ΑΓΙΟΣ ΦΑΝΟΥΡΙΟΣ: Εορτάζεται στις 27 Αυγούστου
Ευλογήσαντος του ιερέως αρχόμεθα αναγινώσκοντες τον ΡΜΒ΄ (142) Ψαλμόν.
Κύριε εισάκουσον της προσευχής μου, ενώτισαι την δέησίν μου εν τη αληθεία σου, εισάκουσόν μου εν τη δικαιοσύνη σου· και μη εισέλθης εις κρίσιν μετά του δούλου σου, ότι ου δικαιωθήσεται ενώπιόν σου πάς ζών. Ότι κατεδίωξεν ο εχθρός την ψυχήν μου, εταπείνωσεν εις γην την ζωήν μου, εκάθισέ με εν σκοτεινοίς ως νεκρούς αιώνος· και ηκηδίασεν επ’ εμέ το πνεύμά μου, εν εμοί εταράχθη η καρδία μου. Εμνήσθην ημερών αρχαίων, εμελέτησα εν πάσι τοις έργοις σου, εν ποιήμασι των χειρών σου εμελέτων. Διεπέτασα προς σε τας χείράς μου η ψυχή μου ως γη άνυδρός σοι. Ταχύ εισάκουσόν μου, Κύριε, εξέλιπε το πνεύμά μου· μη αποστρέψης το πρόσωπόν σου απ’ εμού, και ομοιωθήσομαι τοις καταβαίνουσιν εις λάκκον. Ακουστόν ποίησόν μου το πρωί το έλεός σου, ότι επί σοί ήλπισα· γνώρισόν μοι, Κύριε, οδόν εν η πορεύσομαι, ότι προς σε ήρα την ψυχήν μου· εξελού με εκ των εχθρών μου, Κύριε, προς σε κατέφυγον. Δίδαξόν με του ποιείν το θέλημά σου, ότι σύ εί ο Θεός μου· το Πνεύμά σου το αγαθόν οδηγήσει με εν γη ευθεία. Ένεκεν του ονόματός σου, Κύριε, ζήσεις με, εν τη δικαιοσύνη σου εξάξεις εκ θλίψεως την ψυχήν μου· και εν τώ ελέει σου εξολοθρεύσεις τους εχθρούς μου και απολείς πάντας τους θλίβοντας την ψυχήν μου, ότι εγώ δούλός σου ειμι.
Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.
Στίχος α΄. Εξομολογείσθε τώ Κυρίω, ότι αγαθός, ότι εις τον αιώνα το έλεος αυτού.
Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.
Στίχος β΄. Πάντα τα έθνη εκύκλωσάν με και το ονόματι Κυρίου ημυνάμην αυτούς.
Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.
Στίχος γ΄. Παρά Κυρίου εγένετο αύτη και έστι θαυμαστή εν οφθαλμοίς ημών.
Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.
Είτα το τροπάριον·
Ήχος δ΄ . Ο υψωθείς εν τώ Σταυρώ.
Τώ του Σωτήρος ευκλεεί αθλοφόρω, και των Ῥοδίων ακραιφνεί πολιούχω, από ψυχής προσπέσωμεν κραυγάζοντες· άγιε Φανούριε, από πάσης ανάγκης, λύτρωσαι τους δούλους σου, τους τιμώντάς σε πόθω, σύ γάρ θεόθεν δέδοσαι ημίν, θείος προστάτης, και φύλαξ σωτήριος.
Δόξα. Και νύν.
Θεοτοκίον.
Ου σιωπήσομέν ποτε, Θεοτόκε, τας δυναστείας σου λαλείν οι ανάξιοι. Ει μη γάρ σύ προίστασο πρεσβεύουσα, τίς ημάς ερῥύσατο εκ τοσούτων κινδύνων; Τίς δε διεφύλαξεν έως νύν ελευθέρους; Ουκ αποστώμεν, Δέσποινα, εκ σού· σούς γάρ δούλους σώζεις αεί εκ παντοίων δεινών.
Ο Ψαλμός Ν´(50)
Ελέησόν με, ο Θεός, κατά το μέγα ελεός σου, και κατά το πλήθος των οικτιρμών σου εξάλειψον το ανόμημά μου· επί πλείον πλύνόν με από της ανομίας μου και από της αμαρτίας μου καθάρισόν με. Ότι την ανομίαν μου εγώ γινώσκω, και η αμαρτία μου ενώπιόν μού εστι διαπαντός. Σοί μόνω ήμαρτον και το πονηρόν ενώπιόν σου εποίησα, όπως αν δικαιωθής εν τοις λόγοις σου, και νικήσης εν τώ κρίνεσθαί σε. Ιδού γάρ εν ανομίαις συνελήφθην, και εν αμαρτίαις εκίσσησέ με η μήτηρ μου. Ιδού γάρ αλήθειαν ηγάπησας, τα άδηλα και τα κρύφια της σοφίας σου εδήλωσάς μοι. Ῥαντιείς με υσσώπω, και καθαρισθήσομαι· πλυνείς με, και υπέρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ακουτιείς μοι αγαλλίασιν και ευφροσύνην, αγαλλιάσονται οστέα τεταπεινωμένα. Απόστρεψον το πρόσωπόν σου από των αμαρτιών μου και πάσας τας ανομίας μου εξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί, ο Θεός, και πνεύμα ευθές εγκαίνισον εν τοις εγκάτοις μου. Μη απορῥίψης με από του προσώπου σου και το Πνεύμά σου το Άγιον μη αντανέλης απ’ εμού. Απόδος μοι την αγαλλίασιν του σωτηρίου σου και πνεύματι ηγεμονικώ στήριξόν με. Διδάξω ανόμους τας οδούς σου, και ασεβείς επί σε επιστρέψουσι. Ῥύσαί με εξ αιμάτων, ο Θεός ο Θεός της σωτηρίας μου· αγαλλιάσεται η γλώσσά μου την δικαιοσύνην σου. Κύριε τα χείλη μου ανοίξεις, και το στόμα μου αναγγελεί την αίνεσίν σου. Ότι ει ηθέλησας θυσίαν, έδωκα άν· ολοκαυτώματα ουκ ευδοκήσεις. Θυσία τώ Θεώ πνεύμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην ο Θεός ουκ εξουδενώσει. Αγάθυνον Κύριε, εν τη ευδοκία σου την Σιών, και οικοδομηθήτω τα τείχη Ιερουσαλήμ· τότε ευδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης αναφοράν και ολοκαυτώματα· τότε ανοίσουσιν επί το θυσιαστήριόν σου μόσχους.
Και ο κανών ού η ακροστιχίς·
Φρούρει με ταις σαίς Φανούριε πρεσβείαις.
Ωδή α΄. Ήχος πλ. δ΄. Υγράν διοδεύσας.
Φωνής στεναγμού μου ως συμπαθής, Φανούριε μάρτυς, ενωτίσθητι ευμενώς, και λύσον παθών την καταιγίδα, την επελθούσαν δεινώς τη καρδία μου.
Ῥανίσι των θείων σου πρεσβειών, ψυχής μου τα έλκη, εναπόπλυνον Αθλητά, και σβέσον του σώματος την νόσον, ταις επομβρίαις της σής αντιλήψεως.
Ολόσωμον δέδεγμαι την πληγήν, εχθρού ταις βολίσι, και νενέκρωμαι την ψυχήν, σύ ούν θεραπεύεις με Μάρτυς, προς ζωηφόρους οδούς κατευθύνων με.
Υπάρχων ανάπλεως φωτισμού, Φανούριε μάρτυς, ως διάκονος του φωτός, νοός μου απέλασον το σκότος, και αρετών τώ φωτί με καταύγασαν.
Θεοτοκίον.
Ῥημάτων εξεπλήρωσας νομικών, ωράθης Παρθένε, ως γεννήσασα τον Θεόν, τον πάλαι λαλήσαντα εν νόμω, δι’ αινιγμάτων και τύπων Πανάμωμε.
Ωδή γ΄. Ουρανίας αψίδος.
Εμπεσών τώ πελάγει, των πειρασμών ένδοξε, τώ της απωλείας πυθμένι, ήδη καθέλκομαι, σύ με κυβέρνησον, προς σωτηρίας λιμένα, οία κυβερνήτης μου, σοφέ πανάριστος.
Ιλασμός γενηθήτω, και των κακών λύτρωσις, η μαρτυρική σου πρεσβεία, μάρτυς Φανούριε, τοις προσιούσί σοι, και ολικώς αφορώσι, προς την οξυτάτην σου, Μάκαρ προμήθειαν.
Μαρτυρίου την τρίβον, πανευκλεώς ώδευσας, όθεν προς οδόν μαρτυρίου, του σε δοξάσαντος, καμέ οδήγησον, τον εν αιρέσεσι Μάρτυς, πάσης παραβάσεως, περιπλανόμενον.
Θεοτοκίον.
Επουράνιε πύλη, δι’ ής ημίν έλαμψεν, ο Δημιουργός των απάντων, καθάπερ άνθρωπος, πύλας μοι άνοιξον, της αληθούς μετανοίας, και πυλών με λύτρωσαι, του άδου Δέσποινα.
Διάσωσον από κινδύνων τους δούλους σου Αθλοφόρε, ότι πάντες τη σή πρεσβεία προστρέχομεν, ίνα ῥυσθώμεν Φανούριε πάσης βλάβης.
Επίβλεψον, εν ευμενεία πανύμνητε Θεοτόκε, επί την εμήν χαλεπήν του σώματος κάκωσιν, και ίασαι της ψυχής μου το άλγος.
Αίτησις και το Κάθισμα.
Ήχος β΄. Πρεσβεία θερμή.
Πλεόντων σωτήρ, αδικουμένων σύμμαχος, πενθούντων χαρά και αιχμαλώτων λύτρωσις, δεικνύμενος Φανούριε, ως ταχύς Ορθοδόξων επίκουρος, μη διαλίπης ατρώτους τηρείν, εκ των βελών του αλάστορος τους δούλους σου.
Ωδή δ΄. Εισακήκοα Κύριε.
Την λιθώδη καρδίαν μου, και πεπωρωμένην ψυχήν κατάνυξον, ο των λίθων τα προσκρούματα, Μάρτυς υπομείνας ώσπερ άσαρκος.
Αναβλύζεις εκάστοτε, τα των ιαμάτων θεία χαρίσματα, τοις προστρέχσυσι τη σκέπη σου, και των νοσημάτων εξαιρείς καύσωνα.
Ιατήριον άμισθον, τοις εν ασθενείαις γενού Φανούριε, και τοις πάσχουσιν αντίληψις, και τοις αιχμαλώτοις απολύτρωσις.
Σωτηρίας ιμάτιον, εν τη απεκδύσει σαρκός ημφίεσαι, όθεν ενδύσον Φανούριε, την γεγυμνωμένην ψυχήν μου χάριτι.
Θεοτοκίον.
Στάμνος έμψυχος πέφηνας, της ζωής το μάννα κόσμω πηγάσασα, τον ζωώσαντα τον άνθρωπον, και την αμαρτίαν θανατώσαντα.
Ωδή ε΄. Φώτισον ημάς.
Άνωθεν ημάς, εποπτεύεις εκλυτρούμενος, εκ παντοίων αναγκών και συμφορών, τους εν πίστει ευφημούντάς σε Φανούριε.
Ιλεών ημίν, τη ενθέρμω μεσιτεία σου, του ελέους Αθλητά τον θελητήν, απεργάζου τοις αφρόνως αμαρτάνουσι.
Σώματος πληγάς, ενεγκών στερῥώς Φανούριε, ιατρεύεις των σωμάτων και ψυχών, αρῥωστίας και οδύνας Θείω Πνεύματι.
Θεοτοκίον.
Φέγγος αστραπής, του υιού σου Κόρη έλαμψε, τους εν σκότει καθημένους και σκιά, και ζωής τας φωταυγείας εδωρήσατο.
Ωδή ς΄. Την δέησιν εκχεώ.
Ανάγκας σου, της ψυχής τον έρωτα, ως λαμπάδα προς Χριστόν Αθλοφόρε, καταναλίσκεις της πλάνης την ύλην, και καταθάλπεις πιστών τα φρονήματα, δίς κατάφλεξον καμού, τα σαθρά και γεώδη νοήματα.
Νεκρώσεως, τώ καρπώ εζώγρημαι, και του θείου απερῥίφθην νυμφώνος, τα της φθοράς περικείμενος φύλλα, και του θανάτου προφέρων την άκανθαν, σύ ούν με ζώωσον σοφέ, και της πρώην με δόξης αξίωσον.
Ολόκληρον, σεαυτόν προσήγαγες, τώ Δεσπότη προσφοράν και θυσίαν, όθεν καμέ ενδυνάμωσον Μάρτυς, αυτώ λατρεύσαι οσίως Φανούριε, και θύσαι τούτω καθαρώς, καθαράς πολιτείας ακρότητα.
Θεοτοκίον.
Υψαύχενα, δυσμενή υποτάξαν, ταις ποσίν ημών Πανάμωμε κόρη, η την πεσούσαν υψώσασα φύσιν, τη υψηλή και αρῥήτω κυήσει σου, και ταπεινώσασα εχθρού, επηρμένου μετέωρον φρόνημα.
Διάσωσον από κινδύνων τους δούλους σου Αθλοφόρε, ότι πάντες τη σή πρεσβείαις προστρέχομεν, ίνα ῥυσθώμεν Φανούριε πάσης βλάβης.
Άχραντε, η διά λόγου τον Λόγον ανερμηνεύτως, επ’ εσχάτων των ημερών τεκούσα δυσώπησον, ως έχουσα μητρικήν παρῥησίαν.
Αίτησις και το Κοντάκιον.
Ήχος β΄. Προστασία των Χριστιανών.
Υπερήφανον όμμα κατέβαλες, τη γενναία αθλήσει σου ένδοξε, εξ ού απάλλαξον και ημάς, της ενεργείας Αθλητά, ίνα ησύχην ζωήν, εν ομονοία αγαστή, οι βοώντες διάγωμεν· πληρώσον τας αιτήσεις, και εμπλήσον ευφροσύνης, τους προσιόντάς σοι πιστώς, ώ Φανούριε πανθαύμαστε.
Και ευθύς το Προκείμενον.
Δίκαιος ως φοίνιξ ανθήσει, και ωσεί κέδρος η εν τώ Λιβάνω πληθυνθήσεται.
Στίχος. Πεφυτευμένος εν τώ οίκω Κυρίου, εν ταις αυλαίς του Θεού ημών εξανθήσουσιν.
Ευαγγέλιον.
Εκ του κατά Ματθαίον.
(Κεφ. ι΄ 32 – 36 και ια΄ 1).
Είπεν ο Κύριος τοις εαυτού μαθηταίς· Πάς ούν όστις ομολογήσει εν εμοί έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω καγώ εν αυτώ έμπροσθεν του πατρός μου του εν ουρανοίς· όστις δ᾿ αν αρνήσηταί με έμπροσθεν των ανθρώπων, αρνήσομαι αυτόν καγώ έμπροσθεν του πατρός μου του εν ουρανοίς. Μη νομίσητε ότι ήλθον βαλείν ειρήνην επί την γήν· ουκ ήλθον βαλείν ειρήνην, αλλά μάχαιραν. Ήλθον γάρ διχάσαι άνθρωπον κατά του πατρός αυτού και θυγατέρα κατά της μητρός αυτής και νύμφην κατά της πενθεράς αυτής· και εχθροί του ανθρώπου οι οικιακοί αυτού· Και εγένετο ότε ετέλεσεν ο Ιησούς διατάσσων τοις δώδεκα μαθηταίς αυτού μετέβη εκείθεν του διδάσκειν και κηρύσσειν εν ταις πόλεσιν αυτών.
Δόξα.
Ταις του Αθλοφόρου πρεσβείαις, Ελεήμον, εξάλειψον τα πλήθη των εμών εγκλημάτων.
Και νύν.
Ταις της Θεοτόκου πρεσβείαις, Ελεήμον, εξάλειψον τα πλήθη των εμών εγκλημάτων.
Στίχος. Ελέησόν με, ο Θεός, κατά το μέγα έλεός σου και κατά το πλήθος των οικτιρμών σου εξάλειψον το ανόμημά μου.
Και το Προσόμιον.
Ήχος πλ. β΄. Ολήν αποθέμενοι.
Ῥόδον ως μυρίπνοον, και θησαυρός ζωηφόρος εν Ῥόδω κρυπτόμενος, Μάρτυς πεφανέρωσαι τοις ικέταις σου, και ζωής εμπνεύσας, τας οσμάς εν κόσμω, και οσμήν θανάτου ήλασας, και απεδίωξας, τας δυσώδεις νόσους Φανούριε, ών περ της λύμης λύτρωσαι, τους σοί προσιόντας εκ πίστεως, πάσης επηρείας, και βλάβης και μανίας απηνούς, διαφυλάττων μακάριε, τους προσκαλουμένους σε.
Σώσον ο Θεός, τον λαόν σου.
Ωδή ζ΄. Παίδες Εβραίων.
Ῥείθροις των θείων σου θαυμάτων, αποξήρανον βυθόν των παθημάτων, και προς Ύδωρ τροφής, εξ αυχμηράς ερήμου, οδηγήσαν Φανούριε, τους πιστώς σε ανυμνούντας.
Ίδοιμι ώρα της ανάγκης, σε συλλήπτορα και θείον αρωγόν μου, τα λυπούντα ταχύ, σκεδάζοντα παμμάκαρ, και θείαν μοι δωρούμενον, λύτρωσιν και ευφροσύνην.
Έλαμψας Μάρτυς εν τη Ῥόδω, ως νεόφωτον και φωτοφόρον άστρον, ιαμάτων αυγάς, και φέγγος χαρισμάτων, αστράπτον τοις καθεύδουσιν, εν τώ σκότει της απάτης.
Θεοτοκίον.
Πίον και σύσκιον ωράθης, και αλάξευτον και φωτοφόρον όρος, οίς εν τύποις ποτέ, ελάλησεν ο λόγος, ών βλέποντες την έκτασιν, ευφημούμέν σε Παρθένε.
Ωδή η΄. Τον εν Όρει αγίω.
Ῥυπτική σου πρεσβεία εκκαθαίρεις, των ψυχών τας ουλάς, και καρδιών τα βάρη, και αλγηδόνας παύεις τας του σώματος, και βραβεύεις πάσι, κατ’ άμφω ευρωστίαν Φανούριε, θεόφρον.
Εν καμίνω βληθείς ου κατεφλέχθης, της ζωής γάρ ως πύρ, εκέκτησο το Ύδωρ, άλλα καμού κατάφλεξον Φανούριε, τας δεινάς προλήψεις και τας ενθυμήσεις, ώσπερ αγρού καλάμην.
Στρατευθείς τώ καλέσαντι σε λόγω ηγωνίσω λαμπρώς, κατά της ανομίας, όθεν καμέ της κλήσεως η κέκλημαι, άξιον εργάτην, ανάδειξον παμμάκαρ, ευχαίς σου ευπροσδέκτοις.
Θεοτοκίον.
Βασιλείας οικήτορας με δείξον, της αλήκτου Αγνή, ως τέξασα ασπόρως, τον Βασιλέα πάντων και Δεσπόζοντα, ού η βασιλεία, βασιλεία πύλη, απάντων των αιώνων.
Ωδή θ΄. Εξέστη επί τούτω.
Ελαίω των αγώνων σου Αθλητά, ιλαρύνεις ημών την διάνοιαν, και ψυχικά, έλκη τε και μώλωπας χαλεπούς, ανακαθαίρεις πάντοτε, και τα των σωμάτων οδυνηρά, νοσήματα ίασαι, ως χάριν κεκτημένος, παρά Θεού μάρτυς Φανούριε.
Ισχύι αριστεύσας παντουργική, του εχθρού εις ανίσχυρον φρύαγμα, το καθ’ ημών, σβέσον Αθλοφόρε ολοσχερώς, και σθένος και κραταίωμα, και ισχύος πύργος διαπαντός, γενού τοις σοίς ικέταις, Φανούριε παμμάκαρ, των αθλοφόρων εγκαλλώπισμα.
Ακοίμητος προστάτης και αρωγός, αντιλήπτωρ γενού και υπέρμαχος, και βοηθός, τοις προσκαλουμένοις ειλικρινώς, το ιερόν σου όνομα, Μάρτυς αθλοφόρε θαυματουργέ, εξ έριδος και φθόνου, απάτης τε και δόλου, ημάς ῥυόμενος Φανούριε.
Ιλύος καμέ ύψωσον εμπαθούς, και πίκρας συνηθείας Φανούριε, η εκ παιδός, είκων εγεώργησα τους καρπούς, της αμαρτίας Άγιε, ψυχή τε και σώματι ῥυπωθείς, μη με παρίδης Μάρτυς, σύ γάρ των εν ανάγκαις, ο ετοιμότατος επίκουρος.
Θεοτοκίον.
Σκηνή η πολυώνυμος του Θεού, η περίδοξος πόλις του Κτίσαντος, εν η Χριστός, είργασται θαυμάσια φοβερά, τον γάρ Αδάμ ανέλαβε, τούτον αναπλάσας εκ της αράς, σύ εί Παρθενομήτορ, διό μη στερηθείην, της προστασίας σου ο άθλιος.
Άξιόν εστιν ως αληθώς, μακαρίζειν σε την Θεοτόκον, την αειμακάριστον και παναμώμητον και μητέρα του Θεού ημών. Την τιμιωτέραν των Χερουβείμ, και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ, την αδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκούσαν, την όντως Θεοτόκον σε μεγαλύνομεν.
Και τα παρόντα Μεγαλυνάρια,
Χαίροις των Μαρτύρων η καλλονή, και των ιαμάτων ο χειμάρῥους ο δαψιλής, χαίροις των Ῥοδίων, ο μέγας πολιούχος, Φανούριε αξίως αντιδεδόξασαι.
Τις των πταισμάτων σου την πληθύν, εξείπη αξίως και των πόνων το καρτεράν, σύ γάρ των βασάνων τα είδη καθυπέστης, ως άσαρκος νεκρώσας τον παναλάστορα.
Ως άστρον εν Ῥόδω αρτιφανές, Φανούριε ώφθης, εί και ήθλησας πρό πολλού, και καταφωτίζεις πιστών τας διανοίας, βολαίς των σών απείρων θαυμάτων ένδοξε.
Πυρός ακμαιότερος αληθώς, και σιδήρου Μάρτυς, ευτονώτερος οραθείς, την οικονομίαν ετράνωσας του λόγου, τοις έργοις βεβαιώσας ο ανεκήρυξας.
Πάντας τους προστρέχοντας ευλαβώς, τώ σεπτώ ναώ σου, και αιτούντας από ψυχής, λύσιν οφλημάτων, και ῥώσιν και υγίειαν, μη παύση εποπτεύων, παραμυθούμενος.
Πάσαι των Αγγέλων αι στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Αποστόλων η δωδεκάς, οι Άγιοι Πάντες μετά της Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν εις το σωθήναι ημάς.
Το Τρισάγιον
Άγιος ο Θεός, Άγιος Ισχυρός, Άγιος Αθάνατος, ελέησον ημάς. (Τρίς).
Δόξα Πατρί, και Υιώ, και Αγίω Πνεύματι,
καί νύν, και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Παναγία Τριάς, ελέησον ημάς· Κύριε, ιλάσθητι ταις αμαρτίαις ημών. Δέσποτα, συγχώρησον τας ανομίας ημίν· Άγιε, επίσκεψαι και ίασαι τας ασθενείας ημών, ένεκεν του ονόματός σου.
Κύριε, ελέησον· Κύριε, ελέησον· Κύριε, ελέησον.
Δόξα Πατρί, και Υιώ, και Αγίω Πνεύματι,
καί νύν, και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου· ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γής. Τον άρτον ημών τον επιούσιον δός ημίν σήμερον· και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών· και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ῥύσαι ημάς από του πονηρού.
Ότι σου εστιν η βασιλεία και η δύναμις και η δόξα του Πατρός και του Υιού καί
τού Αγίου Πνεύματος, νύν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Και τα Τροπάρια ταύτα. Ήχος πλ. β΄.
Ελέησον ημάς, Κύριε, ελέησον ημάς, πάσης γάρ απολογίας απορούντες, ταύτην σοι την ικεσίαν, ως Δεσπότη, οι αμαρτωλοί προσφέρομεν, ελέησον ημάς.
Δόξα.
Κύριε ελέησον ημάς, επί σοί γάρ πεποίθαμεν. Μη οργισθής ημίν σφόδρα, μηδέ μνησθής των ανομιών ημών. Αλλ’ επίβλεψον και νύν ως εύσπλαχνος και λύτρωσαι ημάς εκ των εχθρών ημών. Σύ γάρ εί Θεός ημών και ημείς λαός σου, πάντες έργα χειρών σου και το όνομά σου επικεκλήμεθα.
Και νύν.
Της ευσπλαγχνίας την πύλην άνοιξον ημίν, ευλογημένη Θεοτόκε, ελπίζοντες εις σε μη αστοχήσομεν, ῥυσθείημεν διά σου των περιστάσεων, σύ γάρ η σωτηρία του γένους των Χριστιανών.
Και το εξής Τροπάριον. Ήχος δ΄. Βασίλειον διάδημα.
Ουράνιον εφύμνιον εν γη τελείται λαμπρώς, επίγειον πανήγυριν νύν εορτάζει φαιδρώς, Αγγέλων πολίτευμα, άνωθεν υμνωδίαις, ευφημούσι τους άθλους, κάτωθεν Εκκλησία, την ουράνιον δόξαν, ην εύρες πόνοις και άθλοις τοις σοίς, Φανούριε, ένδοξε.
Εκτενής και Απόλυσις, μεθ’ ην ψάλλομεν τα εξής·
Ήχος β΄. Ότε εκ του ξύλου.
Ώφθης ώσπερ λύχνος φαεινός, Μάρτυς έναθλήσας νομίμως, υπέρ Χριστού του Θεού, όθεν σου δεόμεθα, μακράν απέλασον, εξ ημών ταις πρεσβείαις σου, παθών την ομίχλην, και των περιστάσεων, πικράν σκοτόμαιναν, φέγγος δε ανάτειλον πάσι, θείας θυμηδίας και δόξης, αξιομακάριστε Φανούριε.
Δέσποινα πρόσδεξαι, τας δεήσεις των δούλων σου, και λύτρωσαι ημάς, από πάσης ανάγκης και θλίψεως.
Την πάσαν ελπίδα μου, εις σε ανατίθημι, Μήτερ του Θεού, φύλαξόν με υπό την σκέπην σου.
Δι’ ευχών των αγίων πατέρων ημών,
Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός, ελέησον και σώσον ημάς.
Αμήν.
