Γεμάτο θεολογικά μηνύματα και προτροπές για να ζήσουμε με όλη μας την ψυχή της Αγιες μέρες του Πάσχα είναι η Πασχαλινή Εγκύκλιος του Μητροπολίτη Ιταλίας Γενναδίου.
Συγκεκριμένα, ο Ποιμενάρχης αναφέρει:
Τέκνα εν Κυρίω Αγαπητά,
Ενθυμούμεθα τους θαυμασίους και πανηγυρικούς λόγους του ψαλμωδού, τους οποίους με πνευματικήν αγαλλίασιν και μεγαλοπρέπειαν ο Υμνωδός του Πάσχα Ιωάννης ο Δαμασκηνός ψάλλει: «Αύτη η ημέρα ην εποίησεν ο Κύριος αγαλλιασώμεθα και ευφρανθώμεν εν αυτή».
Γνωρίζομεν πολύ καλά ότι, κατά τον Μωϋσή, όλαι αι ημέραι της Δημιουργίας του Θεού έφερον εις το προσκήνιον της ζωής το υλικόν σύμπαν: Υπήρξαν ημέραι σπουδαιότητος και δόξης. Είναι γεγονός αναντίρρητον ότι της «Εορτής των Εορτών» και «Πανηγύρεως των Πανηγύρεων», της Αναστάσεως του Κυρίου, η ιερωτάτη και ιστορική ημέρα της εν Βηθλεέμ Γεννήσεως του Σωτήρος Χριστού μας και αυτήν διεδέχθη «θρήνος και κλαυθός και οδυρμός πολύς», λόγω του βρεφοκτόνου Ηρώδου. Δόξα τω Θεώ, και η συνέχεια της ουρανίας ατμοσφαίρας της Γεννήσεως, η οποία μετετράπη εις φονικήν και απάνθρωπον ανώμαλον κατάστασιν, δεν αγγίζει την μητρικήν καρδίαν της Παναγίας η ανελέητος Ηρωδινή ρομφαία, διότι η Παναγία ειδοποιείται προφητικώς υπό του δικαίου Συμεών (Λουκ. 2,35). Βεβαίως, την γλυκυτάτην καρδίαν της θα πληρώση το Πάθος του Μονογενούς Υιού της, αλλά και θα χαροποιήση και θα αγαλιάση αφάτος το ανυπέρβλητον και χαρμόσυνον γεγονός της Αναστάσεώς Του. «Πάλιν δε όψομαι υμάς και χαρήσεται υμών η καρδία».
Είναι δε τρανή αλήθεια ότι με την «ημέραν αυτήν, την οποίαν εποίησεν ο Κύριος», έχομεν την «Νέαν Δημιουργίαν», η οποία έφερε την σωτηρίαν των ανθρώπων και εν Χριστώ αδελφικήν μας συγγένειαν, και την θεικήν υιοθεσίαν μας εις την πορείαν μας διά την πραγματοποίησιν της Βουλής του Θεού. Με το φως της Αναστάσεως εφωτίσθησαν οι Άγιοι της Εκκλησίας οι όσιοι και οι δίκαιοι, όπως ο Άγιος Μεγαλομάρτυς Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος και θαυματουργός, τον οποίον εορτάζομεν κατά τον χαρμόσυνον και αναστάσιμον καιρόν του Αγίου Πάσχα, παράδειγμα πίστεως, μάρτυρος και θυσίας. Με την πάροδον του χρόνου, το υλικόν σύμπαν θα εξαλειφθή διά να διαδεχθή αυτό μία «Νέα Δημιουργία». Ας αφήσωμεν τον Απόστολον Πέτρον να ομιλήση, μέσω των επιστολών του: «…τον δε φόβον αυτών μη φοβηθήτε, μηδέ ταραχθήτε, Κύριον δε τον Θεόν αγιάσατε εν ταίς καρδίαις υμών, έτοιμοι δε αεί προς απολογίαν παντί τω αιτούντι υμάς λόγον περί της εν υμίν ελπίδος…» (Α’ Πέτρου 3,14-15), «…ότι και Χριστός άπαξ παρί αμαρτιών έπαθε, δίκαιος υπέρ αδίκων, ίνα ημάς προσαγάγη τω Θεώ, θαναντωθείς μεν σαρκί, ζωοποιηθείς δε πνεύματι…» (Α’ Πέτρου 3,18), «Προ πάντων δε την εις εαυτούς αγάπην εκτενή έχοντες, ότι η αγάπη καλύψει πλήθος αμαρτιών, φιλόξενοι εις αλλήλους άνευ γογγυσμών…» (Α’ Πέτρου 4,7), «Ευλογητός ο Θεός και Πατήρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ο κατά το πολύ αυτού έλεος αναγεννήσας ημάς εις ελπίδα ζώσαν δι’ αναστάσεως Ιησού Χριστού εκ νεκρών, εις κληρονομίαν άφθαρτον και αμίαντον και αμάραντον, τετηρημένην εν ουρανοίς εις υμάς, τους εν δυνάμει Θεού φρουρουμένους διά πίστεως εις σωτηρίαν ετοίμην αποκαλυφθήναι εν καιρώ εσχάτω» (Α’ Πέτρου 1, 3-5).
Μέσω της Χάριτος του Αναστάντος Χριστού «Νέοι άνθρωποι» θα δημιουργήσουν την «Νέαν Κτίσιν». Εμβαθύνοντες εις το Μυστήριον της Θείας Οικονομίας του Σωτήρος Χριστού, θαυμάζομεν ωσαύτως και τας ημέρας αυτάς, όπως και εκείνας της εν Βηθλεέμ, εν Ιορδάνη ποταμώ, εν Θαβώρ, δημιουργηθείσας διά την σωτηρίαν μας. Παρά την ιεράν σημασίαν και την μυσταγωγικήν σπουδαιότητα, αυταί αι λαμπρόταται ημέραι της αμωμήτου Πίστεώς μας, αι οποίαι έχουν στενοτάτην πνευματικήν, θεολογικήν και εκκλησιαστικήν σχέσιν με την σωτηρίαν μας, όλα αυτά τα εξαίσια θεϊκά γεγονότα δεν θα είχον την πρέπουσαν τιμήν και ιερότητα, θα είχον, δηλαδή, τέλος μάταιον, τέλος, εάν δεν ηκολούθη η ένδοξος Ανάστασις του Κυρίου. Προσθέτομεν εν συνεχεία και τούτο: «ει δε Χριστός ουκ εγήγερται, κενόν άρα το κήρυγμα ημών, κενή δε και η πίστις υμών» (Α’ Κορινθίους 15,14). Μη λησμονήσωμεν, εκλεκτοί εν Χριστώ Αδελφοί, ότι εις ημάς οι οποίοι «πιστεύομεν επί τον εγείραντα Ιησούν τον Κύριον ημών εκ των νεκρών, ος παρεδόθη διά τα παραπτώματα ημών και ηγέρθη διά την δικαίωσιν ημών» (Ρωμ. 4,24-25), εχέγγυον και γέφυρα ενότητος και καταλλαγής μεταξύ της δικαιώσεως και της απολυτρώσεώς μας, διά της θυσίας Του, είναι η Ανάστασις.
Με την Ανάστασιν του Σωτήρος Χριστού, αφ’ ενός μεν απεκατεστάθη η αθανασία του ανθρώπου: «Χριστός εγήγερται εκ νεκρών, απαρχή των κεκοιμημένων εγένετο» (Α’ Κορινθίους 15,20), αφ’ ετέρου δε εξησφαλίσθη η αιώνιος ζωή: «Κατεπόθη ο θάνατος εις νίκος. Που σου, θάνατε, το κέντρον; Που σου, άδη το νίκος;» (Α’ Κορινθίους 15,54-55). Και η ζωή όλων οι οποίοι «συνηγέρθησαν τω Χριστώ» συνεχίζεται και «εν καινότητι ζωής περιπατούσιν», αλλά και οι έτεροι οι οποίοι «λογίζονται εαυτούς νεκρούς μεν είναι τη αμαρτία, ζώντας δε τω Θεώ εν Χριστώ Ιησού» (Κολ. 3,1, Ρωμ. 6.4,11), προσβλέπουσιν εις «ανάστασιν ζωής». Από την άλλην πλευράν «οι τα φαύλα πράξαντες» και μη ανορθωθέντες εν Χριστώ αναστάντι, αναμένουσιν «ανάστασιν κρίσεως», όπως κατά θαυμαστόν τρόπον γράφει ο ηγαπημένος του Χριστού μαθητής, απόστολος και ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος (Ιωάν. 5,29). Και διά να αισθανθή πλήρς την παρουσίαν του Αναστάντος Χριστού ο πιστός άνθρωπος οφείλει να καθαρίση την καρδίαν του: «Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία ότι αυτοί τον Θεόν όψονται». Απαιτείται η καθαρότης της καρδίας διά να ζήση ο άνθρωπος, και να απολαύση τα αγαθά της Αναστάσεως του Κυρίου. Άμωμος ζωή, διά να αισθάνεται πλησίον του, και εντός αυτού, τον Αναστάντα Χριστόν, πλήρης αγάπης και αφοσιώσεως προς αυτόν.
Οι καθαρά τη καρδία πιστοί ακούουν την Αναστάσιμον φωνήν, τα σημεία της παρουσίας του Αναστάντος Θεού αισθητότερα, έχουν την χάριν, απολαμβάνουν τα αγαθά της Αναστάσεως, την Αθανασίαν και την Αιώνιον Ζωήν. Ας ψάλλωμεν μετά του Υψίστου, Αδελφοί περιπόθητοι και πάσα η Αναστάσιμος ομήγυρις: «Καθαρθώμεν τας αισθήσεις και οψόμεθα τω απροσίτω φωτί της Αναστάσεως Χριστόν εξαστράπτοντα και χαίρετε φάσκοντα τρανώς ακουσόμεθα, επινίκιον άδοντες».
Εν Βενετία Πάσχα 2016
† Ο Μητροπολίτης
Ο Ιταλίας και Μελίτης Γεννάδιος
Discussion about this post