Διηγείται ο Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος: “Μία φορά, όταν ήμαστε στη Νέα Σκήτη, κόβαμε βάτα και θάμνους με το τσεκούρι για το φούρνο.
Ένας νεαρός, τότε, μοναχός λίγο απρόσεκτος, έκοβε με το τσεκούρι τους μικρούς θάμνους που είχαμε εκεί στην περιοχή, στη Σκήτη, αλλά δεν είδε ότι εκεί ήταν γκρεμός μεγάλος, περίπου πενήντα μέτρα, κατακόρυφος. Έκοψε τη δάφνη, γλίστρησε κι έπεσε από το γκρεμό κάτω. Λέω, θα έχει σκοτωθεί αυτός.
Ήταν βράχια, δεν ήταν χώμα. Θα διαλυθεί. Αυτός πέφτοντας φώναξε:
– «Παναγία μου!»
Έπεσε κάτω και λέμε, πάει, σκοτώθηκε. Θεόρατος γκρεμός! Φωνάζουμε:
– «Πάτεερρρ…»
– «Ναι. Είμαι εδώ»
– «Είσαι καλά;»
– «Είμαι καλά.»
– «Πως βρέθηκες καλά;»
Εμείς για να κατέβουμε γίναμε λοκατζήδες. Για να τον βγάλουμε χρειαστήκαμε 3-4 ώρες.
Και λέει:
– «Μόλις φώναξα Παναγία μου, αισθάνθηκα ένα πράγμα, σαν αλεξίπτωτο, και σιγά-σιγά προσγειώθηκα και δεν έπαθα τίποτα, παρά μόνο μερικές γρατζουνιές».
Πηγή: Περιοδικό «Παράκληση» Ι.Μ. Λεμεσού
-120x86.jpg)
