Τι λένε οι Ελληνες της Κριμαίας για τη νέα τάξη πραγμάτων

Κριμαία/Μαρία Γιαχνάκη

Πως αντιδρούν οι Έλληνες που ζουν στην Κριμαία  για τη νέα τάξη πραγμάτων. Πόσο θα τους επηρεάσει η υφιστάμενη κατάσταση και τι είναι αυτό που τους ανησυχεί περισσότερο από την ημέρα που η ζωή τους πήρε νέα τροπή μετά κυρίως το δημοψήφισμα;

Ο Γιάννης Ζελίδης  συνταξιούχος , ο Πάνος Παπαδόπουλος και ο Σωκράτης Λαζαρίδης καθηγητές στο Ταυρικό Πανεπιστήμιο καθώς και ο Χρήστος Νάνος σεφ , υπεύθυνος εστιατορίου ζουν στην Κριμαία πολλά χρόνια με τις οικογένειές τους.

Η περίοδος της αλλαγής και της έκρηξης τους βρήκε προετοιμασμένους.

Αυτό που τους ενδιέφερε ίσως περισσότερο από όλα ήταν να έχουν ησυχία , ασφάλεια και να μην ζουν τρομοκρατημένοι από εξτρεμιστικές ρατσιστικές οργανώσεις.

«Τα πράγματα σίγουρα μας έχουν ανησυχήσει έτσι όπως εξελισσόταν αλλά ήμασταν υπομονετικοί και ελπίζαμε σε ένα καλύτερο μέλλον για όλους», λέει ο Παύλος Παπαδόπουλος.

«Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να υπάρχει ασφάλεια στην περιοχή και να μπορούμε να είμαστε εντάξει στις υποχρεώσεις μας.

Για παράδειγμα εγώ δεν ξέρω τώρα με την νέα τάξη πραγμάτων πότε θα μπορώ να πάω στην τράπεζα και να πληρωθώ.

Όμως δεν με πειράζει γιατί φαντάζομαι ότι θα λυθεί.»

Εξάλλου η δημοκρατία και η ασφάλεια για μας έχουν μεγαλύτερη σημασία και σίγουρα χρειάζεται θυσίες γι αυτό.

Όμως και ο Παύλος Παπαδόπουλος και ο Σωκράτης Λαζαρίδης μιλούν παράλληλα με περηφάνια για το ταυρικό πανεπιστήμιο στο οποίο διδάσκουν .

«Είμαστε περήφανοι για το πανεπιστήμιο και για την δουλειά που γίνεται. Οι μαθητές μας είναι υπόδειγμα μαθητών και διοργανώνουμε εκδηλώσεις όπως τώρα σε λίγο καιρό διοργανώνουμε μια εκδήλωση για τον Καβάφη. Όλα αυτά είναι ο συνδετικός μας κρίκος με την Ελλάδα , η οποία ζει πάντα στην καρδιά μας .»

Η κατάσταση τους ανησυχεί σίγουρα όπως λένε και οι δύο διότι δεν ξέρουν πως θα εξελιχθεί αν και ελπίζουν ότι η Ρωσία θα προστατεύσει τους πολίτες από εξτρεμιστές.

Ο Γιάννης Ζελίδης παίρνει 70 ευρώ σύνταξη αλλά είναι ευτυχισμένος όπως λέει ο ίδιος.

Ζει στον οικισμό Ακρόπολη σε έναν οικισμό έξω από την Συμφερόπολη που ζουν Έλληνες.

« Εμείς θέλουμε  δημοκρατία και ηρεμία και ασφάλεια και θέλουμε τον Πούτιν διότι εκείνος μπορεί να μας εγγυηθεί αυτά τα αγαθά.  Δεν θέλουμε ούτε όπλα ούτε εκβιασμούς ούτε να ζούμε με τον φόβο ότι επειδή είμαστε Έλληνες,  δηλαδή ξένοι, ότι μια μέρα θα μας βρουν νεκρούς. Είναι καλό που η Κριμαία πάει με την Ρωσία γιατί θα ξέρουμε κατά που βαδίζουμε.   Εγώ ψήφισα Ρωσία και είμαι περήφανος γι αυτό.»

Ο Χρήστος Νάνος είναι σεφ και υπεύθυνος του εστιατορίου Σαντορίνη στην Σεβαστούπολη της Κριμαίας. Ένα από τα πιο δημοφιλή εστιατόρια αφού οι ιδέες του Χρήστου και τα ελληνικά φαγητά έχουν μαγέψει τους κατοίκους. Χρησιμοποιεί όμως ελληνικά προϊόντα για τις δημιουργίες του αλλά και για τα μαθήματα ελληνικής κουζίνας τα οποία φέρνει από την Ελλάδα.

«Με ανησυχεί τώρα αυτή η κατάσταση γιατί μέχρι να λειτουργήσει  η νέα τάξη πραγμάτων  εμείς θα έχουμε πρόβλημα στις μεταφορές προϊόντων από την Ελλάδα. Δεν ξέρουμε πόσο καιρό θα πάρει και μην ξεχνάμε ότι αυτή η κατάσταση η οποία έχει ονομαστεί εμπόλεμη ενώ δεν είναι κάνει κακό και στον τουρισμό μας.»

Ο νεαρός Γιώργος Ζελίδης διατηρεί διαμερίσματα προς ενοικίαση και υπηρεσίες χαλάρωσης για τους πελάτες . Η κατάσταση των ημερών δεν τον άφησε αδιάφορο και ήθελε μάλιστα πολύ το αποτέλεσμα να είναι αυτό που βγήκε με το δημοψήφισμα.

«Εγώ έχω φίλους πολλούς εδώ . Είμαστε μια μεγάλη παρέα και ανάμεσά μας υπάρχουν και Ρώσοι και Τάταροι. Το βράδυ του δημοψηφίσματος μάλιστα φάγαμε όλοι μαζί .

Εγώ ξέρω ότι θα είναι καλύτερα τώρα που θα πάμε στην Ρωσία απλώς το μεταβατικό στάδιο θα είναι δύσκολο. Για παράδειγμα ο τόπος γέμισε δημοσιογράφους που για μέρες ολόκληρες έλεγαν ότι εδώ γίνεται πόλεμος ενώ δεν γινόταν τίποτα από όλα αυτά.

Είδατε κι εσείς με τα μάτια σας . Υπήρχε στρατός γι ασφάλεια σε ορισμένα σημεία και στα σύνορα. Όλα τα άλλα ήταν στα λόγια. Τώρα λοιπόν θα φύγουν οι δημοσιογράφοι και θα μας αφήσουν την ρετσινιά. Πότε εμείς τώρα θα ανακάμψουμε ; Θα μείνουμε μόνοι μας γιατί κανείς δεν θα θέλει να έρθει σε μια περιοχή που ακούνε ότι γίνεται πόλεμος. Εμείς από αυτά ζούμε τώρα τι θα γίνει;”.

Δεν χρειάζεται και πολύ μυαλό να καταλάβει κανείς τα λόγια και τις ανησυχίες αυτών των ανθρώπων. Παλεύουν με την καθημερινότητα τους και με τις ανησυχίες τους.

Σίγουρα έχουν κατανοήσει ότι οι μεγάλες αλλαγές δεν γίνονται χωρίς καμία απώλεια. Αυτό όμως που έχουν ανάγκη τώρα είναι να τελειώσουν σύντομα τα φλέγοντα ζητήματα και αν βρει η καθημερινότητά τους και πάλι τους ρυθμούς της.