Προς το ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ – Υπό του Γέροντος Μαξίμου Ιβηρίτου
ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΜΑΞΙΜΟΣ Ο ΙΒΗΡΙΤΗΣ – Η πανίερος εορτή των Εισοδίων της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας, ήτοι η εν τω Ναώ είσοδος αυτής, αποτελεί δι’ ημάς τους ορθοδόξους χριστιανούς ευκαιρίαν αναβαπτισμού και μελέτης των Ιερών Γραφών.
Κατά την παράδοσιν της Εκκλησίας, η Θεοτόκος προσηνέχθη τω Ναώ και μάλιστα εις τον τότε Αρχιερέα Ζαχαρίαν τριετίζουσα, ένθα τω Θεώ αφιερωθείσα διέτριψεν εις το ενδότατον του Ναού, όπου μόνον ο Αρχιερεύς άπαξ του έτους εισήρχετο, ένδεκα ή δώδεκα ολόκληρα έτη μέχρι του 14 ή του 15 της ηλικίας αυτής, τρεφομένη μεν ξενοπρεπώς υπό του Αρχαγγέλου Γαβριήλ με τροφήν ουράνιον, καθώς μας ιστορεί ο Όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης εις τον Συναξαριστήν του (Νοεμβρίου 21)· Και τότε ως τελεία κόρη, εκ κοινής των ιερέων βουλής, των γονέων αυτής ήδη προ τριών ετών τεθνηκότων, παρεδόθη εις τον μνήστορα Ιωσήφ, ίνα εκείνος υπάρχη φύλαξ και μάρτυς της παρθενίας αυτής, και ίνα υπηρετήση τόσον τον άσπορον τόκον της, όσον και την εις Αίγυπτον φυγήν, και την απ’ εκείνης επάνοδον εις γην Ισραήλ μετά την σάρκωσιν και Γέννησιν του Ιησού Χριστού.
Καθώς μας λέγει ο Ιππόλυτος ο Θηβαίος (ο νέος) εν τω χρονικώ Συντάγματι, αφού εμνηστεύθη ο Ιωσήφ την Παρθένον, παρήλθον τέσσαρες μήνες, και έπειτα ευηγγελίσθη η Θεοτόκος.
Από τον καταχωρηθέντα εις την Ευαγγελική Σάλπιγγα περίφημον τρίτονΛόγον εις το Γενέσιον της Θεομήτορος, διασκευασθέντα κατά φράσιν, αποσπώμεν το κατωτέρω εγκώμιον, όπερ απευθυνόμενον προς την Υπεραγίαν Θεοτόκον, λέγει χαρακτηριστικώς: «Χαίρε Αειπάρθενε Κόρη, ότι Συ εφάνης των Προφητών το κήρυγμα, και των προφητευομένων πλήρωμα και σφράγισμα».
Σχετικόν είναι και το Τροπάριον της γ ́ ωδής του προεορτίου Κανόνος της Γεννήσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου (Σεπτεμβρίου 7): ήχος δ ́. «Νόμου προχαράγματα σε προεδήλωσαν Κόρη· τον νομοδότην συ γαρ, νομίμων δίχα εν γαστρί, κυοφορείς τηρούντάς σε, υπέρ λόγον άφθορον αμίαντον».
Των προφητευομένων πλήρωμα και σφράγισμα όντως η Κυρία Θεοτόκος και νόμου προχαράγματα, προεσήμανον την χάριν αυτής διά την λύτρωσιν ημών εκ της αρχαίας κατάρας και την σωτηρίαν ολοκλήρου του αθρωπίνου γένους. Ιδού ολίγα εξ όσων προείπον οι Προφήται περί αυτής και τινα γραφέντα μετά ταύτα εις τα Πατερικά κείμενα:
√ Η Θεοτόκος είναι η αγία εκείνη γη, διά την οποίαν είπεν ο Θεός εις τον Μωϋσήν: «λύσαι το υπόδημα εκ των ποδών σου, ο γαρ τόπος, εφ’ ον συ έστηκας, γη αγία εστί» ( Εξ. γ ́, 5).
√ Διά την Θεοτόκον είπεν ο Προφητάναξ Δαβίδ: «Και η γη δώσει τον καρπόν αυτής» (Ψαλ. πδ ́, 13). Και η γη ακόμη εκείνη, εις την οποίαν εφάνη ο Θεός κατά τον Ιερεμίαν εις τον Βαρούχ: «Ούτος ο Θεός ημών, ου λογισθήσεται έτερος προς αυτόν» (Βαρ. γ ́, 36)· μετά δε ταύτα: «επί γης ώφθη» (Βαρ. γ ́, 38). Και ο Ησαίας: «πλήρης πάσα η γη της δόξης αυτού» ( Ησ. στ ́, 3).
√ Την Θεοτόκον προεδήλου η ράβδος του Ααρών η βλαστήσασα, περί της οποίας λέγει ο μεγαλοφωνώτατος Ησαίας: «εξελεύσεται ράβδος εκ της ρίζης Ιεσσαί, και άνθος εκ της ρίζης αναβήσεται ( Ησ. ια ́, 1). Και αλλαχού ο ίδιος: «έσται εν ταίς εσχάταις ημέραις εμφανές το όρος Κυρίου» ( Ησ. β ́, 2).
√ Την Θεοτόκον προεδήλου ο ένδροσος πόκος του Γεδεών: «καταβήσεται ως υετός επί πόκον και ωσεί σταγών η στάζουσα επί την γην» (Ψαλμ. οα ́, 6).
√ Την Θεοτόκον ωνόμασεν ο Αββακούμ: «όρος δασύ και κατάσκιον», διά τας αρετάς αυτής (Αββ. γ ́, 2.
√ Διά την Θεοτόκον προείπεν ο Δανιήλ: «όρος αλατόμητον, εξ ου ετμήθη λίθος άνευ χειρός», ο Χριστός δηλαδή άνευ σποράς ανδρός (Δαν. β ́, 34).
√ Η Θεοτόκος είναι η επτάφωτος λυχνία, την οποίαν είδεν ο Προφήτης Ζαχαρίας (Ζαχ. θ ́, 15), και η λαβίς η τον θείον άνθρακα φέρουσα, την οποίαν είδεν ο Ησαίας (Ησ. στ ́, 1).
√ Η Θεοτόκος είναι η στάμνος η χρυσή η έχουσα το μάννα, και το χρυσούν θυμιατήριον (Εβρ. θ ́,1-7).
√ Την Θεοτόκον προεδήλουν αι πλάκες του νόμου, η κιβωτός η αγία, και τα Χερουβίμ (Εβρ. θ ́, 1-7/ τροπάριον ε ́ της δ ́ ωδής του β ́ Κανόνος της Ακολουθίας της καταθέσεως της Τιμίας Ζώνης, Αυγούστου 31).
√ Η Θεοτόκος είναι η τράπεζα η αγία, η τον ουράνιον άρτον έχουσα (εγκώμιον Αγίου Επιφανίου Κύπρου εις την Θεοτόκον).
√ Η Θεοτόκος είναι το θείον ιλαστήριον, η σκηνή η αγία, και σχεδόν όλων των Προφητών το κήρυγμα (εκ της Ακολουθίας των Εισοδίων, Νοεμβρίου 21).
√ Η Θεοτόκος είναι η Βασίλισσα η δεδοξασμένη, διά την οποίαν λέγει ο Δαβίδ: «παρέστη η βασίλισα εκ δεξιών σου εν ιματισμώ διαχρύσω περιβεβλημένη, πεποικιλμένη» (Ψαλμ. μδ ́, 10).
√ Η Θεοτόκος είναι η θυγάτηρ, ήτις υπερέβη απάσας τας λοιπάς κατά τον Σολομώντα: «πολαί θγατέρες εκτήσαντο δόξαν, πολλαί εποίησαν δύναμιν, συ δε υπέρκεισαι και υπερήρας πάσας» (Παροιμ. κθ ́, 29).
√ Διά την Μετάστασιν της Θεοτόκου λέγεται εις το Άσμα: «Τις αύτη η αναβαίνουσα λελευκανθείσα;» (Σοφ. Σολ. η ́, 5).
√ Και εις το Ιερόν Ευαγγέλιον: «πως έσταί μοι τούτο επεί άνδρα ου γινώσκω;» (Λουκ α ́, 24).
Εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον αναφέρονται, λοιπόν, των Προφητών αι ρήσεις και τα αινίγματα. Εις αυτήν αι προτυπώσεις και τα χαράγματα της καινής εν Χριστώ ζωής.
Η χάρις αυτής είθε να λυτρώση το ανθρώπινον γένος και εκ των νεοφανών Αντιχρίστων προχαραγμάτων, τα οποία προσπαθούν ωρισμένοι να επιβάλλουν εις τον ορθόδοξον κόσμον, διά να μολύνουν την πίστιν του.
