Γιατί βλέπει κίνδυνο Χριστιανικής “αφυδάτωσης”-Οι αγιορείτικες… προτιμήσεις του
Συνέντευξη στο Μάνο Χατζηγιάννη
Nα εκδοθεί ένα ομόφωνο Ψήφισμα της Βουλής των Ελλήνων, με το οποίο θα γνωστοποιείται σε ολόκληρο τον κόσμο ο κίνδυνος ανθρωπιστικής κρίσης, που αντιμετωπίζει ο ελληνικός λαός εξαιτίας της οικονομικής κρίσης ζητάει μιλώντας στο “Αγιορείτικο βήμα” ο τέως πρόεδρος της Βουλής και πρώην υπουργός, Βύρων Πολύδωρας.
Στην άκρως ενδιαφέρουσα συνέντευξή του αναλύει τι τον οδήγησε να γράψει το νέο του βιβλίο με τίτλο “Ποια Ευρώπη”, μιλάει για την Εκκλησία, αλλά και για τη σχέση του με το Άγιον Όρος, δηλώνοντας “ιδεολόγος Αγιορείτης” και…Κουτλουμουσιώτης!
Ολόκληρη η συνέντευξη έχει ως εξής:
1) Κύριε υπουργέ, το καινούριο σας βιβλίο με τίτλο “Ποια Ευρώπη;” θέτει ένα καίριο ερώτημα, το οποίο λίγο ως πολύ έχει απασχολήσει (ή θα έπρεπε να έχει απασχολήσει) κάθε νοήμονα Έλληνα, μετά τις αρνητικότατες, για τη χώρα μας και κυρίως για τον απλό λαό, επιπτώσεις που είχε η πολιτική των τελευταίων ετών. Ποιο ήταν το ερέθισμα για να αποτυπώσετε στο χαρτί τις μεγάλες επιφυλάξεις σας για την πορεία, την οποία έχει πάρει η Ευρωπαϊκή Ένωση και ποιος ο σκοπός του έργου;
Όλα τα γραπτά μου ήσαν/είναι κωδωνοκρουσίες συναγερμού. Εναγώνια μουσική υπόκρουση του στίχου «μπήκαν στην πόλη οι εχθροί…». Γι’ αυτό σημαίνω συναγερμό. Γι’ αυτό ζητώ εθνική συνεννόηση. Γι’ αυτό προτείνω να εκδοθεί ένα ομόφωνο Ψήφισμα της Βουλής των Ελλήνων, με το οποίο θα γνωστοποιείται σε όλες τις Βουλές και Κυβερνήσεις του κόσμου ο κίνδυνος ανθρωπιστικής κρίσης που αντιμετωπίζει ένας λαός, ο Ελληνικός, εξαιτίας της οικονομικής κρίσης και της βαθειάς ύφεσης, στην οποία τον οδηγεί αφεύκτως η ακρισία και απληστία των δανειστών του. Η ομοφωνία απαιτείται για να δηλωθεί προς επίρρωση της αλήθειας πως στο Ψήφισμα δεν περιέχεται μια κομματική άποψη αλλά η αγωνία ολόκληρου του λαού. Γιατί η Πατρίδα κινδυνεύει. Και μετρά τα παιδιά της και τους φίλους της, και καλεί πάντες τους δυναμένους να φέρουν όπλα θάρρους, ήθους και αγωνιστικής διάθεσης για τη σωτηρία του Λαού και τους Έθνους!
Μιλάω για και επιδιώκω τη στιγμή κατά την οποία μια υπεύθυνη πολιτική ηγεσία, έστω ανανήψασα, με τη μέγιστη δυνατή συναίνεση, χωρίς διαιρέσεις, διχαστικές τάσεις και κομματικούς εγωϊσμούς και άλλες ιδιοτέλειες, θα πει στους δανειστές μας: «Basta! Φθάνει πια, ως εδώ και μη παρέκει. Δεν μπορούμε να πληρώσουμε άλλο. Πεθαίνουμε!»
Αυτό το βιβλίο είναι μια ελάχιστη πράξη αντίστασης. Αν δεν έχει αξία ως τέτοιο, πιθανόν να έχει ως βοήθημα στους «Ευρωδούλους» του μέλλοντος ή στους μοριακούς «μαζανθρώπους» της παγκοσμιοποίησης, για να τους δείχνει πώς εσκέπτοντο ή ακόμη καλύτερα πώς ένοιωθαν κάποιοι Έλληνες στα χρόνια της δυστυχίας, κάποιοι που δεν ξέχασαν ούτε ξέμαθαν να αγαπούν το έθνος τους, τον λαό τους, τις αξίες τους, γλώσσα, θρησκεία, παράδοση, κοινωνική αλληλεγγύη, με αίσθημα αυτοεκτίμησης, «πλην χωρίς μίσος για κανέναν και με ευσπλαχνία για όλους»
2) Πέραν των άλλων ιδιαίτερων στοιχείων, τα οποία θα έπρεπε να ενώνουν τους Ευρωπαίους, και τα οποία έχουν εκλείψει εδώ και καιρό, θεωρείτε πως η κοινή μας θρησκεία, ο χριστιανισμός, το τελευταίο ίσως κάστρο, έχει αλωθεί;
Τα ενοποιητικά στοιχεία είναι εκεί. Υπάρχουν στην ουσία τους ως ελληνογενής μετάγγιση του σύμπαντος Ευρωπαϊκού πολιτισμού. Δεν υπάρχει πτυχή του λεγόμενου Ευρωπαϊκού πολιτισμού που να μην κατάγεται από τον Ελληνικό-Ελληνοχριστιανικό πολιτισμό. Το 312 και 313, με το «εν τούτω νίκα» και το διάταγμα του Μεδιολάνου (της ανεξιθρησκείας) αντίστοιχα είναι τα χρόνια που ο λαός των «κατακομβόβιων» χριστιανών ηγέρθη για να δημιουργήσει τη μεγάλη, τη χιλιόχρονη Βυζαντινή αυτοκρατορία. Από την πτώση της, το 1453, είχαμε την Ευρωπαϊκή Αναγέννηση. Αυτοί είναι οι κύκλοι της ίδιας της ΕλληνοΧριστιανικής Ευρώπης, όχι μιας μουσειακής «παρακαταθήκης». Δυστυχώς η πνευματική και πολιτισμική και κατ’ επέκτασιν Χριστιανική Ευρώπη βάλλεται από την υλιστική κυριαρχία και την παγκοσμιοποίηση. Συνολικά και ανοιχτά. Παραχωρεί έδαφος και εκπίπτει. Ο κίνδυνος της πολιτισμικής και Χριστιανικής αφυδάτωσης είναι ορατός. Και εντείνεται λόγω της ενδοτικότητας των προτεσταντών εκκλησιαστικών ηγετών όσο και του Πάπα.
3) Στους δύσκολους καιρούς του μνημονίου συμφωνείτε πως στη χώρα μας ελάχιστοι φορείς, με πρωτοστατούσα την Εκκλησία, έχουν σταθεί στο ύψος των περιστάσεων βοηθώντας εν τοις πράγμασι τον απλό πολίτη;
Συμφωνώ απολύτως. Και στους παρόντες καιρούς η Εκκλησία μας παραμένει και επαναβεβαιώνεται ως το έσχατο καταφύγιο επιβίωσης. Πνευματικής όσο και φυσικής-υλικής. Μάλιστα, – επιτρέψτε μου να υπενθυμίσω πως – εδώ και χρόνια μιλώ για την Εκκλησία, την οποία όλοι ευκαίρως και ακαίρως πετροβολούν. Και μιλώ για την συμπαράσταση που προσφέρει στον πολίτη αυτά τα χρόνια της κρίσης,. Θέλω να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου γιατί οργανώνει της έκτακτης ανάγκης τα συσσίτια. Όμως, δεν είναι λύση από την κοινωνία να στείλουμε τους πολίτες στα συσσίτια οριστικώς. Είναι αποστολή μας να τους τραβήξουμε από τα συσσίτια και να τους βάλουμε στο δρόμο των νοικοκυριών τους ξανά. Αυτό είναι το χρέος και το δυνητικό έργο της πολιτικής. Η Εκκλησία οργανώνει καθημερινά περισσότερα από 250.000 συσσίτια. Το αναγνωρίζω. Συμπαρίσταμαι όσο και όπως μπορώ. Εκφράζω την ευγνωμοσύνη μου ταπεινά.
4) Τι πρέπει να γίνει για να μη φτάσουμε σε λίγο να πούμε, εκτός από το “Ποια Ευρώπη”, και…. “Ποια Ελλάδα”;
Εθνική ομοθυμία, ομοψυχία και συνεννόηση. Συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι ο δρόμος που πήραμε οδηγεί στον γκρεμό. Είναι η οδός της απώλειας. Συνειδητοποίηση και ανάλογη δράση. Αυτά περιγράφω και γράφω στο βιβλίο μου. Δεν υπάρχει σωτηρία δημοσιονομική και οικονομική ακόμη, χωρίς λαό και χωρίς εθνική ιδιοπροσωπεία.
5) Ποιες είναι οι σχέσεις σας με το Άγιον Όρος;
Είμαι πρώϊμος προσκυνητής του Αγίου Όρους, ήδη από τα φοιτητικά μου χρόνια. Ήμουν τελειόφοιτος της Νομικής όταν το πρωτοεπισκέφθηκα και πρωτοπροσκύνησα στο «Περιβόλι της Παναγιάς». Μου αρέσει μάλιστα να αυτοχαρακτηρίζομαι ως Κουτλουμουσιώτης. Αλλά ίσως πρέπει να σημειώσω εδώ ότι είμαι «ιδεολόγος» Αγιορείτης. Δεν ξεχνώ τον συμπολεμιστή του Νικηφόρου Φωκά, τον Άγιο Αθανάσιο τον Αθωνίτη και πιστεύω ακράδαντα στη συμβολή του μοναχισμού στην παλιγγενεσία μας. Τα μοναστήρια μας υπήρξαν οι άτυποι και σταθεροί σταθμοί της επιμελητείας του Αγώνα του 1821.
-120x86.jpg)
