του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου
Οι χριστιανοί πρέπει να έχουν ενάρετη ζωή και να δίνουν τη μαρτυρία του Χριστού στην κοινωνία. Ιδιαίτερα «εκείνοι που βρίσκονται ανάμεσα σε άπιστους, ασεβείς, κακόδοξους κι αιρετικούς, πρέπει να είναι στολισμένοι με ευαγγελικά ήθη και χριστιανικές αρετές.
Με την ενάρετη ζωή τους βοηθούν να μεταβάλλονται προς το καλύτερο οι άπιστοι και οι αιρετικοί και αντί να κατηγορούν τους χριστιανούς ως κακοποιούς και να διαβάλλουν την πίστη τους ως πλάνη, παρακινούνται στο να τους επαινούν, να μιλούν με καλά λόγια για την πίστη τους και να δοξάζουν το Θεό, ο οποίος παρέδωσε στον κόσμο την ορθόδοξη πίστη κι έχει ανθρώπους στολισμένους με τόσες αγαθοεργίες».
Ο Άγιος τονίζει: «Η ταπεινοφροσύνη είναι θησαυροφυλάκιο όλων των αρετών και χωρίς αυτή δεν κατορθώνεται κανένα αγαθό».
Για να πνευματικά αγαθά και την αιώνια μακαριότητα , που πρόκειται ν’ απολαύσουν όλοι οι ενάρετοι και κατά Θεόν ζώντες, δεν είναι δυνατόν να μιλήσει κανείς με πληρότητα και ακρίβεια. Ούτε ο απόστολος Παύλος μπόρεσε να μας περιγράψει αυτά που είδε, όταν ηρπάγη στον τρίτο ουρανό.
Ο Άγιος Νικόδημος, σχετικά με το θαύμα αυτό λέει: «Εάν ο θαυμάσιος Παύλος, που ηρπάγη έως τρίτου ουρανού και άκουσε άρρητα ρήματα , δεν μπόρεσε να διηγηθεί ικανώς την ένδοξη εκείνη μακαριότητα, πώς να τολμήσω εγώ ο ανάξιος να διαπλεύσω τόσο μεγάλο πέλαγος χωρίς κίνδυνο, που είμαι αμαρτωλός και αγράμματος; Τι λέω; Κι αν όλες οι γλώσσες των ανθρώπων μπορούσαν να ενωθούν, όλα τ’ αστέρια του ουρανού κι όλα τα φύλλα των δένδρων γίνονταν εύλαλες γλώσσες, σοφότερες των ευγλωττάτων ρητόρων, πάλι δεν θα μπορούσαν να διηγηθούν με πληρότητα τα ακατάληπτα και ανεκλάλητα εκείνα αγαθά, τα οποία μάτι δεν είδε, αυτί δεν άκουσε και νους ανθρώπου δεν μπόρεσε να καταλάβει.
Ωστόσο, για να λάβουμε κάποια αίσθηση αυτών και κάποια μικρή ευωδία, αξιώθηκαν μερικοί ενάρετοι και είδαν με οπτασίες , οράσεις κι εκστάσεις, μέρος εκείνης της ανέκφραστης ηδονής και του μεγάλου κάλλους και μας το άφησαν μέσω των κειμένων τους, για να πληγώσουν την καρδιά μας προς εκείνον τον σωτήριον έρωτα».
…
Ο Άγιος Νικόδημος δεν περιορίζει το καθήκον της ελεημοσύνης στην προσφορά υλικών αγαθών στους φτωχούς. Το διευρύνει και μιλάει για επτά σωματικά έργα της ελεημοσύνης και επτά πνευματικά. Τα σωματικά είναι: «Να θρέψει πεινασμένο. Να ποτίσει διψασμένο. Να λυτρώσει φυλακισμένο ή σκλαβωμένο. Να ντύσει γυμνό. Να δεχτεί ξένο. Να επισκεφτεί ασθενή. Και να ενταφιάσει νεκρό». Και τα πνευματικά είναι: «Να συμβουλέψει εκείνον που έχει ανάγκη. Να διδάξει τον αμαθή. Να παρηγορήσει τον λυπημένο. Να διορθώσει τον αμαρτωλό. Να συγχωρήσει εκείνον που έσφαλε. Να υπομείνει τη βρισιά. Και να προσεύχεται για όλους».
…
«Να σκέφτεσαι ότι μια ανύψωση του νου στο Θεό και μια ταπεινή μετάνοια στη γη, όταν γίνονται προς τιμήν του Θεού , αξίζουν περισσότερο απ’ ό,τι όλοι οι θησαυροί της γης.
Κάθε φορά που αφήνεις την αμέλεια και βιάζεις τον εαυτό σου με επιμελή έργα, οι άγγελοι φέρνουν στη βασιλεία των ουρανών ένα στεφάνι ένδοξης νίκης», λέει ο Άγιος.
Τι εννοούμε όταν λέμε πνευματική ζωή; Σε τι συνίσταται; Ο άγιος Νικόδημος απαντάει: «Στην επίγνωση της αγαθότητας και μεγαλειότητας του Θεού και της δικής μας μηδαμινότητας και κλίσης σε κάθε κακό. Στην αγάπη του Θεού και στο μίσος του εαυτού μας. Στην υποταγή στο θέλημα του Θεού , αλλά και σ’ όλα τα κτίσματα , για την αγάπη του Θεού. Στην αποστροφή όλων των δικών μας επιθυμιών και στην τέλεια υπακοή στο θέλημα του Θεού. Επιπλέον, στο να θέλουμε όλα αυτά να τα κάνουμε καθαρά, μόνο για τη δόξα του Θεού».
Πηγή: «Διδαχές Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου», Πρεσβ. ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΤΑΤΣΗ
