Απεκάλυψε καί στούς λαϊκούς Χριστιανούς αρκετά από τά προβλήματά τους. Δέν μέ συνεκίνησαν μόνον τά προγνωστικά καί προορατικά του χαρίσματα, αλλά καί οι νουθεσίες του. ῎Αν ήταν πλανεμένος, όπως μερικοί τόν αποκαλούν, πώς ήτο δυνατόν νά μού δίνη σωστές πνευματικές συμβουλές;
῾Ο υποτακτικός ενός Γέροντος γείτονός του, επήγε εξ αγάπης κινούμενος, νά τού βάλη δύο λαμαρίνες στόν διάδρομο, γιά νά φυλάγεται από τήν βροχή.
Ο Γέρο-Τρύφων, αντί ν᾿ απαντήση, μέ τήν στάσι του απέδειξε ότι τού είναι περιττές οι λαμαρίνες. Από τό πρωΐ μέχρι τό βράδυ εστάθηκε εκείνη τήν ημέρα όρθιος κάτω από τόν διάδρομο, ακουμπισμένος στό ραβδί του. Τόν ερώτησε ο νεαρός Μοναχός, γιατί στέκεται έτσι, ο ασκητής απήντησε: «μελετώ τό όνομα τού Ιησού».
Γιά νά βεβαιωθώ καλλίτερα, συνέχισε ο π. Δ. ερώτησα ακόμη ένα γείτονά του ζηλωτή Μοναχό, γιά τό ποιόν αυτού τού ασκητού. Μού είπε τά εξής: «Αυτός ο άνθρωπος είναι μυστήριο. Τί νά σού πώ. Δέν τόν άκουσα ποτέ νά κατακρίνη. ῞Οταν θέλη λίγο παξιμάδι, έρχεται καί μού λέγει: “Δός μου λίγο παξιμάδι καί θά σού φέρω χόρτα».
῎Αλλοτε μού έλεγε: «ράψε μου τό ζωστικό καί θά σού σκάψω τόν κήπο». Ποτέ δέν επήρε καί δέν εζήτησε κάτι χωρίς νά τό ανταποδώση. Είναι σχεδόν πάντα έγκλειστος, καί δέν ξέρουμε πού κοινωνάει.
Εγώ, είπε ο π. Δ. ερώτησα τόν ασκητή, πού κοινωνεί καί μού απήντησε: Πού ξέρεις αδελφέ μου, μπορεί νά είμαι καί παπάς.
Εις άλλον Αδελφό όπου τόν επισκέφθηκε, τού είπε τά εξής: «῎Εχω διακόνημα. Φεύγω διά τήν Αθήνα. Πήγαινε, πήγαινε τώρα.
Καί διερωτώμαι. Μήπως ανήκει στήν ομάδα τών 12 γυμνών ῾Αγιορειτών ῾Αγίων; Διότι η ακτημοσύνη καί τό ντύσιμό του, κάτι τέτοιο αφήνουν νά νοηθή.
Κατόπιν έπαθε γάγγραινα στό πόδι καί ο γείτονάς του τόν επήρε καί τόν μετέφερε στόν ιατρόν. Εκεί ο ασκητής άρχισε τίς σαλότητές του, λέγοντας ασυνάρτητα πράγματα. Καί χωρίς νά ξέρη τόν ιατρόν, γυρίζει καί τού λέγει: «Παναγιώτη, εσύ κάνε ό,τι ξέρης, καί τ᾿ άλλα θά τά κάνη η Παναγία.
῾Ο ιατρός τά έχασε. ῎Επρεπε νά τόν πάη έξω, διότι ήτο πολύ πιθανόν νά τού κόψουν τό πόδι. ῾Ο Γέρο-Τρύφων αρνήθηκε, καί επέστρεψε στό Καλυβάκι του.
Ο ιατρός τού έδωσε μόνο μία αλοιφή γιά τήν πληγή, γιά νά μή τόν ενοχλούν οι μυίγες. Τό άλλο πρωΐ τόν επεσκέφθη ο γείτονάς του Μοναχός, νά ιδή τί κάνει ο ασκητής. Είχε βάλει ένα αγριόχορτο επάνω στήν πληγή, καί σέ λίγες ημέρες είχε τελείως θεραπευθεί.
Εδώ ετελείωσε η εξιστόρησις αυτών τών θαυμαστών γεγονότων από τόν Μοναχό π. Δ., ο οποίος είχε τήν καλωσύνη καί μού τά είπε.
῾Ο Γέρων-Τρύφων, εκοιμήθη τόν ύπνο τού δικαίου, κουλουριασμένος σάν τό φίδι στήν γωνιά τού Καλυβιού του μέσα στά πολυχρόνια κουρέλια του.
Τό λείψανό του έμεινε εκεί 15 ημέρες, χωρίς νά γνωρίζη κανείς τήν οσιακή κοίμησί του. Τόσο απόκοσμος καί εγκαταλελειμένος ήταν από ανθρώπους, αλλά τόσο πολύ ενωμένος μέ τόν Θεό καί τό ουράνιο κόσμο. Αιωνία του η μνήμη.
