Η Αγιά-Σοφιά και ο Αντίχριστος

Αγιά Σοφιά: Ο ελληνικός λαός είναι ο μοναδικός λαός στον κόσμο, η ιστορική πρωτεύουσα του οποίου βρίσκεται σε χέρια αλλοφύλων και αλλοθρήσκων.

Του Γιάννη Παπανικολάου – Για το ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Ακόμη και οι Γερμανοί, οι οποίοι αιματοκύλισαν την ανθρωπότητα με δύο Παγκοσμίους Πολέμους, σήμερα κατέχουν την πρωτεύουσά τους, το Βερολίνο.

Η πρωτεύουσα του ελληνισμού διαχρονικά δεν ήταν η Αθήνα, αλλά η Κωνσταντινούπολη. Η Αθήνα δεν υπήρξε ποτέ πρωτεύουσα του ενωμένου ελληνισμού.
Ήταν μία από τις ισχυρότερες πόλεις-κρατίδια των Ελλήνων, σε μία περίοδο που οι Έλληνες πολεμούσαν ασταμάτητα μεταξύ τους. Οι πόλεμοι τους εξήντλησαν, και τελικά επέφεραν την ρωμαϊκή κατάκτηση και την παρακμή και της Αθήνας.

Η Αθήνα παρήγαγε έναν σημαντικό -για την εποχή της- πολιτισμό, που μέχρι σήμερα παραμένει βασικός για μεγάλο τμήμα της ανθρωπότητος. Ωστόσο, από την Ρωμαϊκή εποχή συνέχεια έφθινε και σε όλη την βυζαντινή περίοδο ήταν μία ασήμαντη πολίχνη.
Ποτέ η Αθήνα δεν υπήρξε το σύμβολο του ενωμένου ελληνισμού.
Αυτό το σύμβολο ήταν πάντοτε η Κωνσταντινούπολη, η οποία παρήγαγε έναν πολιτισμό πολύ ανώτερο σε όλα τα επίπεδα, διότι ήταν πολιτισμός χριστοκεντρικός. Και το απαύγασμα της Κωνσταντινούπολης, το απαύγασμα του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού, το απαύγασμα όλου του χριστιανικού πολιτισμένου κόσμου, είναι η Αγιά-Σοφιά.
Για αυτό και οι Έλληνες είναι φυσικό να αισθανόμαστε όπως οι Εβραίοι, όταν είχαν χάσει την Ιερουσαλήμ και τον Ναό του Σολομώντος, όταν ο Προφήτης έλεγε: «εάν επιλάθωμαί σου, Ιερουσαλήμ, επιλησθείη η δεξιά μου· κολληθείη η γλώσσα μου τω λάρυγγί μου, εάν μη σου μνησθώ».

Για αυτό είναι φυσικό να κλαίμε, «επί των ποταμών Βαβυλώνος», όταν θυμόμαστε την δική μας Σιών, την Κωνσταντινούπολη και τον δικό μας Ναό του Σολομώντος, την Αγιά-Σοφιά.
Σήμερα, ακόμη και οι Εβραίοι, κατέχουν πλέον την δική τους Σιών, τα Ιεροσόλυμα, ενώ ψάχνουν να βρουν τρόπο να ξαναπάρουν και τον ναό-σύμβολό τους, τον ναό του Σολομώντος.
Όμως δεν πρέπει ως Έλληνες να πάθουμε αυτό που έπαθαν οι Εβραίοι.
Οι Εβραίοι, όταν ήλθε ο Μεσίας, ο Χριστός, τόσο η ηγεσία τους, όσο και το μεγαλύτερο μέρος του εβραϊκού λαού, Τον αρνήθηκαν και Τον σταύρωσαν. Δεν μπόρεσαν να κατανοήσουν και να αποδεχθούν το σωτηριώδες έργο του.
Γιατί; Γιατί περίμεναν έναν κοσμικό ηγέτη, ο οποίος θα έδιωχνε τους Ρωμαίους και θα αποκαθιστούσε την ηγεμονία και την δόξα του Ισραήλ.

Ο Χριστός όμως τους έδειξε μία βασιλεία που δεν ήταν από τον κόσμο αυτόν.
Και όταν διαπίστωσε ότι Τον απέρριψαν, αναγκάστηκε να τους πει: «εγώ ήλθα στο όνομα του Πατρός μου και δεν με δέχεσθε. Εάν άλλος έλθει στο όνομα το δικό μου, εκείνον θα δεχθείτε». Ποιος θα είναι αυτός; Η Εκκλησία μάς λέει ότι αυτός θα είναι ο Αντίχριστος. Αυτός που θα αποκαταστήσει την παγκόσμια βασιλεία που περιμένουν οι Εβραίοι που απέρριψαν τον Χριστό.
Σε όσους όμως Τον δέχθηκαν, ο Χριστός έδωσε την ευκαιρία να γίνουν «τέκνα Θεού».

Εμείς οι Έλληνες χάσαμε την Αγιά-Σοφιά το 1453, όταν την κατέλαβε ο Μωάμεθ ο Πορθητής, και το βδέλυγμα της ερημώσεως στάθηκε σε τόπο άγιο, απαγγέλλοντας την ισλαμική προσευχή πατώντας πάνω στην Αγία-Τράπεζά της. Προχθές υποστήκαμε μία ακόμη εθνική ταπείνωση, βλέποντας την Αγία-Σοφία να ξαναγίνεται τζαμί.
Ωστόσο δεν απελπιζόμαστε ούτε λυπόμαστε, αλλά έχουμε την χαρά που μας χαρίζει η βεβαιότητα της βασιλείας του Θεού.

Γιατί; Γιατί δεν περιμένουμε μία επίγεια βασιλεία, όπως οι Εβραίοι.
Όταν ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς βρέθηκε αιχμάλωτος των Τούρκων και συζητούσε μαζί τους, αυτοί του είπαν αυτά που λέει σήμερα και ο Ερντογάν (που φυσικά δεν είναι Τούρκος, αλλά προέρχεται από αρνησίχρηστους πληθυσμούς της Γεωργίας).

Οι Τούρκοι έλεγαν, όπως και σήμερα οι Ισλαμιστές Τούρκοι, ότι ο Μωάμεθ προχώ­ρησε από την Ανατολή μέχρι τη Δύση, νικώντας τους άλλους λαούς.
Ο Άγιος τους απάντησε: «Πώς το κα­τόρθωσε όμως αυτό ο Μωάμεθ; Με πολέμους και σπαθιά και λεηλασίες και υποδουλώσεις και φόνους, από τα οποία τίποτε δεν προέρχεται από τον καλό Θεό, αλλά είναι θέλημα του εξ αρχής ανθρωποκτόνου διαβόλου.

Και ο Μέγας Αλέξανδρος ξεκίνησε από την Δύση και κατέκτησε την Ανατολή. Και πολλοί άλλοι σε διάφορες εποχές με τα στρατεύμα­τα τους κατέκτησαν μεγάλα τμήματα της οικουμένης. Σε κανένα όμως απ’ αυτούς δεν εμπιστεύθηκαν οι άνθρωποι τις ψυχές τους, όπως εσείς στον Μωάμεθ. Άλλωστε μολονότι χρησιμοποίησε ο Μωάμεθ τη βία και κολά­κευε τις ηδονές, εν τούτοις δεν κατέκτησε και ολόκληρη την οικουμένη.

Αντίθετα η δι­δασκαλία του Χριστού, μολονότι απομα­κρύνει από όλες τις ηδονές της ζωής, εξαπλώ­θηκε στα πέρατα της οικουμένης, χωρίς να χρησιμοποιήσει βία, αλλά μάλλον νικώντας την βία που άλλοι ασκούσαν εναντίον της, ώστε πράγματι μόνον αυτή να μπορεί να χαρακτηριστεί ως η νίκη που νίκησε τον κόσμο».

Γνωρίζουμε ότι ο Χριστός θα είναι στο τέλος ο νικητής και η πίστη Του νικάει κάθε μορφή βίας.
Δεν περιμένουμε τον Μεσία που θα απελευθερώσει την Αγια-Σοφιά και θα μας δώσει ξανά την Κωνσταντινούπολη και θα μας κάνει μία παγκόσμια δύναμη, όπως οι Εβραίοι.

Ζητούμε από τον σαρκωμένο Λόγο του Θεού να μας ελευθερώσει από την αμαρτία, να μας χαρίσει την πραγματική ελευθερία και να μας κάνει παιδιά Του.
Και Αυτόν τον Χριστό τον παίρνουμε μέσα μας, Τον κοινωνάμε σε κάθε Θεία Λειτουργία σε κάθε ναό, όπου και να βρίσκεται αυτός.
Και γνωρίζουμε ότι αυτός ο Χριστός στο τέλος θα νικήσει.