Του Γιώργου Θεοχάρη
Αλγεινή εντύπωση προκάλεσαν οι σκηνές με την μεταφορά των βουλευτών της Χρυσής Αυγής από την Φυλακή μέχρι το Κοινοβούλιο.Αυτό το πρωτόγνωρο φαινόμενο για τα ελληνικά δεδομένα στον τόπο όπου ανδρώθηκε και μεγαλούργησε η Δημοκρατία δεν γνωρίζουμε εάν συνέβη σε άλλες χώρες της υφηλίου ακόμα και τροτικοσμικές.
Το ρωμαϊκό δίκαιο ήταν πολύ ανώτερο σε αυτές τις περιπτώσεις και δεν εξέθετε πριν γίνει η δίκη τους κατηγορουμένους. Όλοι οι κατηγορούμενοι είναι αθώοι μέχρι να τελεσιδικήσει η υπόθεση τους. Αντιθέτως στην προκειμένη περίπτωση, έρχονται με τις χειροπέδες από την φυλακή μέχρι των τειχών του κοινοβουλίου για να απολογηθούν χωρίς χειροπέδες μέσα στο κοινοβούλιο και μπροστά στον ελληνικό λαό.
Αυτό ξεπερνά και τη μεγαλύτερη φαρισαϊκή υποκρισία!
Πως είναι δυνατόν πριν αρθεί η ασυλία των βουλευτών και πριν γίνει η δίκη να είναι κλεισμένοι στις φυλακές άνθρωποι από οποιοδήποτε κομματικό χώρο και αν προέρχονται. Κορυφαίοι συνταγματολόγοι έχουν γνωμοδοτήσει ότι αυτή η διαδικασία που κίνησε η ελληνική κυβέρνηση δεν ήταν συνταγματικά κατωχυρωμένη.Και ερχόμαστε σήμερα στον 21ο αιώνα να ζούμε μέρες οι οποίες θυμίζουν γερμανική κατοχή.
Εμείς δεν μπαίνουμε στην ουσία της υποθέσεως, αν είναι ένοχοι ή όχι. Αυτό είναι έργο της δικαιοσύνης η οποία θα πρέπει με πολυ διακριτικό τρόπο να χειριστεί την όλη υπόθεση μακριά από διάφορες επεμβάσεις, έσωθεν και έξωθεν .
Οι σπαρακτικές σκηνές που είδαμε σήμερα στο ελληνικό κοινοβούλιο με φυλακισμένους βουλευτές να μιλούν για τον εγκλεισμό τους πριν από τη δίκη στις φυλακές Κορυδαλλού δεν ήταν ότι καλύτυερο, όχι μόνο σαν θέαμα αλλά και βαρύνει όσους το μελέτησαν και το οργάνωσαν.
Δεν είναι δυνατόν, πατέρας 3 παιδιών να τίθεται σε πανελλήνιο θέαμα εκφράζοντας τον πόνο μιας ολόκληρης οικογένειας η οποία στα μάτια των περισσοτέρων ελλήνων προκαλεί αισθήματα ανθρώπινης αλληλεγγύης ,ανεξάρτητα από το πολιτικό φρόνημα του καθενός.
Ακουσα τυχαίους ανθρώπους διαφόρων επαγγελμάτων και ηλικίων να στρέφονται εναντίων των ιθυνόντων και του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά.
Είναι αδιανόητο τέτοια ανθρώπινα δράματα να γίνονται θέαμα στα μάτια μικρών και μεγάλων σε εκατομμύρια ανθρώπους.
Αυτές οι γράμμες δεν γράφονται για να δώσουν ένα στίγμα λύπης προς τα πρόσωπα που ήρθαν σε αυτή τη δύσκολη θέση αλλά μόνο και μόνο για να δείξουν το μέγεθος και τη διαφορά μεταξύ ανθρώπινης και θείας δικαιοσύνης.
Προσπάθηνα να έχω και μερικές απόψεις από παλαιούς Αγιορείτες γέρονες που ασκητεύουν πάνω πενήντα χρόνια στον Αθώνα. Το μόνο που εισέπραξα ήταν μία κραυγή αγωνίας για το που βαδίζουν οι έλληνες και το ελληνικό κράτος.
Και στο τέλος μία πατρική παρότρυνση: Μόνο η προσευχή και η μετάνοια παιδί μου θα μας λυτρώσει από αυτό το κακό.
