Με λαμπρότητα εορτάσθηκε η Κοίμηση της Θεοτόκου στο Πρωτάτο του Αγίου Όρους(ΦΩΤΟ)

Στο Άγιον Όρος μετέβη ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Φθιώτιδος κ. Νικόλαος κατόπιν αδείας και ευλογίας του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου και προσκλήσεως του Πρωτεπιστάτου του Αγίου Όρους Γέροντος Παύλου Λαυρεώτου προκειμένου να προεξάρχει της Ιεράς Πανηγύρεως επί τη εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στον Ιερό Ναό του Πρωτάτου.

Ο Σεβασμιώτατος αφίχθη εις τις Καρυές το μεσημέρι της Πέμπτης 27ης Αυγούστου γενόμενος δεκτός υπό του Πρωτεπιστάτου Γέροντος Παύλου Λαυρεώτου και των μελών της Ιεράς Επιστασίας. Το εσπέρας προεξήρχε της Ιεράς Αγρυπνίας επί τη εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στον Ναό του Πρωτάτου με τη συμμετοχή των Αντιπροσώπων όλων των Ιερών Μονών, Μοναχών από τις Σκήτες και τα Ασκητήρια, του Πολιτικού Διοικητή του Αγίου Όρους κ. Αρίστου Κασμίρογλου και πολλών προσκυνητών.

Μετά τη θεία Λειτουργία παρετέθη εόρτιος τράπεζα στην οποία ωμίλησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Φθιώτιδος κ. Νικόλαος.

Οι εορτασμοί ολοκληρώθηκαν το εσπέρας της Παρασκευής με το Κτιτορικό Μνημόσυνο.

Ομιλία του Σεβ. Μητροπολίτου Φθιώτιδος κ. Νικολάου εις τήν εορτήν της Κοιμήσεως της Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἐκφωνηθεισα εἰς τόν Ἱερόν Ναόν του Πρωτάτου Ἁγίου Ὄρους

τήν 15ην Αὐγούστου 2015. (ν.ἡ 28/8/2015)

 

«Τάφον γάρ οἰκήσασα ἔδειξε Παράδεισον»
(Τροπάριον Κανόνος της Εορτής)

Θεωρώ ως μεγίστην δωρεάν του Θεού και ευλογίαν της Υπερ­ευ­λο­γη­μένης Θεοτόκου την παρουσίαν μου εδώ εις το ιερόν Κέντρον του Αγιο­ρειτικού Μοναχισμού, προκει­με­νου να συμμετάσχω εις την λαμπράν αναστάσιμον πανήγυριν της Ζωοκοιμήτου Μεταστάσεως της Μητρός του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και μεθ΄υμών συνευφραν­θω εν τη πλουσία ευφροσύνη της Θεομητορικής Χάριτος και της μετά πάντων υμών εν Χριστώ κοινωνίας.

Ως εκ τούτου εκ βαθέων ευχαριστώ πρώτον την έφορον και προστά­τιδα του Αγιωνύμου Όρους, διότι ηυδόκησεν, όπως η ελαχι­στο­της μου προεξάρχει της Ιεράς ταύτης πανηγύρεως και δεύτερον τον Πανο­­­­σιο­λογιώτατον Πρωτεπιστάτην του Αγίου Όρους διά την ευγενή πρόσκλη­σιν του, την οποίαν μοί απηύθυνε συνοδευομένην με την ολό­θυ­μον άδειαν και ευλογίαν του Παναγιωτάτου Οίκουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου.

Κατά τον άγιο Πρόκλο Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως «πάσαι μεν των αγίων αι μνήμαι θαυμασταί, ουδέν δε τοσούτον εις δόξαν οία η παρούσα πανήγυρις».

Περιβεβλημένη με θεία δόξα, η ιερά και ευκλεής μνήμη της Θεο­το­κου ακτινοβολεί στον ουρανό και στη γη.

«Τη ενδόξω Κοιμήσει σου, ουρανοί επαγάλλονται και αγγέλων γε­γη­θε τα στρατεύματα. πάσα η γη δε ευφραίνεται» ψάλλομε στον Όρθρο της πανηγύρεως. Δόξα εν ουρανώ. Επί γης ευφροσύνη. Το «ευρύχωρο χωρίον του Λόγου» γνωρίζει λήξιν αιώνιον κάι ευρύχωρον.

«Εν ταίς του Υιού χερσί την παναγίαν παρατίθεται ψυχήν» και παρα­μένει «αεί συν ζωηφόρω Βασιλεί και τόκω ζώσα».

Ημέρα φωτός και χαράς ως εκείνη της φωταυγούς Αναστάσεως του Κυρίου ημών Ίησού Χριστού είναι η σημερινή εορτή.

Θάνατον εορτάζομεν, αλλά τον θάνατον της Μητρός της ζωής. Θρη­νος και χαρά, δάκρυα και ελπίδα, θάνατος και ζωή, τάφος και παρά­δει­σος, άναμειγνύονται και συμπλάθονται μέσα εις τα θεία και ανθρώ­πι­να βιώματα, διά να σχηματίσουν το νέο σχήμα του αφθάρτου και αιω­νι­ου προτύπου της αεί ζώσης Παναγίας, διακοσμημένο και θεικά χειρο­τεχνη­μένο.

Υπέρ έννοιαν πάσαν είναι το θαύμα της ζωοκοιμήτου μεταστάσεως της Παναγίας. «Τάφον γαρ οίκήσασα έδειξε Παράδεισον» (Τροπάριο Κανόνος Η΄ Ωδής). Ενίκησε τους όρους της φύσεως. Την ζωήν η κυή­σα­σα προς ζωήν μεταβέβηκε. Ο τάφος έγινε κλίμαξ προς ουρανόν. Εδώ ευ­ρι­σκεται το μεγάλο θαύμα. Ότι ο τάφος από κατοικητήριο θανάτου κα­θι­στα­ται τόπος παραδείσου. Διέρχεται από τον θάνατο χωρίς να επιδέχεται καμμία φθορά.

Η Θεοτόκος βιώνει μυστηριακά το γεγονός του θανάτου της. Δε­χε­ται τον θάνατο ως απόγονος του Αδάμ, αλλά νικά την φθορά ως Μητέρα του Ιησού Χριστού, του δευτέρου Αδάμ, του νικήσαντος τον θάνα­τον. Ο θάνατος είναι δι΄αυτήν «καλλίστη εκδημία», «θεία μετά­στα­σις». «Εδέξα­το μεν ο τάφος επί μικρόν, εδέχετο δε και ο ουρανός την καινήν γην εκείνην» λέγει ο άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας. Τι εξαίσια γεγο­νο­τα, οποία θαύ­ματα παράδοξα και σημεία θεόπεμπτα! Στον τάφο συνέβη, ότι συμ­βαί­νει με τον χρυσό στο χωνευτήριο, ο οποίος αποβάλλει τα άχρηστα υλικά και μένει καθαρός. Έτσι και Εκείνη μέσα εις το μνήμα απέβαλε την γήινη ύλη της θνητότητος, για να υψώσει τη σάρκα της καθαρή και λάμπουσα με το φέγγος της αφθαρσίας.

Όπως συνέβη εις τον Υιό και Λόγο του Θεού, εις τον Οποίο ο θάνατος κατατροπώθηκε με την δύναμη της Θεότητος και ηττήθηκε, το ίδιο έγινε και στην Μητέρα του Σωτήρος, στην οποία «θεαρχίω νεύματι» υπεχώρησαν οι νόμοι της φθοράς και η Μητέρα της ζωής ελκύσθηκε από την ίδια την ζωή. Όπως ο κοσμοπλάστης και δημιουργός Χριστός σαρκι­κως απέθανε, έτι και η κοσμοσώτηρα Κόρη αποθνήσκει. Ο θάνατος όμως δεν ημπόρεσε να κρατήσει την Αυτοζωή. Η Θεοτόκος «ηκολού­θη­σε τας οδούς του Σωτήρος»και στη ζωή και στο θάνατο. Όπως Εκείνος ανέστη από των νεκρών και Εκείνη «διά θανάτου προς ζωήν μετα­βέβηκε». Θνήσκουσα συν τω Υιώ εγείρει διαιωνίζουσα».

(Τροπάριο Α΄ωδής του Κανόνος της ημέρας).

Βαθυστόχαστη είναι μία φράση του τελευταίου τροπαρίου της Η΄ωδής του Κανόνος της εορτής της Κοιμήσεως, η οποία λέγει:

«Ω των υπέρ έννοιαν θαυμάτων, της αειπαρθένου τε και θεομή­το­ρος. Τάφον γαρ οίκήσασα, έδειξε παράδεισον». Εδώ ευρίσκεται το μεγά­λο θαύμα, ότι ο τάφος από κατοικητήριον θανάτου καθίσταται τόπος παρα­δείσου. Ο χώρος και ο τρόπος της οδύνης και του πόνου μεταβάλ­λε­ται σε ουράνιο θάλαμο ζωής και αθανασίας. Η Παναγία Θεοτόκος νικά διά του Χριστού τον μεγάλο κατήγορό μας, δηλαδή τον θάνατο και με­τα­­τίθεται προς την ζωήν εισάγουσα στην αθανασία την κληρονομίαν της, δηλαδή όλους εμάς.

Ο άγιος Γερμανός Κων/πόλεως λέγει: «Τη αγία κοιμήσει αυτής, ο κόσμος ανεζωοποιήθη», ο δε άγιος Θεοφάνης συμπλη­ρω­νει: «Η γη την πηγήν της ζωής αποδιδούσα, την ευλογίαν στολίζεται και ευπρέπειαν».

Ο Άγιος Μόδεστος ο Ιεροσολύμων ονομάζει την Θεοτόκον «θείων χα­ρισμάτων εσφραγισμένην πηγήν του Κυρίου δι΄ης πεπότισται ο της Ορθο­δόξου Εκκλησίας Παράδεισος». Συνεχώς απεργάζεται στις καρδιές των ανθρώπων το μυστήριο της ανακαινίσεως και την κοινωνία και την ένωσιν μετά του Θεού Λόγου.

Αυτή που κατά τον Ιερό Δαμασκηνό «συνήγαγε τα διεστώτα» ως πρότυπο αγιότητος υποδεικνύει τον τρόπο ενώσεως των ψυχών μετά του Θεού και ολοκληρώσεως της ενότητος στις σχέσεις με τον ίδιο τον εαυτό μας και τους συνανθρώπους μας.

Με την πίστη, ότι η Παναγία μετετέθη εις τους ουρανούς σωματικά και ότι ως εικόνα της Εκκλησίας έφερε τα μέλη της Εκκλησίας εις τα σκη­νω­ματα του Παραδείσου, ελπίζομεν, ότι ημπορούμε να έχωμε πρόσβα­­ση στην ουράνια Βασιλεία του Θεού, εάν ζούμε ως μέλη Χριστού και διατηρούμε τον σύνδεσμο της ενότητος με την Εκκλησία, δηλαδή την Παναγία.

Από τον βαθμό σχέσεως και κοινωνίας μας με την Παναγία – Εκκλη­σία εξαρτάται η αναζωοποίησή μας εν Χριστώ. Όσοι είμεθα κύτταρα του αγίου Σώματος της Εκκλησίας θα λάβωμε «νικητικά βραβεία» κατά της φθοράς και του θανάτου.

Η ψυχοσωματική ενότητά μας με την Παναγία, η μετάγγιση στη ζωή μας του φρονήματος της Παναγίας, η υποταγή μας εις το θέλημα της Εκ­­κλησίας μας καθιστά δέκτες της χάριτος του Θεού στα καθημερινά προ­βλήματα και αιτήματα της ζωής μας. Το μέγα θαύμα, που είναι η λει­τουρ­γία της υπάρξεώς μας μέσα στο Σώμα της Εκκλησίας, ακολου­θούν πολ­λα θαύματα, που όχι μόνο επιβεβαιώνουν τη χαρισματική σχέση του θεικού μεγαλείου με την αμαρτωλότητά μας, αλλά διακη­ρύσσουν, ότι απα­ραίτητη προϋπόθεση του θαύματος, είναι η κοινωνία μετά του Θεού και της Εκκλησίας Του.

Οσιώτατοι Πατέρες,

οι ενασκούμενοι εις την θεοτοκοφρούρητον Αθωνικήν πολιτείαν.

Η Θεοτόκος ενσαρκώνει τους πόθους της καλής αλλοιώσεως διά την επίτευξιν της οποίας ανελάβατε διά των μοναχικών υποσχέσεων σας τον διά βίου πνευματικόν αγώνα. Η Θεοτόκος ακόμη συμβολίζει την ανα­στοι­­χείωσιν και μεταβολήν της πεπτωκυίας φύσεως από την ανα­και­νι­σμε­νην και θεωμένην εν Χριστώ φύσιν.

Η Υπεραγία Θεοτόκος χαριτωθείσα από τον Θεόν απέβαλεν πάσαν φθαρτό­τητα και θνητότητα. Το ίδιο επιδιώκουμε και ημείς διά να αποβά­λου­με τον «παλαιόν άνθρωπον», δηλαδή τα πάθη και να ενδυθούμε τον «καινόν άνθρωπον» όπως προς τους Εφεσίους (4,22) γράφει ο ουρανο­βα­μων Απόστολος Παύλος: «αποθέσθαι υμάς κατά την προτέραν ανα­στρο­φην τον παλαιόν άνθρωπον τον φθειρόμενον κατά τας επιθυμίας της απάτης, ανανεούσθαι δε τω πνεύματι του νοός υμών και ενδύσασθαι τον καινόν άνθρωπον τον κατά Θεόν κτισθέντα εν δικαιοσύνη και οσιό­τη­τι της αληθείας».

Δεν είναι τυχαίον, ότι η Παναγία είναι η Έφορος και Προστάτις του Αγίου τούτου τόπου και ότι οι Μοναχοί νύκτα και ημέραν Αυτήν επι­κα­λεί­σθε προς βοήθειαν και σωτηρίαν.

Αυτήν έχετε ως πρότυπον πνευματικής τελειώσεως και Αυτή έχει ανα­λάβει ένα έκαστον εξ΄ υμών και όλους μαζί υπό την Μητρικήν προστα­­σίαν της. Ευχή και προσευχή μας ας είναι, να ζούμε με την Θεο­τόκο και όπως η Θεοτόκος. Να εμπιστευθούμε την ύπαρξή μας και την ψυχή μας στην Παναγία, καταθέτοντας καθημερινώς στην αγάπη της την μέριμνα και προστασία της ζωής μας.

«Μακαρίζομέν σε πάσαι αι γενεαί, Θεοτόκε Παρθένε· εν σοι γαρ ο αχώ­ρητος Χριστός ο Θεός ημών, χωρηθήναι ηυδόκησε. Μακάριοι εσμέν και ημείς προστασίαν σε έχοντες· ημέρας γαρ και νυκτός πρεσβεύεις υπέρ ημών, και τα σκήπτρα της βασιλείας, ταίς σαίς ικεσίαις κρα­τυ­νο­νται. Διό ανυμνούντες βοώμέν σοι· Χαίρε Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σού».