Μπορεί η κρίση στην Ουκρανία να εξελιχθεί σε κάτι περισσότερο από μια απλή ενδοκρατική σύγκρουση – έστω υποκινούμενη από ξένες δυνάμεις και βέβαια με άμεσα εμπλεκόμενη την Ρωσία;
Σαφώς και ναι, αφού η σύγκρουση που βρίσκεται σε εξέλιξη αφορά ουσιαστικά δύο διαφορετικά έθνη αν θεωρήσουμε ότι ένα έθνος προσδιορίζεται από την θρησκεία, την γλώσσα, τα ήθη και τα έθιμα:
Σήμερα η σύγκρουσή είναι ανάμεσα σε ανατολικούς – ρωσόφωνους – Ορθόδοξους οι οποίοι εκφραζονται από τη νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση του Β.Γιανούκοβιτς και οι δυτικών – δυτικοσλάβοι – Καθολικοί και Ορθόδοξοι Ουνίτες (δέχονται την πρωτοκαθεδρία του Πάπα).
Πρακτικά είναι πιο βαθύ το ρήγμα ακόμα και απ’ότι είναι στην Συρία μεταξύ σουνιτών, σιιτών και αλεβιτών. Η τσαρική αυτοκρατορία και εν συνεχεία η Σοβιετική Ένωση όλα αυτά τα είχαν καλύψει (ο Λένιν θεωρούσε την Ουκρανία “κλειδί” για την επιβίωση της Σοβιετικής Ένωσης), αλλά όταν διαλύθηκε ήρθε στην επιφάνεια η αντιπαλότητα, οι δύο διαφορετικοί κόσμοι.
Το 2004 η “πορτοκαλί” επανάσταση του 2004 έκανε πολλούς να πιστέψουν ότι η Ουκρανία θα κυλούσε στην αγκαλιά της Δύσης, όπως συνέβαινε εκείνη την εποχή με όλες τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες πλην Λευκορωσίας.
Ο πόλεμος του 2008 στην Γεωργία, έγινε ουσιαστικά για την Ουκρανία.
Αν χανόταν η Γεωργία, αν γινόντουσαν αποδεκτά τα τετελεσμένα που ήθελε να επιβάλλει η Δύση στην Γεωργία, ήταν θέμα χρόνου να γίνει η Ουκρανία μέλος του ΝΑΤΟ (αυτό είναι το διακύβευμα για την Δύση) και να πιέσει σε σημείο γεωστρατηγικής ασφυξίας την Ρωσία.
Η Ρωσία το 2008 έστειλε ένα σαφές μήνυμα με την βοήθεια που προσέφερε στους Αμπχάζιους και τους Οσέτιους αυτονομιστές και την συντριβή των καλά εκπαιδευμένων από τους Αμερικανούς και τους Ισραηλινούς Γεωργιανούς: Δεν θα ανεχόταν επ’ουδενί την Γεωργία στο ΝΑΤΟ, πόσο μάλλον την Ουκρανία που κατοικείται σε ποσοστό 45% από ρωσόφωνους.
Όπως βλέπουμε και στον χάρτη πρόκειται για δύο απόλυτα ξεχωριστές Ουκρανίες με τελείως διαφορετικούς πληθυσμούς, μέσα στους οποίους δεν υπάρχουν καν θύλακες είτε των “δυτικοσλάβων” είτε των ρωσώφωνων. Είναι απολύτως οριοθετημένες με την γεωγραφική έννοια του όρου.
Κάτι που κάνει σχετικά εύκολη π.χ. μια διαίρεση σε δυτική και ανατολική Ουκρανία. Αλλωστε η Ρωσία “καίγεται” για την Κριμαία που ο Μ.Γιέλτσιν και ο Μ.Γκορμπατσόφ, δέχθηκαν να περιληφθεί στην Ουκρανία και όχι στη νεοσύστατη Ρωσική Ομοσπονδία το 1990-1991, παρά το γεγονός ότι πληθυσμιακά, ιστορικά η Κριμαία είναι ρωσική.
Εδώ και μερικούς μήνες στο παρασκήνιο έχει ξεκινήσει στο παρασκήνιο η συζήτηση για το μέλλον της Ουκρανίας. και η συζήτηση είναι αποκελιστικά μετξαύ Ρωσίας και ΗΠΑ. Η ΕΕ δεν υπάρχει γιατί δεν έχει την στρατιωτική δύναμη να επιβάλλει λύσεις.
Οι ΗΠΑ είναι μακριά, αλλά έχουν την στρατιωτική δύναμη:
Τα δύο αμερικανικά καταδρομικά που έπλεαν μέχρι χθες στην Μαύρη Θάλασσα (το ένα είναι εκτός μαχης λόγω βλάβης και προσάραξης στα αβαθή του τουρκικού λιμένα της Σαμψούντας) δήθεν για να εκκενώσουν αν χρειαστεί, το Σοτσι από τους Αμερικανούς αθλητές σε περίπτωση τρομοκρατικής επίθεσης, ήταν/είναι εκεί για την Ουκρανία.
Υπάρχει και ένας άλλος παίκτης ο οποίος είναι κρίσιμος για τις εξελίξεις στην Ουκρανία: Η Τουρκία, ο «κλειδοκράτορας» των Στενών.
Θα τα ανοίξει για τα πολεμικά πλοία των Δυτικών ή θα διστάσει υπό τον φόβο να οργιστεί η Μόσχα και να ανατρέψει οικονομικές συμφωνίες δεκάδων δισ. δολ. αλλά και της ρωικής στρατιωτικής ισχύος.
Εν κατακλείδι: Μπορεί να υπάρξει θερμή κρίση με αφορμή την Ουκρανία; Σαφώς, ναι.
Μια “θερμή κρίση” που θα καταλήξει φυσικά στην διάλυση της Ουκρανίας, όπως είναι σήμερα. Κάποιοι μιλούν για συνένωση του ανατολικού τμήματος με την Ρωσία. Η Ρωσία δεν θέλει την Ουκρανία. Θέλει περιφερειακή ασφάλεια μακριά από τα σύνορά της.
Θέλει κράτη-ασπίδες στον επεκτατισμό του ΝΑΤΟ, όπως η Αρμενία, η Λευκορωσία, το Καζακστάν κλπ.
Αλλά θα πολεμήσει για τη μην γίνει η Ουκρανία μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, Αυτό είναι το μόνο βέβαιο.
Ειδικά από την στιγμή που ΝΑΤΟ και ΕΕ προχωρούν σε ανατρεπτικές κινήσεις της νόμιμης κυβέρνησης.
O Oυκρανός Α/ΓΓΕΘΑ Πτέραρχος Βολόντιμιρ Ζαμάνα έχει συσφίγξει τις σχέσεις με το ρωσικό Γενικό Επιτελείο. Η Ουκρναία χωρίζεται σε τρεις στρατιωτικές περιοχές: Στρατιωτική διοίκηση Καρπαθίων, στρατιωτική περιοχή Κιέβου και Στρατιωτική περιοχή Οδησσού.
Η δεύτερη και η τρίτη διοικείται αποκλειστικά από ρωσόφωνους αξιωματικούς και επανδρώνεται από ρωσόφωνους στρατεύσιμους. Και μόνο τυχαίο δεν είναι που το προσωπικό του ουκρανικού υπουργείου Άμυνας ζήτησε από τον Β.Γιανούκοβιτς να αποκαταστήσει με κάθε τρόπο την “εννομη τάξη”…
-120x86.jpg)
