Του Γιάννη Παπανικολάου- ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
Ο χριστιανισμός είναι η θρησκεία, η οποία περισσότερο από όλες στον κόσμο διώκεται σήμερα.
Αυτό δεν είναι κάτι που πρέπει να μας παραξενεύει, διότι το λέει η Αγία Γραφή:
Κάθε ένας που θέλει να ζει ευσεβώς, θα διωχθεί.
Έρευνα της «OpenDoors» καταγράφει ότι 215 εκατομμύρια χριστιανοί αντιμετωπίζουν υψηλά επίπεδα δίωξης στις χώρες στις οποίες αποτελούν θρησκευτική μειοψηφία, με κάθε μήνα να δολοφονούνται 255 Χριστιανοί, 104 να πέφτουν θύματα απαγωγής, 180 γυναίκες να βιάζονται ή να παρενοχλούνται σεξουαλικά ή να αναγκάζονται σε γάμο, να πραγματοποιούνται 66 επιθέσεις σε εκκλησίες, και 160 χριστιανοί να φυλακίζονται παράνομα χωρίς δίκη.
Οι λόγοι των διώξεων είναι διάφοροι και πολλαπλοί.
Η εξάπλωση του φανατικού Ισλάμ και της ισλαμικής τρομοκρατίας σε χώρες της Μέσης Ανατολής, όπως Συρία, Ιράκ, Αφγανιστάν, Πακιστάν, της Ασίας σε χώρες όπως η Ινδονησία, οι Φιλιππίνες, το Μπαγκλαντές και της Αφρικής, σε χώρες όπως Αίγυπτος, Λιβύη, Νιγηρία, Σομαλία.
Η αναβίωση του Ισλάμ σε πρώην μετριοπαθείς μουσουλμανικές χώρες της Κεντρικής Ασίας (Ουζμπεκιστάν, Τατζικιστάν, Καζακστάν, Αζερμπαϊτζάν).
Ένα από τα βασικά επίσης αίτια είναι ότι η Δύση δεν είναι πλέον χριστιανική.
Ο Θεός των δυτικών χωρών είναι πλέον όχι ο Χριστός, αλλά ο μαμωνάς.
Οι περισσότερες από αυτές δεν ενδιαφέρονται ως κρατικές οντότητες να προστατεύσουν τους χριστιανούς που διώκονται, αλλά να εξυπηρετήσουν τα οικονομικά και λοιπά γαιωπολιτικά τους συμφέροντα.
Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της Συρίας, όπου οι χώρες της Δύσης υποστήριξαν την πλευρά των τζιχαντιστών, με σκοπό να αποδυναμώσουν το καθεστώς Άσσαντ και να τοποθετήσουν ένα φιλικό προς αυτές και το Ισραήλ ισλαμιστικό καθεστώς, ακόμη και εάν η Συρία άδειαζε από όλους τους χριστιανούς και από τις άλλες θρησκευτικές μειονότητες, τις οποίες προστάτευε το κοσμικό καθεστώς Άσσαντ.
Όπως σημειώνει ο Ιωάννης Λεοντακιανάκος στο άρθρο του «Οφείλει η Ευρώπη να προστατεύσει τον διωκόμενο Χριστιανισμό;», καταδεικνύεται ότι ενώ η (Χριστιανική) Ευρώπη είναι ο τόπος που αποτελεί το όραμα ανθρώπων που προσπαθούν να δραπετεύσουν από καθεστώτα στα οποία κινδυνεύει η ύπαρξή τους, απαγορεύεται/καταδυναστεύεται η οποιαδήποτε ελευθερία διαφορετικής βούλησης και έκφρασης, λιμοκτονούν, κ.οκ. (η Ε.Ε. υποδέχθηκε και εξακολουθεί να υποδέχεται μεγάλους αριθμούς Μουσουλμάνων προσφύγων και μεταναστών και τους παρέχει ελευθερία, ασφάλεια και ευημερία, παρ’ όλες τις ελεγχόμενες αντιδράσεις μειοψηφικών ομάδων), στον αντίποδα, μια χριστιανική «Έξοδος» από τις μουσουλμανικές χώρες βρίσκεται σε εξέλιξη, καθώς η χριστιανική μειοψηφία αποτελεί το στόχο για δίωξη, εκβιασμό, παράνομη φυλάκιση, σεξουαλική παρενόχληση/βιασμό, εξαναγκασμό σε γάμο με μουσουλμάνο, δήμευση περιουσίας, βασανισμό, ακόμη και θάνατο.
Επομένως, το βασικό ερώτημα που προκύπτει είναι «Θα πρέπει η Δημοκρατική Δύση και ειδικότερα η (Χριστιανική) Ευρώπη μόνο να δέχεται και να αγκαλιάζει πρόσφυγες και μετανάστες ή θα πρέπει παράλληλα να επιδιώξει την προστασία του διωκόμενου Χριστιανισμού στις μουσουλμανικές χώρες τουλάχιστον της γειτονιάς της;»
