Ιεράρχες τινές της Εκκλησίας της Ελλάδος, ευτυχώς ολιγιστοί σε αριθμό αλλά ικανοποιητικώς θορυβούντες, πέραν των οικουμενιστικών τους απόψεων και δράσεων, πέραν των αλληλοασπασμών με ετεροδόξους και των συμπροσευχών με αυτούς, εναλλάσσουν ευκαίρως ακαίρως το χρώμα του ράσου τους από μαύρο σε γαλάζιο, κόκκινο, λευκό ή μώβ.
του Ιωάννη Τάτση, Θεολόγου
Και δεν είναι παράδοξη η εκκοσμικευμένη αμφίεση των εν λόγω Ιεραρχών καθότι ως γνωστόν το ήθος, η συμπεριφορά και η βιωτή καθενός ακολουθεί την πίστη και τα πιστεύω του. Αλλοιωμένη οικουμενιστική νοοτροπία και πίστη αναπόδραστα οδηγεί σε εκκοσμικευμένη συμπεριφορά και τρόπους.
Το παράδοξον έγκειται στο γεγονός ότι οι προαναφερθέντες απολαμβάνουν της εκτιμήσεως μεγάλου αριθμού άλλων Ιεραρχών και κληρικών.
Και ενώ οι δεύτεροι δεν υιοθετούν στην καθημερινή τους αναστροφή την συμπεριφορά και τους τρόπους των πρώτων, μάλιστα δε κάποιοι από αυτούς είναι κατά τα λοιπά παραδοσιακοί, πολλάκις δε και αυστηροί στους ελέγχους των αποκλίσεων των ετεροδόξων και των εν μέσω ημών φιλοπαπικών και φιλοπροτεσταντών, ωστόσο συχνά καλούν τους πρώτους στις μητροπόλεις τους ή τους επισκέπτονται στις δικές τους, συλλειτουργούν, ανταλλάσσουν ασπασμούς και λόγους εγκωμίων, γεμίζουν με φωτογραφίες το διαδίκτυο και τις ιστοσελίδες των μητροπόλεών τους και έπειτα επανέρχονται εις τα ίδια.
Τα πράγματα είναι πολύ πιο σοβαρά αν αναλογιστεί κανείς ότι παρά τις κάποιες αντιρρήσεις τους για επιμέρους θέματα οι περισσότεροι των Ιεραρχών είναι έτοιμοι να στηρίξουν εκλογικά τους νεωτεριστές αυτοπροβαλλόμενους υποψηφίους σε επικείμενη, όποτε κι αν προκύψει, εκλογή για τον αρχιεπισκοπικό θρόνο.
Οι αγώνες κατά του οικουμενισμού και της καταστροφικής εκκοσμίκευσης μπορούν να περιμένουν όταν έρχεται η κρίσιμη στιγμή της εκλογής νέων μελών της Ιεραρχίας, πολύ δε περισσότερο της εκλογής νέου Αρχιεπισκόπου.
Παράδοξοι συνασπισμοί μεταξύ νεωτεριστών και παραδοσιακών, οικουμενιστών και αντιοικουμενιστών ενώπιον της κάλπης. Είναι πραγματικά λυπηρό.
Ευτυχώς –δόξα τω Θεώ- κάποιοι Ιεράρχες «ασήμαντων» μητροπόλεων στις ακριτικές περιοχές ή στις ολιγάνθρωπες μητροπόλεις βαστούν ακόμη πνευματικές Θερμοπύλες και δεν επιτρέπουν να εισέλθει σε εκείνους το πνεύμα της «εκκλησιαστικής διπλωματίας». Ακέραιοι στις θέσεις τους, τίθενται από τους πολλούς στο περιθώριο των εκκλησιαστικών εξελίξεων. Παραμένουν όμως στο επίκεντρο του αγώνα για τη διαφύλαξη της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας από την παναίρεση του Οικουμενισμού και την αλλοτρίωση της διάχυτης εκκοσμίκευσης.
Δεν συχνάζουν στα πολυαρχιερατικά συλλείτουργα των ονομαστικών εορτών των αυτοπροβαλλόμενων υποψηφίων του αρχιεπισκοπικού θρόνου ούτε συγκαταλέγονται στους συμπανηγυριστές των μεγάλων προσκυνημάτων που υπάρχουν στις μητροπόλεις των προαναφερθέντων. Προτιμούν τις λακωνικές πλην δυναμικές αντιδράσεις επί καίριων ζητημάτων, κάποτε δε και την εύλαλο σιωπή μπροστά στην κατηφορική πορεία της πλειονότητας.
Τούτοι οι ολίγοι, «μικροί» κατά άνθρωπον, «γραφικοί» για τους μοντέρνους, «συντηρητικοί» για τους νεωτεριστές, «ακραίοι» για τους πρωτεργάτες της «εκκλησιαστικής διπλωματίας» αποτελούν τη μικρή ζύμη της Ιεραρχίας και την ελπίδα του κλήρου και του πιστού λαού που πολλάκις παρακολουθεί άφωνος τις εξελίξεις του εκκλησιαστικού χώρου.
