Τελικά είναι ένα ζήτημα: ποιοί είναι πράγματι τρελοί και ποιοι λογικοί;

Μας έλεγε ο μακαριστός Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης ότι κάποτε τον επισκέφθηκε στο κελλί του ένας νέος με σοβαρά ψυχικά προβλήματα. Την πρώτη φορά που τον συνάντησε, όπως μας έλεγε, κάθισε μαζί του επί οκτώ ώρες. Ούτε τα πόδια του δεν κουνούσε, για να μη νομίσει ότι τον κουράζει. Τον άκουγε προσεκτικά κι ελάχιστα μιλούσε.

Το παιδί αυτό πρώτη φορά μιλούσε τόσο άνετα στη ζωή του. Όλοι τον παρατηρούσαν· ανόητε, δεν ξέρεις τί λες, πάψε, δεν ξέρεις τί σου γίνεται… Τελειώνοντας το παιδί του είπε: Εκεί που πας, παιδάκι μου, και κάνεις ηλεκτροσόκ, δεν έρχεσαι σ’ έμενα; Τον ρώτησα περίεργα: Τί του κάνατε Γέροντα; Μου απάντησε με μία καλογερική έκφραση: Του ανέπαυα τον λογισμό. Στράβωνε ο νους του ότι δεν τον αγαπούν οι δικοί του και ότι τον μισεί ο κόσμος. Το παιδί πήγαινε κατά καιρούς στον Γέροντα και γινόταν όλο και καλύτερα.

Την τελευταία φορά είχε πάει μαζί του και ο πατέρας του, φέρνοντας κι ένα γράμμα από τη μητέρα του. Έγραφε η μητέρα στο γράμμα, έλεγε κι ο πατέρας: Πάτερ Παΐσιε, το παιδί μας σάς αγαπάει, σάς εκτιμάει, σάς ακούει. Να του πείτε, όταν έχουμε εορτή στο σπίτι, να μη βγαίνει, γιατί μας εκθέτει στους καλεσμένους, και να μη πηγαίνει στην εργασία του πατέρα του -ήταν διευθυντής τραπέζης-, γιατί τον εκθέτει στους υπαλλήλους του.

Τότε σηκώνεται το παιδί και λέει στον πατέρα του, ενώπιον του πατρός Παϊσίου: Δεν μπορείς να ταπεινωθείς και να παραδεχθείς ότι έχεις ένα παιδί άρρωστο και αν το υπομείνεις, θάχεις και μισθό στον ουρανό; Και μας λέει ο π. Παΐσιος: Πέστε μου ποιός είναι άρρωστος;

Ο νομιζόμενος άρρωστος η ο νομιζόμενος γνωστικός; Αφού το βλέπεις το παιδί και είναι δυσκολεμένο, τί του βάζεις τα δύο πόδια σ’ ένα παπούτσι; Έτσι δεν είναι; Τελικά είναι ένα ζήτημα: ποιοί είναι πράγματι τρελοί και ποιοι λογικοί;

(Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, «Η αγιότητα είναι κατορθωτή σήμερα;», εκδ. Τήνος)