Μαρτυρίες στον ΟΗΕ για φρικτά βασανιστήρια
Της Δήμητρας Αθανασοπούλου
Τα γκουλάγκ της Βόρειας Κορέας, εκεί όπου βρίσκονται φυλακισμένοι περίπου 200.000 άνθρωποι καταδικασμένοι όχι μονάχα στη σιωπή, στην απομόνωση και τη σκληρή εργασία, αλλά και σε φρικτές συνθήκες διαβίωσης, σηκώνουν το μη διάφανο πέπλο τους, που καλύπτει τα πάντα εδώ και δεκαετίες, και αποκαλύπτουν το απάνθρωπο πρόσωπό τους ερήμην τους, μέσα από τις απρόσμενες μαρτυρίες πρώην κρατουμένων. Οι μαρτυρίες των πρώην κρατουμένων δόθηκαν ενώπιον της Επιτροπής Ερευνας του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, που αυτή τη στιγμή πραγματοποιεί έργο στη Σεούλ. Αποτέλεσμα;
Η Βόρεια Κορέα κυκλοφορεί πλέον και επισήμως στον διεθνή Τύπο ως ένα απέραντο στρατόπεδο συγκέντρωσης, όπου λαμβάνουν χώρα από άγρια βασανιστήρια και δημόσιες εκτελέσεις μέχρι και δολοφονίες βρεφών μέσα στα κελιά. Εκτός φυσικά από τις επιδεικτικές ταπεινώσεις που γίνονται στα προαύλια των πέντε στρατοπέδων συγκέντρωσης, τα οποία λειτουργούν στη χώρα των 24.000.000 κατοίκων.
Οπως σημειώνει το σχετικό δημοσίευμα της βρετανικής εφημερίδας «Daily Mail», «ο τύραννος αναγκάζει μητέρες να πνίγουν τα μωρά τους». Εκτός φυσικά από το ότι αναγκάζει παιδιά να προδώσουν τους γονείς τους.
Οπως στην περίπτωση του Σιν Ιν Γκεούν, που σήμερα ζει στη Νότια Κορέα με το νέο όνομα Σιν Ντονγκ Χιουκ. Ο Χιουκ, ο οποίος μεγάλωσε στο Στρατόπεδο 14 -σαν εκεί να ήταν η αρχή και το τέλος του κόσμου- για να γίνει αργότερα ο μοναδικός από τους 200.000 Βορειοκορεάτες πολιτικούς κρατουμένους που κατάφερε να διαφύγει, να μπει παράνομα στην Κίνα και να λάβει πολιτικό άσυλο στη Νότια Κορέα- εξηγεί, ελεύθερος πλέον, αλλά γεμάτος ενοχές, ότι η προδοσία ήταν απαραίτητος όρος επιβίωσης ακόμα και στην τρυφερή ηλικία των 13 χρόνων του. Εγινε καταδότης των γονιών του και του αδελφού, και αυτόπτης μάρτυρας της εκτέλεσής τους. Μεγάλωσε σκοτώνοντας και τρώγοντας αρουραίους για να ζήσει και ήταν από τους τυχερούς που διέφυγε έχοντας ως απώλεια μόνο ένα κομμένο δάχτυλο.
Στην πλειονότητά τους οι κρατούμενοι των βορεοκορεάτικων γκουλάγκ δεν προλαβαίνουν να συμπληρώσουν μισό αιώνα ζωής αφού πεθαίνουν από την κακομεταχείριση νωρίτερα. Αλλωστε και δίχως βασανιστήρια η καθημερινότητά τους στο ανθρώπινο κολαστήριο είναι αρκετά βασανιστική, με παστά βατράχια για κυρίως γεύμα και πρωινούς εξευτελισμούς.
