ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟΣ: Τα πρωτοσέλιδα των ελληνικών ΜΜΕ απασχόλησε τις τελευταίες ημέρες η κίνηση του Αρχιεπισκόπου Αμερικής Ελπιδοφόρου να συμμετάσχει στα εγκαίνια του «οίκου της Τουρκίας» στην Νέα Υόρκη, κόβοντας μάλιστα την κορδέλα μαζί με τον Τούρκο πρόεδρο Ερντογάν και τον κατοχικό ηγέτη του ψευδοκράτους Τουρκοκύπριο Τατάρ.
Του Γιώργου Θεοχάρη – ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
Η κίνηση αυτή δεν προκάλεσε μόνο την αντίδραση των Κυπρίων και της ελληνικής ομογένειας, αλλά και την δυσφορία της Ελληνικής Κυβέρνησης και του ίδιου του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη.
Τελικά ο Αρχιεπίσκοπος αναδιπλώθηκε, εξέφρασε την λύπη του για την «οδύνη» που προκάλεσε στους «Κύπριους και τους Ελληνοαμερικανούς αδελφούς», και το θέμα πλέον «θεωρείται λήξαν» για την Κυβέρνηση, ενώ εκτόνωση υπάρχει και από πλευράς Κύπρου, μετά τη συνάντηση του Νίκου Αναστασιάδη με τον κ. Ελπιδοφόρο.
Προηγήθηκε η συνάντηση του Αρχιεπισκόπου με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, καθώς είναι γνωστές οι άριστες σχέσεις του Ιεράρχη με το άμεσο περιβάλλον του Πρωθυπουργού και κυρίως με την σύζυγό του Μαρέβα Γκραμπόβφσκι-Μητσοτάκη, σχέσεις που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο και στην ανάδειξή του σε ποιμενάρχη της πολυπληθούς Αρχιεπισκοπής Αμερικής.
Πολλοί ήταν αυτοί που προβληματίστηκαν με την παραπάνω κίνηση του Σεβασμιωτάτου και έψαξαν να βρουν τί δεν πήγε καλά.
Για κάποιον που δεν γνωρίζει πρόσωπα και πράγματα της Ομογένειας της Κωνσταντινούπολης φαίνεται ως μία «προκλητική» κίνηση.
Για κάποιον όμως που γνωρίζει, δεν είναι δύσκολο να κατανοηθούν κάποια πράγματα.
Ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Ελπιδοφόρος, κατά κόσμον Ιωάννης Λαμπρυνιάδης, γεννήθηκε το 1967 στο Μακροχώρι Κωνσταντινουπόλεως. Ο πατέρας του ήταν Έλληνας της Κωνσταντινούπολης, αλλά η μητέρα του Ορθόδοξη αραβόφωνη της Αντιόχειας. Όπως γνωρίζουμε, η αγωγή στα παιδιά δίνεται κυρίως από την μητέρα, που έχει και περισσότερο χρόνο να ασχοληθεί με αυτά. Ένας χριστιανός με μία τέτοια καταγωγή μεγάλωσε μέσα σε μία πολύ πιστή οικογένεια, χωρίς όμως αυτό αναγκαστικά να σημαίνει και ανάλογη ευαισθησία σε μείζονα εθνικά θέματα, όπως είναι το Κυπριακό.
Για κάποιον Ελληνοκύπριο είναι φυσικό ο Ακάρ, με τις ακραίες εθνικιστικές θέσεις του, να είναι κόκκινο πανί.
Για κάποιον Ομογενή όμως της Κωνσταντινούπολης το Κυπριακό ξυπνά τις μνήμες από τα πογκρόμ του 1955, που ξεκίνησαν από την Τουρκία με αφορμή το Κυπριακό και κατέληξαν στην φοβερή συρρίκνωση της Ομογένειας της Πόλης.
Δεν έχουν όλοι τις ίδιες μνήμες, την ίδια παιδική ηλικία, το ίδιο παρελθόν.
Αν τώρα σε αυτά προσθέσουμε ότι όποιος φιλοδοξεί να ανέλθει μία ημέρα στον Οικουμενικό Θρόνο θα πρέπει να καλλιεργεί καλές σχέσεις με την εκάστοτε τουρκική ηγεσία, αφού αυτή διατηρεί το δικαίωμα να ακυρώσει την εκλογή του, τότε δεν είναι δύσκολο να εξηγήσουμε αυτό που συνέβη στην Αμερική.
Και στην ηγεσία της Τουρκίας μέχρι το 2023 θα βρίσκεται ο ισλαμιστής Ερντογάν, που προβάλλει για τον εαυτό του την εικόνα του Σουλτάνου-Χαλίφη.
