πληθυσμούς αυτούς.
Το δεύτερο σημείο είναι η παρουσία νεοναζί και άλλων ακραίων εθνικιστών στον κυβερνητικό συνασπισμό της Ουκρανίας. Είδαμε τέτοιες φανατικές ομάδες να διαπράττουν εγκλήματα εναντίον άμαχων Ρώσων σε ουκρανικές πόλεις (π.χ. πυρπόληση κτιρίου γεμάτου με ανθρώπους). Θυμόμαστε το ιστορικό παρελθόν των δυτικών ουκρανικών επαρχιών (ουνίτες φιλοκαθολικοί κυρίως) που εντάχθηκαν στον στρατό του Χίτλερ εναντίον των Ρώσων επί Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Οι Δυτικοί οφείλουν να δηλώσουν ρητώς και κατηγορηματικώς ότι τα μέτρα εναντίον της Ρωσίας δεν σημαίνουν σε καμία περίπτωση στήριξη προς αυτές τις απεχθείς πολιτικοστρατιωτικές ομάδες της Ουκρανίας.
Θα είναι προς το συμφέρον του ευρύτερου ευρωπαϊκού χώρου και του συνόλου των χριστιανικών λαών να τερματιστεί η ουκρανική κρίση και να σταματήσουν τα εκατέρωθεν μέτρα και αντίμετρα, τα οποία απειλούν πολλές χώρες με ενεργειακή κρίση. Το κλειδί είναι ο Πούτιν, ο οποίος απειλείται με απομόνωση. Πρέπει να επιδείξει λελογισμένη υποχωρητικότητα, σκεπτόμενος ότι έχει ισλαμιστικό κίνημα μέσα στα σύνορά του, κυρίως στην Τσετσενία. Είναι προς το συμφέρον του ρωσικού λαού να μη θυσιάζει τα παιδιά του στο ουκρανικό μέτωπο, αλλά να ενωθεί με την υπόλοιπη Ευρώπη στον αγώνα κατά του ισλαμικού φανατισμού.Η Ελλάδα φυσικά θα σεβαστεί τις αποφάσεις των συμμάχων της, αλλά θα τους θυμίζει ότι χρειαζόμαστε τη Ρωσία εναντίον των ισλαμιστών.
