Συνέντευξη στον Μάνο Χατζηγιάννη-Μέρος Α'
“Τα πράγματα δείχνουν πως αυτοί που κρατούν στα χέρια τους την τύχη αυτού του τόπου με το πρόσχημα της δήθεν πολυπολιτισμικότητας είναι έτοιμοι να θυσιάσουν και πολτοποιήσουν τα ιερά και τα όσια του Γένους στην χοάνη του… «δικού» τους πολιτισμού”…Αυτό το ξεκάθαρο μήνυμα στέλνει στην αποκλειστική του συνέντευξη στο “Αγιορείτικο βήμα” ο Μητροπολίτης Κισάμου & Σελίνου κ. Αμφιλόχιος.
Στο σημερινό πρώτο μέρος της συνέντευξης ο κ. Αμφιλόχιος μιλάει για το μεγάλο ζήτημα της καταστροφής των χημικών της Συρίας στην Μεσόγειο, θέμα για το οποίο σήμερα φορείς της Κρήτης με επικεφαλής τον ίδιο τον Αρχιεπίσκοπο Ειρηναίο θα βρεθούν στην Αθήνα. Μιλάει ακόμη για την έλλειψη Θεολόγων και την υποβάθμιση του μαθήματος των Θρησκευτικών και ζητάει επιτέλους να κηρυχτεί η "επανάσταση των συνειδήσεων"!
Ακολουθεί το πρώτο μέρος της συνέντευξης:
Σεβασμιώτατε ίσως το πιο επίκαιρο θέμα των ημερών είναι η διαμαρτυρία σας για το θέμα της καταστροφής των χημικών της Συρίας στην Μεσόγειο και κατ' επέκτασιν για τους κινδύνους που ελλοχεύουν και για την Κρήτη. Τι πρέπει να γίνει ούτως ώστε, για να δανειστώ και μια δική σας φράση, " να μην καταστήσουμε με την ανοχή μας τη λεκάνη της Μεσογείου, την Κρήτη μας, δοχείο των αποβλήτων της απερισκεψίας αλλά και της αλαζονείας των ισχυρών της γης" ;
Νομίζω ότι οι καιροί επιβάλλουν σε όλους μας να βγούμε, επιτέλους, από το κέλυφος της απραξίας μας και, με γνώμονα την συνείδηση μας, να αναλάβουμε την ευθύνη μας απέναντι στην ιστορία, στο παρόν και το μέλλον του τόπου και της Πατρίδας μας. Το θέμα της υδρόλυσης και της καταστροφής των χημικών της Συρίας στην κλειστή λεκάνη της Μεσογείου, σύμφωνα με γνώμες ειδικών επιστημόνων, ελλοχεύει μέγιστους κινδύνους όχι μόνον για την Κρήτη, αλλά για ολόκληρη την Μεσόγειο.
Κινδυνεύει, με απλά λόγια, η Μεσόγειος να μετατραπεί σε νεκρά θάλασσα, σε χαβούζα πυρηνικών αποβλήτων και η περιβαλλοντολογική μόλυνση που μπορεί να προκληθεί από ένα ατύχημα στο… «πείραμα» αυτό της υδρόλυσης, να μετατρέψει την Κρήτη και όχι μόνον από επίγειο παράδεισο σε κρανίου τόπο. Είναι δε απορίας άξιο για να μην πω υποκριτικό έως και ύποπτο το γεγονός ότι οικολογικές κ.α. οργανώσεις, ως επίσης και τα… «μεγάλα» κανάλια στο «δελτίο των οκτώ» ενώ δημιουργούν ολόκληρο θέμα, και καλώς το πράττουν, για μια νεκρή χελώνα που ξεβράστηκε στην ακτή σιωπούν και κωφεύουν ενώπιον μιας πιθανής οικολογικής καταστροφής που απειλεί όχι μόνον τις θάλασσες και τις ακτές μας, την αλιεία και τον τουρισμό μας, αλλά αυτή καθ΄ εαυτή την ζωή στο σύνολο της, τον τόπο και τους ανθρώπους του.
Τι πρέπει να γίνει λοιπόν; Να ενώσομε την φωνή και τις δυνάμεις μας μαζί με όλους εκείνους που γνωρίζουν να σέβονται και να τιμούν τους αγώνες και τις θυσίες των αγιασμένων προγόνων μας για να μείνει ο τόπος μας, η Κρήτη και η Πατρίδα μας ελεύθερη από κάθε είδους δεσμά και εξαρτήσεις, για να κρατήσομε την ψυχή μας ελεύθερη. Να ξανακουστεί η φωνή της Κρήτης σε όλη την οικουμένη και να βροντοφωνάξει στους ισχυρούς της γης πως δεν σκύβομε το κεφάλι παρά μόνον για να προσευχηθούμε και να προσκυνήσομε τα ποτισμένα με το αίμα και τον τίμιο ιδρώτα των προγόνων μας αγιασμένα χώματα της. Ο μακαριστός Γέροντας και προκάτοχος μας Μητροπολίτης κυρός Ειρηναίος με προφητικό λόγο είχε μιλήσει για την επανάσταση των συνειδήσεων. Πιστεύω πως ήρθε πλέον η ώρα όχι απλά να μιλήσομε, αλλά να κηρύξομε αυτή την επανάσταση.
-Μια άλλη πολύ σημαντική παρέμβασή σας υπήρξε το έγγραφο διαμαρτυρίας που αποστείλατε πέρυσι για την έλλειψη Θεολόγων στα σχολεία της εκκλησιαστικής σας περιφέρειας. Το πρόβλημα υφίσταται ακόμη και σε ποιο βαθμό;
«Η πιο προγραμματισμένη και τραγικότερη άρνηση της ανεκτικότητας σημειώθηκε στις ώρες εκείνες της ιστορίας του κόσμου που έκαναν τον άνθρωπο να αγνοήσει ή και να αρνηθεί τη θρησκεία», γράφει ο σπουδαίος φιλόσοφος και πολιτικός Παναγιώτης Κανελλόπουλος. Είναι γνωστές, νομίζω, οι διαθέσεις της επικρατούσας άποψης περί της θέσης του μαθήματος των Θρησκευτικών στα Σχολεία της Πατρίδας μας. Το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων κατηγορείται από τους… πάσης φύσεως «φωταδιστές» των καιρών μας ως «αναχρονιστικό», καθώς, σύμφωνα με πρόσφατες δηλώσεις εκπροσώπων του Ελληνικού Κοινοβουλίου «τα θρησκευτικά δεν έχουν θέση στο σύγχρονο Λύκειο». Συνεπώς το πρόβλημα είναι ευρύτερο και βαθύτερο. Μιλάμε για μία αποδόμηση, αποψίλωση της θρησκευτικής αγωγής των Ελληνοπαίδων. Μαζί με αυτό και μέσα σε όλα αυτά υφίσταται και το θέμα της έλλειψης Καθηγητών Θεολόγων από ικανό αριθμό Σχολείων, φαντάζομαι όχι μόνον της Εκκλησιαστικής μας Περιφέρειας, μιλώ όμως για ότι καλώς γνωρίζω.
Την φετινή σχολική χρονιά τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα απ΄ ότι την παρελθούσα. Υπάρχουν και φέτος ελλείψεις, όχι όμως στο μέγεθος και βαθμό του παρελθόντος σχολικού έτους. Προσπαθήσαμε να συμβάλλομε προς την κατεύθυνση εξεύρεσης λύσης προτείνοντας στο Υπουργείο Παιδείας, μέσω της Δνσης Β/θμιας Εκπαίδευσης Ν. Χανίων, την εθελοντική προσφορά ικανών και κατηρτισμένων θεολόγων Κληρικών της Μητροπόλεως μας, οι οποίοι θα μπορούσαν, έστω και περιστασιακά, να έχουν μια επικοινωνία με σχολεία της περιοχής μας όπου δεν έχει διοριστεί Θεολόγος καθηγητής. Η πρότασης μας αυτή δεν έγινε αποδεκτή. Τι μέλλει γενέσθαι λοιπόν; Αν η Πολιτεία αδυνατεί ή αρνείται να αναλάβει την ευθύνη της στο θέμα αυτό, η Εκκλησία δεν μπορεί, δεν έχει το δικαίωμα, πιστεύομε, να απεμπολήσει την δική Της ευθύνη. Χρειάζεται η Εκκλησία, η Ενορία να λειτουργήσει όχι ως «κοινωνικό παντοπωλείο», όπως τείνει να συμβεί σε πολλές περιπτώσεις, αλλά ως τόπος παραμυθίας, ελπίδας, κατήχησης των ανθρώπων μας, ιδιαίτερα της νέας γενιάς, η οποία μεθυσμένη σ΄ ένα κόσμο αισθήσεων και παραισθήσεων, ζώντας στην παραζάλη των καιρών μας και πληρώνοντας το τίμημα της ασυνέπειας έργων και λόγων ημών των μεγαλυτέρων αναζητεί φώς, ελπίδα, χαρά και αλήθεια. Τόπο αναπαύσεως και αναψύξεως. Χρέος και ευθύνη της Εκκλησίας λοιπόν είναι να οδηγήσει παιδιά Της στην αποκεκαλυμμένη Αλήθεια που δεν είναι άλλη από τον Χριστό και την Αγία Του Εκκλησία.
-Στη Βουλή έφτασε πρόσφατα ένα άλλο δικό σας έγγραφο προς τον υπουργό Εσωτερικών Ιωάννη Μιχελάκη για τις κοινωνικές δομές "Βοήθεια στο σπίτι" που λειτουργούν από την Ιερά Μητρόπολη Κισάμου και Σελίνου σε Κίσαμο και Κάντανο. Τι συμβαίνει ακριβώς σε αυτήν την περίπτωση και γενικότερα πως μπορεί η Εκκλησία να ανταποκριθεί εν καιρώ κρίσης στο πολυποίκιλο κοινωνικό Της έργο;
Στην Μητρόπολη μας και με ευθύνη της λειτουργούν ήδη από το 1979 δύο οργανωμένα Προγράμματα «Κατ΄ Οίκον» Βοήθειας καλύπτοντας ανάγκες εμπερίστατων και πολύπαθων ανθρώπων της ευρύτερης περιοχής. Τα Προγράμματα αυτά καλύπτουν απομονωμένες περιοχές της ενδοχώρας, της εγκαταλελειμμένης και ξεχασμένης από την Πολιτεία υπαίθρου, όπου εκτός των δύο αυτών Δομών δεν υπάρχει καμία άλλη οργανωμένη ιατροφαρμακευτική κάλυψη και περίθαλψη των κατοίκων των περιοχών αυτών. Από τις δύο αυτές Δομές εξυπηρετούνται και καλύπτονται περισσότερες από 350 οικογένειες και μεμονωμένα άτομα, τα οποία σε καθημερινή βάση δέχονται την ευεργετική φροντίδα των Προγραμμάτων αυτών.
Δυστυχώς η Πολιτεία με το πρόσχημα ότι τα Προγράμματα αυτά δεν ανήκουν στην Αυτοδιοίκηση αλλά στην Εκκλησία και ενώ πληρούν όλες τις από τον Νόμο προϋποθέσεις τα απένταξε από χρηματοδότηση που προσφέρει στα αντίστοιχα Προγράμματα των Δήμων. Αποτέλεσμα: Εάν η Πολιτεία επιμείνει στην παράλογη και παράδοξη αυτή…. «λογική» της και με δεδομένο ότι η Μητρόπολις μας αδυνατεί να σηκώσει και αυτό το οικονομικό βάρος να εγκυμονείται ο μέγιστος κίνδυνος τα Προγράμματα να οδηγηθούν σε κλείσιμο, με ανυπολόγιστες κοινωνικές συνέπειες για τους 350 και πλέον εξυπηρετούμενους, κατ΄ εξοχήν άνθρωποι κοινωνικά και οικονομικά αδύναμοι, ως επίσης και τους οκτώ εργαζόμενους των Προγραμμάτων. Διερωτώμαι λοιπόν: Δεν είναι χρέος της Πολιτείας να στηρίζει και υποστηρίζει τέτοιες οργανωμένες δομές, οι οποίες προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στους αδύναμους και ανήμπορους συνανθρώπους μας;
Τι μέλλει γενέσθαι; Ειλικρινά δεν γνωρίζω. Εύχομαι και προσεύχομαι ο Θεός να δώσει λύση και σε αυτό. Δεν γνωρίζω επίσης πόσο μπορεί ακόμα να αντέξει η Εκκλησία στις ολοένα αυξανόμενες ανάγκες των ανθρώπων που καθημερινά χτυπούν την πόρτα Της ζητώντας «έλαιον» και «οίνον». Ελπίζομε στην αγάπη του Θεού και την αρχοντιά και φιλοτιμία των ανθρώπων μας που, μέσα απ΄ όλη αυτή την δοκιμασία των καιρών μας, έμαθαν πως αληθινά πλούσιος δεν είναι αυτός που έχει, αλλά εκείνος που ξέρει να δίδει και να μοιράζεται το έχειν του. Να σημειώσομε, τέλος, ότι χρειάζεται όλοι μας να μην λησμονούμε πως η αποστολή της Εκκλησίας δεν εξαντλείται στην παροχή κοινωνικών ευεργεσιών προς τον άνθρωπο, αλλά κύριο έργο Της είναι η σωτηρία του ανθρωπίνου γένους. Μέσα από αυτή την προοπτική χρειάζεται, νομίζω, να διακονεί και θεραπεύει τις ανάγκες των ανθρώπων, δείχνοντας ότι ο Χριστός είναι ο μεγάλος Παρών μέσα στην ιστορία του κόσμου.
-Έχετε τοποθετηθεί κατά καιρούς για θέματα όπως η κατάργηση του Εκκλησιασμού των Ελληνοπαίδων. Τη χρονιά που πέρασε πολλά ήταν εκείνα τα γεγονότα τα οποία προκάλεσαν αντιδράσεις στους πιστούς. Η αργία της Κυριακής, το σύμφωνο συμβίωσης, το μάθημα των Θρησκευτικών, η δημοπράτηση του τεμένους… Πιστεύετε πως υπάρχει ένας υπόγειος πόλεμος εναντίον της Εκκλησίας και της πατρίδας; Η Ιερά Σύνοδος έχει αντιμετωπίσει όπως θα έπρεπε τις "δοκιμασίες";
«Γλυκώτερο πράγμα δεν είναι άλλο από την πατρίδα και την θρησκεία. Όταν γι' αυτά τον άνθρωπο δεν τον τύπτει η συνείδησή του αλλά τα δουλεύει ως τίμιος και τα προσκυνά είναι ο πλέον ευτυχής και ο πλέον πλούσιος", σημειώνει ο μεγάλος Μακρυγιάννης στα Απομνημονεύματα του. Στους όντως δύσκολους και χαλεπούς καιρούς μας όπου όχι μόνο η μιζέρια έχει καλύψει τα πάντα αλλά κυρίως η φτώχια σε αξίες και πρόσωπα είναι ολοφάνερη, καθώς μοιάζει να στέρεψαν τα αξιακά μας αποθέματα, ποιές άλλες μπορεί να είναι οι ανακαινιστικές, αναπλαστικές εκείνες δυνάμεις, εκτός από την Εθνική συνείδηση και την πίστη στο Χριστό και την Εκκλησία Του, οι οποίες θα μας ανορθώσουν, θα ζωντανέψουν και πάλι την ελπίδα και την αξιοπρέπεια μας;
Τα πράγματα δείχνουν πως αυτοί που κρατούν στα χέρια τους την τύχη αυτού του τόπου με το πρόσχημα της δήθεν πολυπολιτισμικότητας είναι έτοιμοι να θυσιάσουν και πολτοποιήσουν τα ιερά και τα όσια του Γένους στην χοάνη του… «δικού» τους πολιτισμού. Στόχος αυτής της προσπάθειας φαίνεται να είναι η δημιουργία ενός ά-πατρι πολιτισμού ό οποίος θέλει να αποδυναμώσει εμπειρίες, να αποδημήσει και νοθεύσει συνειδήσεις, να απαξιώσει την πίστη, την ιστορία και την γλώσσα. Αποτέλεσμα τα όσα, επιγραμματικά, σημειώνετε στην ερώτηση σας. Η Εκκλησία, νομίζω, έχει αποδείξει πως δεν διακατέχεται από ξενοφοβικά συμπλέγματα, ούτε είναι αντίθετη στην ελευθερία έκφρασης της όποιας διαφορετικότητας. Γνωρίζει να σέβεται ακόμα και όταν δεν αποδέχεται. Δεν μπορεί όμως να ολιγωρήσει στην, όπως φαίνεται, συντονισμένη και καλά οργανωμένη αυτή προσπάθεια αποδόμησης και αποψίλωσης. Οι μειοψηφίες δεν μπορεί να επιβάλουν την άποψη και τα θέλω τους στην πλειοψηφία. Συνεπώς χρέος της Εκκλησίας είναι να κρατά «πάντα ανοιχτά, πάντα άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μας», όπως λέει και ο ποιητής. Να αγωνίζεται νήφουσα, αγρυπνούσα, προσευχόμενη. Η ιστορία θα κρίνει πόσο και εάν το πράττει.
Αύριο το εξίσου ενδιαφέρον δεύτερο μέρος της συνέντευξης…
