Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης, Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
Η κρίση της Ουκρανίας ανέδειξε για άλλη μια φορά το ζήτημα των ενεργειακών αγωγών καθώς για τους περισσότερους στρατηγικούς αναλυτές αυτό ήταν η βασική αιτία για ότι έγινε στο Κίεβο και για ανατροπή της φιλορωσικής κυβέρνησης του κ Γιανούκοβιτς.
Η διαδρομή των κυριότερων ενεργειακών αγωγών μέσω Ουκρανίας προς την δυτική Ευρώπη, αλλά και η μεγάλη εξάρτηση της δυτικής Ευρώπης από το ρωσικό φυσικό αέριο, είναι τα δυο κρίσιμα ζητήματα που έχουν αναδειχτεί από την κρίση αυτή με πολλούς «παίκτες» στο προσκήνιο.
Τις τελευταίες δεκαετίες η Ευρώπη είχε κτίσει το σύστημα παροχής ενέργειας από την Ρωσία με την πλήρη ενεργειακή της εξάρτηση από την Μόσχα. Η απεξάρτηση της θα χρειαστεί πολλά χρόνια και το κόστος θα είναι ανάλογο και αν συμφέρει. Ήδη κάποιοι παρουσιάζουν εναλλακτικές λύσεις και εδώ υπεισέρχεται το Κυπριακό, η Συρία, το Ισραήλ, το Ιράν, το Αζερμπαϊτζάν, αλλά και η Τουρκία, χωρίς όμως τίποτα να είναι δεδομένο στο τεράστιο αυτό ζήτημα.
Όσο και αν αυτό φαίνεται εκ πρώτης όψεως ξενικό και όμως, η κρίση της Ουκρανίας συνδέεται άμεσα με τον εμφύλιο στης Συρίας αφού και τα δυο αυτά σημαντικά γεωπολιτικά ζητήματα συνδέονται με το ενεργειακό πρόβλημα της Δύσης και την ροη των ενεργειακών αποθεμάτων από τις πηγές τους προς την Δυτική Ευρώπη.
Στην περίπτωση της Συρίας, η επιδίωξη του Κατάρ σε συνεννόηση με την Δύση αλλά και την συμβολή της Τουρκίας, ήταν η κατασκευή ενός μεγάλου ενεργειακού αγωγού για το φυσικό αέριο του Κατάρ ο όποιος μέσω Σαουδικής Αραβίας, Ιορδανίας, Συρίας και Τουρκίας, θα προωθούσε στην Ευρώπη το φυσικό αέριο του Κατάρ. Φυσικά προϋπόθεση για την κατασκευή του αγωγού αυτού θα ήταν η συμμετοχή της Συρίας, η οποία όμως δεν είχε συναινέσει σε αυτό τον σχεδιασμό καθώς θα έβγαζε έξω από το παιχνίδι το φιλικό της Ιράν. Για τον λόγο αυτό θα έπρεπε να ανατραπεί ο Άσαντ.
Έτσι με τις «ευλογίες» των Κατάρ, ΗΠΑ και Τουρκιάς, αλλά και με την συμβολή των ευρωπαϊκών χωρών Αγγλίας, Γαλλίας, που δεν θα ήθελαν με τίποτα να εξαρτώνται από το φυσικό αέριο του Ιράν και παράλληλα από το φυσικό αέριο της Ρωσίας, άρχισε ο εμφύλιος πόλεμος για τα υποτιθέμενα «δημοκρατικά δικαιώματα» των Σύριων πολιτών. Εδώ μπορεί κανείς να εξηγήσει την βασική αιτία της επιμονής των Ρώσων να υποστηρίξουν με κάθε μέσο το καθεστώς Άσαντ και να μην αφήσουν του Αμερικανούς και Ευρωπαίους να επικρατήσουν και στην Συρία μετά την Λιβύη.
Στη συνέχεια ακολούθησε η κρίση της Ουκρανίας.
Σύμφωνα με ένα αποκαλυπτικό δημοσίευμα της κυβερνητικής τουρκικής εφημερίδας, Yeni Şasfak, στις 6 Μαρτίου 2014 με την κρίση της Ουκρανίας η Τουρκία μπορεί να ξαναμπεί δυναμικά στο παιχνίδι των αγωγών καθώς διαφαίνεται για άλλη μια φορά οι μεγάλοι κίνδυνοι από την εξάρτηση της δυτικής Ευρώπης από το φυσικό αέριο της Ρωσίας και φυσικά από τους ενεργειακούς αγωγούς της Ουκρανίας που είναι πλέον μια περιοχή μεγάλης αστάθειας. Ο Τούρκος εδικός αναλυτής των ενεργειακών ζητημάτων, Zafer Ergezen, υποστήριξε ότι η Δύση αναγκαστικά πρέπει να στραφεί σε εναλλακτικούς διάδρομους προμήθειας φυσικού αερίου και φυσικά σε αγωγούς που δεν θα περνούν από εδάφη που εξαρτώνται σε μικρό ή σε μεγάλο βαθμό από την Ρωσία. Για τον λόγο αυτό επανέρχεται εκ των πραγμάτων στη επικαιρότητα η Τουρκία σαν ένα κομβικό, όπως υποστηρίζεται, πέρασμα ενεργειακών αγωγών που θα μπορούσαν να μεταφέρουν φυσικό αέριο και πετρέλαιο από το Ιράκ, (συγκεκριμένα το κουρδικό βόρειο Ιράκ όπου όμως εκεί υπάρχει μια σημαντική διαμάχη μεταξύ των Κούρδων και της κυβέρνησης της Βαγδάτης), το Αζερμπαϊτζάν, την ανατολική Μεσόγειο και ίσως το Ιράν. Εδώ βέβαια υπάρχει η σημαντική ένσταση του εμπάργκο που εφαρμόζει η Δύση και η Αμερική κατά του Ιράν (μέχρι πότε 😉 .Το εμπάργκο αυτό όμως δεν εμπόδισε καθόλου τη Τουρκία να συνεχίζει να προμηθεύεται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο το ιρανικό φυσικό αέριο και αυτό ήταν και ένας λόγος που ξέσπασε το μεγάλο σκάνδαλο διαφθοράς στην Τουρκία στις 17 Δεκεμβρίου του 2013 που κλόνισε εκ θεμελίων την κυβέρνηση του Ερντογάν
Μέχρι σήμερα το δεδομένα είναι η προώθηση της κατασκευής του αγωγού TANAP που στην Ελλάδα διακλαδώνεται με την γνωστή ονομασία TAP.
Ο μεγάλος κερδισμένος από την κατασκευή του αγωγού ΤΑΡ, για τον οποίο πανηγύρισε η ελληνική μνημονιακή κυβέρνηση σαν μεγάλη στρατηγικής σημασίας συμφωνία, θα είναι η Τουρκία η οποία, όπως αναφέρει σε αναλυτικό της δημοσίευμα η τουρκική εφημερίδα Star, (11/10/2013), θα έχει ετήσιο κέρδος γύρω στα 4 δισεκατομμύρια δολάρια. Εκείνο που αναφέρονταν στο ίδιο δημοσίευα με έμφαση, ήταν η στρατηγική αναβάθμιση της Τουρκίας με τον αγωγό αυτό καθώς το μεγαλύτερο τμήμα του θα περνά από το τουρκικό έδαφος κάτι το οποίο δεν θα συνέβαινε στον αγωγό Μπουργάζ-Αλεξανδρούπολης ο οποίος δεν θα περνούσε από τουρκικό έδαφος και δεν θα έδινε καμία δυνατότητα έλεγχου από τουρκικής πλευράς. Δυστυχώς το μεγάλο γεωστρατηγικό σχέδιο του αγωγού Μπουργάζ, (Πύργος), Αλεξανδρούπολης, προδόθηκε με άθλιο τρόπο από τον… Τζέφρυ, (ΓΑΠ), για να καταλήξουμε στον εξαρτημένο από την Τουρκία αγωγό, του ΤΑΡ, που κρύβει πολλές παγίδες ακόμα και για την εθνική μας ανεξαρτησία.
Ένα από τα μεγαλύτερα γεωστρατηγικά ατού μας, προδόθηκε από μια αμερικανοκρατούμενη πολιτική ηγεσία, made by Jefry. Τώρα και με την κρίση της Ουκρανίας, η Τουρκία φιλοδοξεί να παίξει σημαντικό ρόλο στην εκ νέου ζητούμενη ενεργειακή αποδέσμευση της δυτικής Ευρώπης από την Ρωσία και με αυτόν τον αγωγό του ΤΑΝΑΡ. Πράγμα όμως καθόλου εύκολο καθώς και η ίδια η Τουρκία έχει μεγάλη ανάγκη από το ρωσικό φυσικό αέριο καθώς η Ρωσία είναι απ τους βασικούς προμηθευτές της. Επιπροσθέτως η Τουρκία διέρχεται μια περίοδο μεγάλης εσωτερικής αποσταθεροποίησης που δημιουργεί ισχυρές αμφιβολίες για τις δυνατότητες της να παίξει κάποιο ρυθμιστικό ρόλο. Παράλληλα υπάρχει και το σημαντικό ζήτημα του Ιράν το οποίο μέχρι τώρα παραμένει στον μαύρο πίνακα των δυτικών και εξακολουθεί να ισχύ το ενεργειακό εμπάργκο .
Εκτός όμως από τους ανωτέρω αγωγούς η ενεργειακή φιλοδοξία της Τουρκίας συνδυαζόμενη με την επιδίωξη της Ευρώπης απεξάρτησης από το ρωσικό φυσικό αέριο, είναι και ο κυριότερος λόγος επίσπευσης της «Αναν-ιακής» λύσης του Κυπριακού προβλήματος. Με ένα πολύ χαρακτηριστικό δημοσίευμα η γνωστή Τουρκάλα δημοσιογράφος της Hürriyet, Nilgün Tekfıdan, (10/2/2014), αναφέρεται στην επανέναρξη των συνομιλιών στην Κύπρο προβάλλοντας την αυστηρή προϋπόθεση που έχει θέσει η Τουρκία και έχει επιβάλλει στην ελληνική πλευρά, ότι όλα ξεκινούν με την εξίσωση των δυο οντοτήτων της μεγαλονήσου…Kazan Kazan. Δηλαδή με λίγα λόγια η Κυπριακή Δημοκρατία γίνεται ένα και το αυτό με το ψευδοκράτος. Στη συνέχεια καταργείται για την δημιουργία ενός νέου κρατικού μορφώματος όπου το κατεχόμενο βόρειο τμήμα της Κύπρου θα έχει τα ίδια δικαιώματα και φυσικά θα απολαμβάνει τα ίδια οφέλη από την εκμετάλλευση των ενεργειακών κοιτασμάτων της κυπριακής ΑΟΖ, με τους Κύπριους της ελεύθερης Κυπριακής Δημοκρατίας, (άλλωστε γι’ αυτό έγινε όλη αυτή η «ιστορία» με την πίεση των ΗΠΑ). Αλλά με τη επίλυση του Κυπριακού το κύριο θέμα δεν είναι μόνο ότι η Τουρκία μπαίνει συνεταίρος στη κυπριακή ΑΟΖ.
Με ένα άκρως εμπεριστατωμένο άρθρο ο παλαίμαχος και πολύ γνωστός Τούρκος αρθρογράφος και αρχισυντάκτης της τουρκικής εφημερίδας, Milliyet, ο Sami Kohen, (12/2/2014), παραθέτει τα μεγάλα οφέλη που θα υπάρχουν αφ’ ενός για το ψευδοκράτος της βόρειας Κύπρου και αφ’ ετέρου για την ίδια την Τουρκία η αναμενόμενη «επίλυση» του Κυπριακού. Σύμφωνα με τον Τούρκο αρθρογράφο με την επίλυση του Κυπριακού η Τουρκία θα γίνει το κομβικό σημείο για τους ενεργειακούς αγωγούς που θα μεταφέρουν το φυσικό αέριο της Κύπρου στην Ευρώπη αλλά και το φυσικό αέριο του Ισραήλ, που τώρα χωρίς το πρόβλημα το Κυπριακού θα έρθει πιο κοντά την Τουρκία για μια μεγάλη ενεργειακή συνεργασία. Με την μεγάλη «συμβολή» μας λοιπόν, το φυσικό αέριο του Ισραήλ, της Κύπρου, αλλά και του Κατάρ, μέσω Τουρκίας, (βγάζοντας έξω την Συρία), θα διοχετευτεί στην δυτική Ευρώπη ενώ η Ελλάδα θα μείνει από έξω σε όλες αυτές τις σημαντικές εξελίξεις ένεκα της προδοτικής μνημονιακής κυβέρνησης της που ξεπουλά όλα τα εθνικά θέματα
Παράλληλα όμως σε εξέλιξη βρίσκεται και το «παιχνίδι» της Ουκρανίας με τους ενεργειακούς της αγωγούς, ενώ ο ρώσικης παραγωγής αγωγός, Southstream, που θα έφερνε το ρωσικό φυσικό αέριο στην Ευρώπη μέσω Βουλγαρίας, Σερβίας, Ουγγαρίας, ξαναμπαίνει μάλλον στο ράφι, ένεκα των ευρωπαϊκών αντιποίνων στην παρέμβαση της Ρωσίας στην Κριμαία.
Εδώ παίζεται ένα πολύ μεγάλο γεωστρατηγικό παιχνίδι. Να θυμίσουμε ότι γνωστός Αμερικανός διπλωμάτης και ινστρούχτορας της Νέας Τάξης, ΖμπίγκνιουΜπρεζίνσκι, είχε πει πριν από χρόνια ότι το μεγάλο γεωστρατηγικό παιχνίδι του εικοστού πρώτου αιώνα, που το είχε παρομοιάσει σαν μια πατρίδα σκάκι, θα παιχτεί στην περιοχή της Ευρασίας.
Όποιος ελέγχει την περιοχή αυτή, θα ελέγξει και τις παγκόσμιες εξελίξεις. Την Ουκρανία, την οποία ο Μπρεζίνσκυ θεωρούσε σαν περιοχή κλειδί για την Ευρασία, την είχε αποκαλέσει χαρακτηριστικά, «τσάκρα», δηλαδή κομβικό σημείο για τον έλεγχο της Ευρασίας. Όπως αντιλαμβάνεται κανείς, οι επίγονοι και θιασώτες της θεωρίας του Μπρεζίνσκι, ακολουθώντας τις προτροπές του μεγάλου «πατέρα» της Νέας Τάξης Πραγμάτων, αργά ή γρήγορα θα έκαναν την απόπειρα να υποτάξουν την χώρα αυτή, μια στην ουσία τεχνητή χώρα καθώς ποτέ δεν ήταν ανεξάρτητη ούτε έχει μια εθνική ιστορική διαδρομή που θα την καταξίωνε σαν ανεξάρτητη εθνική οντότητα.
Στην πραγματικότητα ήταν μια ρώσικη επαρχία και μάλιστα ιστορικά θεωρείται σαν η μήτρα της ρωσικής ορθοδοξίας και στο παρελθόν αποτέλεσε ένα από τα βασικά κομμάτια του ρωσικού εθνικισμού. Εκείνο όμως που δεν υπολόγισαν οι Αμερικανοευρωπαιοι, ήταν η ραγδαία άνοδος της Ρωσίας σε πολλά επίπεδα. Ρεαλιστικά σήμερα η Ρωσία είναι μια ανερχομένη παγκόσμια δύναμη, ενώ στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού παρατηρούνται τα πρώτα αισθητά σημάδια αποσύνθεσης και κυρίως κατάρρευσης της αμερικανικής οικονομίας που όλο και περισσότερο εξαρτάται από τα αποθέματα σε αμερικανικά ομόλογα της Κίνας. Στην Ευρώπη πάλι, η Γερμανία ουσιαστικά «τρώει» τα παιδιά της συσσωρεύοντας αδιέξοδα που στο τέλος θα οδηγήσουν στην αναπόφευκτη διάλυση αυτής της Ευρωπαϊκής Ένωσης έτσι όπως την κατάντησαν.
Το ερώτημα είναι που βρίσκεται σε όλα αυτά η χώρα μας ; Η Ελλάδα αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της ανατολικής Μεσόγειου, προθάλαμο της Ευρασίας, ένας γεωπολιτικός χώρος με τεράστια οικονομική σημασία και με άμεσο το ενδιαφέρων από την Ρωσία καθώς βρίσκεται στον εγγύς περίγυρο της. Η Ρωσία ήταν η πρώτη χώρα που αντέδρασε στην αμερικανοκινούμενη «νεοΑνανιακή» επίλυση του Κυπριακού. Αυτό θα πρέπει να το σκεφτούμε και να το υπολογίζουμε με την δέουσα σοβαρότητα αν θέλουμε να εξυπηρετήσουμε πραγματικά τα συμφέροντα μας και όχι τις δουλικές παραδοσιακές πολιτικές που στο παρελθόν έφεραν τόσα δεινά στην πατρίδα μας.
