του Γιώργου Νταλιάρη
Με λόγια που πηγάζουν μέσα από πατριωτική ελληνική ψυχή του, βλέποντας αυτό που συμβαίνει από χθες με τη συμφωνία Ελλάδας και Σκοπίων, ο Μητροπολίτης Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως και Πολυκάστρου Δημήτριος μέσα από το ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ μεταφέρει σκέψεις και συναισθήματα που γεννήθηκαν στο άκουσμα πως το όνομα της γείτονος χώρας είναι “Βόρεια Μακεδονία”.
Ο Σεβασμιώτατος, στο κείμενο που ακολουθεί, κάνει λόγο για εμπαιγμό, που όμως “βαπτίστηκε” λύση, για την υποταγή που ονομάστηκε νίκη. Διαποιμαίνοντας σε μια Μητρόπολη που συνορεύει με τα Σκόπια, ο Ιεράρχης γνωρίζει από πρώτο χέρι την ιστορία, τις σχέσεις των λαών αλλά και τα συναισθήματα του κόσμου.
Διαβάστε το άρθρο του Μητροπολίτη Δημητρίου για το ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ:
“Το Σκοπιανό δεν θα πάψει να αποτελεί μαχαιριά στα υπογάστρια της εθνικής μας πορείας, εκτός κι αν η φιλάνθρωπη πρόνοια του Θεού, με το κλάμα και το αίμα τόσων ηρώων, αποτρέψει τα χειρότερα από μας τους ασυλλόγιστους κληρονόμους της εκκλησιαστικής μας πορείας (ως συνιστώσας της εθνικής μας κοινωνικής πορείας).
Τι είναι το Σκοπιανό; Ένα ψέμα. Το παραδέχθηκαν η Ακαδημία των Σκοπίων, ο προγενέστερος πρόεδρός τους Κίρο Γκληγκόρωφ, αλλά και πρόσφατα ο πρωθυπουργός τους και ο σχισματικός αρχιεπίσκοπός τους καταφεύγοντας στο Οικουμενικό Πατριαρχείο και ζητώντας διορθόδοξη αναγνώριση μέσω του Πατριαρχείου με το μόνο ανεκτό-παραδεκτό όνομα της Αρχιεπισκοπής Αχρίδος (όχι ως ιστορία, αλλά ως τοπική ανοχή ιστορίας).
Μια τωρινή εντεταλμένη συμφωνία αμοιβαία αποδεκτή, υπό το προκάλυμμα της “μακεδονικής γλώσσας”, της “μακεδονικής ταυτότητας” και της “δημοκρατίας βόρειας μακεδονίας”, σημαίνει υποταγή της Ελλάδος στις απαιτήσεις ενός βαρύτερου ανιστορικού χρέους, για τα χρέη της πολιτικής και διπλωματικής και επιστημονικής και ακαδημαικής και δημοσιογραφικής και εκπαιδευτικής μας και… και… απραξίας επί 60 χρόνια. Μας χρέωσαν με χρέη που ποτέ δεν είχαμε, να υποταχθούμε στις διεκδικητικές βλέψεις της Ρωσίας και Βουλγαρίας (προ και επί Κομμουνισμού) και στις διεκδικητικές βλέψεις των δυτικών διεθνιστικών οικονομικών παραγόντων, των δήθεν φίλων μας και συμμάχων μας.
Ανοίγουμε το σπίτι μας, παραδίνουμε τους γονείς μας και τους προγόνους μας, παραδίνουμε τη γυναίκα μας και τα παιδιά μας, και… μας χειροκροτούν ως ευφυείς. Αυτό πράττουμε τώρα. Εάν δούμε τα πράγματα όχι κοντόφθαλμα, αλλά με την ιστορική πείρα τόσων ιστοριών, με την ιστορική πείρα τόσων διακρατικών και διεθνικών συμφωνιών προ, κατά και μετά τους παγκοσμίους πολέμους.
Αυτό το νόημα έχει ο τωρινός πολιτειακός συμβιβασμός, που, αν γινόταν να σηκωθεί ο Μεγαλέξανδρος από τον τάφο του, δεν θα σταματούσαμε να τρέχουμε μέχρι την άκρη της γης, μήπως και γλιτώσουμε από τη στρατηγική λεβεντιά του!
Βεβαίως δεν χρεωνόμαστε στο παρόν τα λάθη τόσων δεκαετιών, αλλά το λάθος μιάς ελλειμματικής εθνικής συλλογικής στρατηγικής, σε προοπτική μέλλοντος και όχι μικρόφθαλμων συσχετισμών ισορροπίας.
Όσο και να το πούμε, όσο και να το υπογράψουμε σε συμφωνίες, όσο και να το περιγράψουν σε κάποια δημοσιογραφικά διεθνή άρθρα, η ανυπόστατη ιστορικά και γεωγραφικά “Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας” θα αποτελεί μια οιονεί απειλή προς την μόνη πραγματική ιστορική και γεωγραφική και εθνική Μακεδονία, προς τη Θεσσαλονίκη, προς το Αγιονόρος, προς το ήμισυ της Ελλάδος μας. Δεν ξεύρω αν στις τωρινές “εντεταλμένες” συμφωνίες του Στέιτ-Ντη-Πάρτμεντ, μαζί με το ηλεκτρονικό μολύβι των συνυπογραφών μας παρεσχέθη και η υπόσχεση αμνήστευσης της προγραφής μιάς ιστορίας χιλιετηρίδων Ελληνισμού της Μακεδονίας!
Αποδειχθήκαμε αφελείς στις διεθνικές πιέσεις για άλλη μια τραγική στιγμή (με την αβουλία και απειρία 60 χρόνων ή μάλλον με την ανιστορική μας ανεπιστημονικότητα τόσων αιώνων). Ο διεθνικός παλμογράφος κατέγραψε στους πολιτικούς εγκεφαλική διπλωματική αιμορραγία, ασυμβατότητα προς την εσωτερική λαϊκή πίεση, ανεπάρκεια της συλλογικής εθνικής καρδιάς (λαού-πολιτικών-επιστημόνων-δημοσιογράφων).
Ναί! Βρέθηκε “λύση”, ο εμπαιγμός της ιστορίας, ο δυνάμει εμπαιγμός της ειρήνης στα Βαλκάνια, ο εμπαιγμός “στα κόκκαλα των Ελλήνων τα ιερά”. Ζήτω η υποταγή, αποδειχθήκαμε προσκυνημένοι στους επιτηδευτίες της διεθνικής ταλαιπωρίας. Στο όνομα ενός λαού που πάντοτε αγαπούσε την ειρήνη, τη μετάδοση του πολιτισμού, το φώτισμα των λαών, τη συνύπαρξη των λαών, στο όνομα της ειρήνης, και κυρίως στο όνομα της πίστης της αγιασμένης.
Μπορεί να μην τα γράφουν αυτά στα “λεξικά” τους οι διεθνολόγοι, αλλά τα γράφει στην άγια Πρόνοιά Του ο Θεός των Πατέρων και των πατέρων ημών”.
-120x86.jpg)
