Πάπας Φραγκίσκος: «Θέλω να εκφράσω προς τα θύματα τη θλίψη μου, την οδύνη μου για τα τραύματα που υπέστησαν και επίσης την ντροπή μου, την ντροπή μας, την ντροπή μου για την υπερβολικά μακρόχρονη ανικανότητα της Εκκλησίας να θέσει τα θύματα στο κέντρο των ανησυχιών της».
Του Γιώργου Θεοχάρη – ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
Αυτά τόνισε πρόσφατα ο πάπας Φραγκίσκος, μετά την δημοσίευση της έρευνας για τη σεξουαλική κακοποίηση παιδιών στους κόλπους της γαλλικής καθολικής εκκλησίας, σύμφωνα με την οποία περί τις 216.000 παιδιά και έφηβοι έχουν πέσει θύματα καθολικών κληρικών από το 1950.
«Προσεύχομαι, και προσευχόμαστε όλοι μαζί. Σε σένα Κύριε η δόξα, σε μας η ντροπή. Είναι η ώρα της ντροπής», είπε ο πάπας Φραγκίσκος και κάλεσε όλους τους θρησκευτικούς αξιωματούχους «να συνεχίσουν να επιστρατεύουν όλες τις προσπάθειές τους, ώστε τέτοια δράματα να μην επαναληφθούν».
Ο πάπας κάλεσε ακόμη τους Γάλλους καθολικούς να αναλάβουν τις ευθύνες τους, «ώστε η Εκκλησία να είναι ένας ασφαλής οίκος για όλους».
Ωστόσο η ανάληψη της ευθύνης και οι συχνές-πυκνές δηλώσεις αυτογνωσίας δεν είναι αρκετές για την θεραπεία του κακού στους κόλπους της καθολικής εκκλησίας.
Τέτοιου είδους αριθμοί δείχνουν ότι το πρόβλημα είναι πολύ βαθύ και δεν επιλύεται με περιστασιακά μέτρα ούτε με φραστικές αποστροφές.
Θα πρέπει η καθολική ηγεσία και ο πάπας προσωπικά να κάνουν το βήμα παραπάνω, να ακολουθήσουν την Ορθόδοξη Εκκλησία, την μόνη αληθινή Εκκλησία του Χριστού, και να επιτρέψουν τις χειροτονίες εγγάμων ιερέων, ώστε να μειωθούν τα σκάνδαλα, που συνεχώς τις τελευταίες δεκαετίες συνταράσσουν συθέμελα τον θεσμό της καθολικής εκκλησίας.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι θα λυθεί αυτόματα το πρόβλημα, καθώς υπάρχουν ακόμη βαθύτερα αίτια, με πρώτο φυσικά την εδὠ και χίλια χρόνια απομάκρυνση των Καθολικών από την αλήθεια, που είχε και άλλα σοβαρά αρνητικά αποτελέσματα.
Διότι, όπως λένε οι Πατέρες της Εκκλησίας, ήθος και δόγμα είναι άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους. Η απομάκρυνση από το ένα έχει βαριές συνέπειες στο άλλο και αντίστροφα.
Για αυτό και ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής είχε φτάσει να πει ότι καθένας που δεν ζει κατά Χριστόν είναι αιρετικός, θέλοντας να δείξει την αδιάσπαστη σύνδεση δόγματος και ήθους, πίστης και πράξης.
Έτσι λοιπόν η αλλοίωση των δογμάτων επέφερε στον καθολικισμό και αντίστχοιχη σοβαρή αλλοίωση του ήθους: απώλεια του μυστηριακού χαρακτήρα της εκκλησιαστικής ζωής, συρρίκνωση της άσκησης και εγκράτειας (π.χ. εξαφάνιση των νηστειών), ηθική άμβλυνση κ.ά.
Ωστόσο το άνοιγμα προς τους εγγάμους κληρικούς από την Καθολική Εκκλησία θα ήταν ένα πρώτο ουσιαστικό και θετικό βήμα.
