του Μητροπολίτη Δημητριάδος Ιγνατίου
(από το ένθετο της «Δημοκρατίας» για την ορθοδοξία)
Για κάποιον απροσδιόριστο λόγο, το e-mail ενημέρωνε, πως η επόμενη συνεδρίαση του Συμβουλίου των Επιτρόπων της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα πραγματοποιείτο μέσα στον καθεδρικό ναό της Αθήνας.
Ο Γάλλος Επίτροπος παραξενεύτηκε και σχεδόν δυσανασχέτησε. Η κουλτούρα του δεν επέτρεπε ανάμιξη των επουρανίων με τα επίγεια. Παρ΄ όλ’ αυτά, φρόντισε να βρεθεί εγκαίρως στη Μητρόπολη της Αθήνας. Αφού πέρασε τον αυστηρό έλεγχο, μπήκε στον επιβλητικό ναό.
Βάλθηκε να προχωρεί, όταν το μάτι του διέκρινε πίσω από μια κολόνα μια μορφή ενός προσκυνητή. Καθόταν σε μια καρέκλα, σε στάση περισυλλογής, με το κεφάλι χαμηλωμένο και τους ώμους λίγο κυρτούς. Ο Επίτροπος τον παρατήρησε για λίγες στιγμές. Εκείνος τον αντιλήφθηκε και ευγενικά χαιρέτισε με ένα νεύμα του κεφαλιού του. Ο Επίτροπος, αφού ανταπέδωσε, προχώρησε προς τη θέση του. Σιγά-σιγά άρχισαν να προσέρχονται και οι συνάδελφοί του. Άνοιξε διάλογο με τους περισσότερους, μέχρι που ο Πρόεδρος ανέβηκε στο βήμα, τους καλωσόρισε και ζήτησε την προσοχή τους.
«Κύριε συνάδελφοι», άρχισε την ομιλία του, «η προεδρία της Ελλάδος, όπως ανέφερα και στην περασμένη συνάντησή μας, βρίσκει τους λαούς της Ευρώπης μπροστά σε μια νέα εποχή. Πριν αρχίσουμε να συζητούμε για τα επιμέρους θέματα, σας καλώ να συνειδητοποιήσετε πως η κοινή μας πατρίδα δεν μοιάζει με τους νεόπλουτους λαούς της εποχής μας, Υπερατλαντικούς και Ασιάτες, λαούς απολίτιστους, άρπαγες και φαντασμένους. Αποτελούμε την κορυφαία ήπειρο της ανθρώπινης ιστορίας. Το σημερινό οικονομικό σύστημα θα επιβραβεύσει έναν νέο τύπο υπερανθρώπου, αφοσιωμένου στον τελικό σκοπό και έτοιμου να παραμερίσει τους αδύνατους κρίκους, έξω και μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η ήπειρος μας πρέπει να γεμίσει ξανά πολίτες με περήφανο βλέμμα και περήφανο ανάστημα, εξαλείφοντας τους μέτριους και τους κυρτωμένους από ανουσίους συναισθηματισμούς. Όλους εκείνους σαν αυτόν εκεί, πίσω απ΄ την κολόνα».
Αμέσως, όλων τα βλέμματα στράφηκαν προς τον άνθρωπο, που λίγο πριν ο Γάλλος Επίτροπος είχε ανταμώσει. Αισθάνθηκε μάλιστα πολύ αμήχανα. Τόσο, που, όταν τέλειωσε η συνεδρίαση, τον πλησίασε και του είπε απολογητικά:
«Λυπούμαι πολύ για την αγένεια του συναδέλφου μου».
«Παρακαλώ», απάντησε εκείνος, «μη στεναχωριέστε. Την ξέρω αυτή την νοοτροπία. Κάποτε υπήρξα και οπαδός της. Μέχρι που κατάλαβα».
«Τι καταλάβατε», ρώτησε με περιέργεια ο Γάλλος Επίτροπος.
«Κατάλαβα, πως χίλια χρόνια τώρα, οι λαοί της πολιτισμένης Ευρώπης πασκίζουν να σκοτώσουν τον Θεό. Και ήρθε ο Νίτσε, ο μεγάλος σας φιλόσοφος, να πιστοποιήσει τον θάνατό του».
«Αυτό λέτε να φταίει;», ρώτησε λίγο ειρωνικά ο Επίτροπος.
«Μα δεν βλέπετε; Για ό,τι έχει να καυχηθεί η Ευρώπη -ο ανθρωπισμός της, οι Τέχνες της, ο πολιτισμός της- είναι για τους καρπούς ενός δέντρου, που φύτρωσε και ποτίστηκε με το αίμα ενός Γολγοθά. Εγώ αξιώθηκα –μη ρωτάτε πώς- να οδηγηθώ στο ‘ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ΄. Πιστέψτε με όμως, αυτή η κραυγή της αυτοκριτικής και της αυτογνωσίας, αυτή η φωνή μιας επιστροφής και μιας μετάνοιας, θαρρώ πως είναι για όλη μας την ήπειρο, η μόνη λύση. Διαφορετικά, οι μηχανισμοί δεν θ΄ αντέξουν».
«Μοιάζετε να ξέρετε τα πράγματα από μέσα», παρατήρησε ο Γάλλος Επίτροπος. Εργαστήκατε σε κάποιο Ευρωπαϊκό οργανισμό;»
«Υπήρξα ανώτατο στέλεχος των Ευρωπαϊκών Τελωνείων. Μεγαλοτελώνης σα να λέμε. Και τώρα… επιτρέψτε μου να αποχωρήσω. Καλημέρα σας!»
Και η μορφή χάθηκε στο ημίφως, την ώρα που έξω είχαν αρχίσει οι δηλώσεις.
