Μοναχός της μονής Κωνσταμονίτου, «ο οποίος εστάθη υπηρέτης της κοινής τραπέζης, ο νεώτερος εις τους χρόνους, εις δε τους αγώνας φθάσας παλαιούς οσίους…

Τόσον ηγωνίσθη ο αοίδιμος και τόσην σκληραγωγίαν εφύλαττεν ο μακάριος, ώστε όπου μόνον με ολιγώτατον άρτον εκπλήρωνε την χρείαν του σώματός του. Και σώμα φορών, τρόπον τινά, ηγωνίζετο να γένη ασώματος. Τον δε ύπνον τόσον πολλά τον ενίκησε, ώστε έμενε πολλάς νύκτας άϋπνος. 

Τας δε λοιπάς αρετάς τις ικανός διηγήσασθαι; Τας μετανοίας, λέγω, εκείνας τας πολλάς, όπου ετέλει καθ’ εκάστην, ημέραν και νύκτα. Την σιωπήν εκείνην την θαυμαστήν, το πένθος το ακατάπαυστον, την ευχήν την αδιάκοπον, ήγουν το Κύριε Ιησού Χριστέ· και την ταπείνωσιν, με την οποίαν εταπείνωσε τους δαίμονας, όθεν και ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός εδόξασε τον αυτού θεράποντα και ευωδίασε το άγιον αυτού και σεβάσμιον λείψανον μετά θάνατον».

Η μνήμη του είναι άγνωστη στους συναξαριστές.
Τιμάται μετά των Οσίων Αγιορειτών Πατέρων.

Βενέδικτου Ιερομονάχου Αγιορείτου, Συναξαριστής 19ου και 20ου αιώνα, έκδοσις Συνοδίας Σπυρίδωνος ιερομονάχου, Ιερά Καλύβη, Άγιος Σπυρίδων Α΄, Νέα Σκήτη Αγίου Όρους 2013.