“Αδερφός σου είναι όποιος σε παρηγορεί” λέει μια αραβική παροιμία. Με τη μόνη διαφορά πως στην τελευταία Ισλαμική Διάσκεψη τα “αδέρφια” αποδείχτηκαν…. Κάιν και Άβελ!
Μια φράση μπορεί να αποτυπώσει όσα συνέβησαν στην τελευταία σύνοδο κορυφής: “όλοι εναντίον όλων”, με τεράστια διάσταση απόψεων κυρίως σχετικά με την καταπολέμηση της τρομοκρατίας. Τα συμφέροντα των επιμέρους κρατών υπερίσχυσαν του διαλόγου.
Όπως αναφέρουν αναλυτές μετά την “ταφή του Αραβικού Συνδέσμου” με την αποβολή της Συρίας, “ίσως τώρα βλέπουμε τα αργή και αδυσώπητη επιθανάτια αγωνία του Οργανισμού της Ισλαμικής Διάσκεψης (OIC)”.
Ο Ταλά Σαλμάν, ένας Λιβανέζος αναλυτής τονίζει ότι η Ισλαμική Διάσκεψη δεν έχει πολύ μέλλον ακόμη… Στη 13η σύνοδο που πραγματοποιήθηκε από τις 14 Απριλίου έως τις 15 και την παρακολούθησαν περισσότερα από 50 μέλη (για την ακρίβεια 57 μέλη), και 30 αρχηγοί κρατών, συμπεριλαμβανομένων του ιρανού προέδρου Rouhani, του Τούρκου Ερντογάν και του Σαουδάραβα βασιλιά Salman παρά τον φιλόδοξο τίτλο “Συνεδρία της ενότητας και της αλληλεγγύης για την Ειρήνη και τη Δικαιοσύνη”, η «ενότητα» έμοιαζε με ανέκδοτο.
Με το καλημέρα σας διαπιστώθηκε μια αιχμηρή διάκριση μεταξύ του «πρότυπου μουσουλμάνου», για τους οποίους εκφράστηκε αλληλεγγύη (Τουρκοκύπριοι, Αρμένιοι εναντίον Αζέρων, Σαουδάραβες κατά του Ιράν και της Χεζμπολάχ) και από την άλλη τους μουσουλμάνους «δεύτερης κατηγορίας», οι οποίοι δεν απολαμβάνουν την ευλογία του Ριάντ: Κούρδων, Μπαχρέιν, πολίτες της Υεμένης, Σύριοι, Σομαλία, Παλαιστίνη και φυσικά οι Λιβανέζοι σιίτες και το Ιράν.
Η μετάβαση στην προεδρία από την Αίγυπτο στην Τουρκία πραγματοποιήθηκε χωρίς καν χειραψία, ο Αιγύπτιος Πρόεδρος Αμπντέλ Φατάχ Ελ Σίσι έφυγε, χωρίς καν να περιμένει να εκπροσωπήσει τη χώρα του.
Χαρακτηριστική και η περίπτωση του ιρανού προέδρου Rouhani ο οποίος – αφού έμαθε ότι το κείμενο της Διάσκεψης είχε συμπεριλάβει τέσσερα σημεία καταδίκης κατά του Ιράν…μην τον είδατε! Και είχε προσέλθει με τις καλύτερες των προθέσεων…
Αναλυτές επισημαίνουν πως “η Σαουδική Αραβία έχει επιμείνει μέχρι τέλος να βαράει τα τύμπανα του fitna (συγκρουσιακή κατανομή μεταξύ των διαφόρων δογμάτων του Ισλάμ, ιδίως μεταξύ σουνιτών και σιιτών) και τη διαίρεση, παρά την εποικοδομητική ομιλία του Προέδρου Rouhani”, ενώ ο επικεφαλής της Επιτροπής Εθνικής Ασφάλειας και Εξωτερικής πολιτικής του ιρανικού Κοινοβουλίου Alaeldin Brogerdi κατηγόρησε τη Σαουδική Αραβία με σαφήνεια ότι είναι «ο συνήγορος της διαίρεσης εντός του ισλαμικού κόσμου.”
Σε ένα σήμειο του τελικού εγγράφου καταδικάζεται η Χεζμπολάχ , που για πολλούς όμως είναι η μόνη ισλαμική ομάδα που πολεμάει εναντίον του Ισραήλ και εναντίον του Isis. Στο τελικό έγγραφο αποκαλείται «τρομοκρατική οργάνωση». Το άρθρο αυτό δεν έχει ψηφιστεί από την αντιπροσωπεία του Λιβάνου, η οποία επέμεινε στην “ανάγκη για τη μη παρέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις των άλλων χωρών μελών.”
Επίσης αναλυτές επισημαίνουν πως δε γίνεται καμία αναφορά στην ένοπλη επέμβαση της Σαουδικής Αραβίας στο Μπαχρέιν ή την Υεμένη.
Επίσης η έκκληση για “την απελευθέρωση των κατεχομένων εδαφών του Καραμπάχ από την Αρμενία” (όταν στην πραγματικότητα η Αρμενία ως Δημοκρατία δεν καταλαμβάνει κανένα έδαφος του Αζερμπαϊτζάν) θεωρήθηκε από αναλυτές ως ένα ξέσπασμα των χαμένων στον πόλεμο της Συρίας, υπονοώντας Τουρκία και Σαουδική Αραβία που ψάχνουν να βρουν παρηγοριά στο Καραμπάχ
Τέλος για την Παλαιστίνη μια απλή πρόσκληση για να “επαναλάβουν τις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις και να δώσει μια νέα ώθηση στην ειρηνευτική διαδικασία” ήταν πολύ μα πολύ φτωχή αναφορά αν όχι ειρωνική…
